Behoren

In communicatie met overheden, nutsbedrijven and such word je weggerukt uit je egocentrische bubbel om als op zich onbetekenend lid van een omvangrijke groep te worden aangesproken.

Je krijgt een nummer.

Je wórdt dat nummer, die nummers.
In den beginne heeft het iets geborgens. De Giro, de PTT, het Rijk. Je nummer is nog klein en lief. Iedereens nummer is nog klein en lief. Veel leden hebben die clubs niet. Het voelt uchi. Thuis.

En dan groeit dat groepje. De Postbank, de ING, de TNT, KPN, PostNL, de Europese Unie, de Wereld. Je nummer groeit en groeit. Je kan het niet meer onthouden. Je schrijft het op. Communicatie met het apparaat is op administratie gaan lijken.

Moraal: als de groep te groot wordt, voelt behoren beklemmend.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *