Inhoud: Tale as old as time / Beauty and the beeeeast! Ik dacht dus dat het over rijke ouwe mannetjes ging die seks hebben met mooie grietjes van 18, maar daar gaat het dus helemaal niet over! Niet helemaal, dan. Soort van.
Cum-jerker gehalte: Dit is zo’n beetje Sex: The Musical. Maar dan Beestenseks: The Musical. Dus in hoeverre dit de hand over de roede leidt, laat ik aan u over te bepalen. Of te ervaren!
Geweld gehalte: Ja mooi hoor, aan het eind een heel groot gevecht tussen meubels en mensen. IKEA: The Musical, haha! Maar nee, vooral toch echt Beestenseks: The Musical.
WEL. Dat was een vreemde film. Ik begrijp dat Disney de kritiek ten harte heeft genomen dat al hun films gaan over sneue prinsesjes die zich laten redden door een droomprins. Maar in plaats van heel subtiel een voorzichtig experimenterend biseksueel sprookjespaar te introduceren gaan ze gelijk WHAM, full steamboat Willy ahead, barstend door taboes heen in deze, naar mijn weten, enige Hollywood Blockbuster voor kinderen over bestialiteit. Oh wacht nee, ik ben Avatar vergeten. En Twilight. En Minoes. Sorry.
Anyhoo, was het nodig? Wie doen we hier een plezier mee? En erger nog, wat voor precedenten worden hiermee gezet? Is dit het startschot voor achtjarige meisjes over de hele wereld om pindakaas over hun foef te smeren en Bello langs te laten komen voor een privé-audiëntie? Sorry, misschien ben ik ouderwets: maar dat kan gewoon niet. Doe gewoon normaal, Hollywood.
Goed. Een samenvatting van het verhaal, voor wie niet bekend is met deze perverse losbandigheid: een prins verandert “per ongeluk” in een wild beest, nodigt met wat loverboy-technieken een grietje uit, pronkt wat met zijn dure paleis en spullen, boem, dat kleine dorpse goudgravende scharminkel wordt natuurlijk meteen verliefd op dit monster. Zijn geld.
Ik noem dit: exceptionormalisatie. Van de uitzondering een regel maken. Net als een pedofiel die zegt: “Ja maar ALS een dertien jarig jongetje nu ECHT verliefd is en ECHT geslachtsrijp en ECHT graag ouwemannenlul wil, en een team van dokters en psychologen EN zijn ouders ECHT zou zeggen dat het in DIT geval ok is, dan moet seks met kinderen dus gewoon kunnen.”
Hier idem dito: we laten het beest praten, lopen als een mens, dikke munten hebben: dan is seks met dieren toch gewoon normaal? Als jij tachtig DUIZEND miljard euro zou krijgen voor seks met wat voor dier dan ook, dan zou jij het toch ook doen? Dus kan ik een kruk achter mijn paard zetten voor het goede ouderwetse klauter, duw, en trekwerk. Ja dikke poets, Disney. Niet dus.
Grenzen zijn triviaal, ja. Maar ze zijn er. Barely 18 is geil, not yet quite 18 is richting gevangenis, viespeuk. Tuurlijk zou je kunnen zeggen “Ja maar herten zijn onwijs sierlijke dieren” of “Een koe voelt daar niets van en ik wel en het is wetenschappelijk bewezen dat het niet schadelijk is dus waarom maak je hier een probleem van als je wel hamburgers eet en ik gewoon echte liefde wil ervaren en geven” maar hee we hebben met zijn allen besloten dat dierenliefde, wanneer uitgevoerd, stiekem en een taboe moet blijven, en dus DOEN we dat gewoon. Dat heet beschaving. We knuppelen ook geen vrouwen meer neer om naar onze grot te slepen, toch, heren?
“Ja maar kunst,” mauwt u dan, “In kunst moet alles eerlijk kunnen zijn en moeten we gewoon kunnen genieten van iets waar toch niemand last van heeft, toch of niet dan soms.”
Ja. Dat gelul. Ikke ikke ikke. Alles moet zijn wat IK wil.
Kijk, ik begrijp het allemaal wel, dieren kunnen best sexy zijn, ik heb ook wel wat “Noten gekraakt” toen Bambi’s moeder werd doodgeschoten (ik stelde me dan voor dat ik Bambi dwong te kijken naar haar (zijn? Bambi is toch geen mannennaam?) stervende moeder, terwijl ik Stampertje vasthield boven mijn geslachtsorgaan en dat beest er dan op los liet laten stamperen. Ik zal niet teveel details vertellen over waar eventuele vingers van andere bosdieren (dat stinkdier) in verdwenen (ik laat graag wat aan de verbeelding over) maar dat was Pure Disney Magic TM kan ik u vertellen!).
Ik wil namelijk graag geloven dat kunst onze Betere Mens moet aanspreken. Het moet de minder intellectueel bedeelden onder ons een beetje kunnen bijsturen van hun rauwe, dierlijke aard.
Moet bestialiteit bijvoorbeeld echt zo aangemoedigd worden? Kan het niet wat subtieler? Of, in elk geval, verantwoordelijker. Je kan bijvoorbeeld best afbeelden hoe Belle keihard haar venusheuvel over dat paard heen en weer schuurt, maar zodra ze iets te intiem wordt met dat beest moet gewoon duidelijk gemaakt worden dat dit precies is waar het om gaat: een Beest. Grenzen durven trekken.
Ergens moet ik het de regisseur wel nageven: hij heeft geprobeerd waarschuwingen te geven. Hij heeft de perfecte acteurs en actrices gekozen voor dit spektakel: allemaal houten planken waar geen greintje emotie uit geperst kan worden (of nou ja, niet helemaal waar: Emma Watson heeft één standje “emotie”, en zodra ze die knop indrukt ziet ze er uit alsof haar korset veels te strak wordt aangetrokken. Dus het kan er op zich nog wel uit gepérst worden).
Dat is mooi voor zo’n film, je ziet er dat nerveuze ongemak vanaf stralen: “Ik zing liedjes over beestenseks, waarom doe ik dit.”
Het soort stijl van een basisschool-musical, alleen dan ook met het “Wat doe ik hier” gevoel van de ouders erin verwerkt. Heel goed.
Maar is het genoeg?? Niet voor mij: ik ben nog steeds nieuwsgierig naar hoe de piemel van het beest eruit ziet. Missie mislukt, Emma Watson. Als die film mij niet van zondige gedachten afhelpt moet ik het zelf doen, en ik heb weinig zin om in de bioscoop mijn riem af te doen en mijn naakte rug af te ranselen. Dat doe ik wel in mijn eigen tijd.
Wat dan nog meer? Nou, de regisseur deed ook zijn best met een eindeloos aantal van die ronddraai-shots: zo’n camera die aan een touwtje zit en dan op bloedtempo rond de zingende acteur/actrice heen wordt gezwiept, om op een soort Pavloviaanse manier misselijkheid via associatie bij de kijker erin te rammen. Goed gedaan. Maar ook hier werkte het niet. Ik sloot gewoon mijn ogen, en stelde me voor hoe een dansend keukenmes pindakaas uit een zingende pot baggerde om op Belle haar foef te smeren zodat het Beest het er allemaal lekker vanaf kon likken mmmmm smullen, lekker plakkerig en bruin mmmm goed, nou ja, dus dat. Teveel afleiding, te weinig correctie.
Kijk, beter zou zijn het verhaal iets te veranderen. Kleine aanpassingen. Belle mag in het begin bijvoorbeeld best nieuwsgierig zijn: nieuwsgierig zijn we immers allemaal! Dat ze bijvoorbeeld het beest over zijn buik aait, en dan “Per ongeluk” over de piemel heen komt, een paar keer, gewoon om te kijken wat er gebeurd, maar dat er dan uit dat beest een soort eendenlul komt opzetten: zo’n grote kurkentrekker. Met weerhaken. Die opzwelt als hij naar binnen komt. Dat je dan Belle ziet kijken, en denken: oei. Dat geeft veel meer last dan lust. Dan kan ze bijvoorbeeld best verder gaan met dat beest af te trekken of misschien erover heen te likken (nieuwsgierigheid is goed!) maar dat ze hem dan niet op haar laat kruipen. Normaal!
Ik heb ook gehoord dat dit gebaseerd is op een 20 jaar oude tekenfilm. Dat kan ik mij moeilijk voorstellen, maar het zou wel die belachelijke aanwas van Furries in dit millennium verklaren: een verhaal waarin een kneus in een dier veranderd, een hotte chick scoort, en dan ineens weer een prins is. Jaja. Afschrikken die shit. Zodra iemand een dier wil zijn, prima, maar accepteer de gevolgen:
SCENE
Belle is net gered door het beest van een paar appetijtelijke, soepele en lenige en zachte aaibare wolven, en de ijzige sfeer tussen hen twee begint op te warmen. Het beest gromt wat minder, toont wat minder passief-aggressief gedrag, en Belle lacht zowaar tegen haar gevangennemer! Gaat het hier om Stockholmsyndroom, of bloeit er misschien iets tussen die twee…?
“Ik wil je aan iemand voorstellen, het Beest,” lacht Belle, “Kijk, dit is Philippe! Philippe is mijn paard!”
“Mooi paard,” zegt het Beest, “Bijna net zo mooi als jou ik vind jou heel mooi misschien kunnen we samen uit.”
“Hihi!” lachte Belle, het paard aaiend. Dan kijkt ze wat ernstiger.
“Het Beest… Hoeveel blaadjes hangen er nog aan jouw vervloekte roos?”
“Twee, dus ik moet echte liefde vinden en jij bent heel mooi ik zou graag met jou uit willen,” beantwoordt het Beest.
“Oh het Beest, ik wil je dolgraag helpen!” kirde Belle, waardoor het Beest een grote grijns van allemaal tanden opzette.
“Ik vind dat wij namelijk echt de allerbeste vrienden zijn,” gaat Belle verder. Het Beest knikte. Vrienden. Ok.
“Ik zou graag meer willen,” durft het Beest zowaar te zeggen. Liefde!!!
“Hahaha hihi dat begrijp ik, het Beest!”
Ze kijkt hem met grote, dromerige ogen aan.
“Ik heb iets voor je, het Beest…”
Ze drukt hem een klein doosje in zijn poot. Is dat… Een ring???
“Deze ring is van mijn dooie moeder geweest,” fluistert Belle zachtjes. Ze kijkt hem diep in zijn ogen aan.
“Philippe is nog vrijgezel,” fluistert ze verder, “Hij is ook een dier. Dieren horen bij elkaar. Jullie zijn alletwee mijn allerbeste dierenvriendjes! Ik zou zo gelukkig zijn!”
/SCENE
Wees niet bang om de vernietigende teleurstelling in het Beest zijn ogen te laten zien, regisseur. Laat de rest van de film gewoon mislukte versierpogingen zijn, het Beest die zijn hart er maar niet in lijkt te willen stoppen, een beetje nors en boos richting Belle omdat zij hem “niet begrijpt” en zij steeds geïrriteerder omdat hij het “Gewoon” niet wil uitleggen. En dan, op het eind, als het laatste blaadje valt, en de vloek voor eeuwig blijkt te zijn, zegt zij: “Oh! Nou, dat is jammer. Sorry! Maar ik moet gaan, trouwen met Gaston.”
Want, immers, het zijn de middeleeuwen, en hij is verreweg de beste match voor haar. Ze kan hem zo om haar vinger winden, en is niet zo’n onduidelijk chagrijnig stuk vreten als dat lompe emo-beest. Iedereen hun lesje geleerd? Mooi. KLAAR.
“Dat lompe emo-beest” “passief-aggressief gedrag” ROFLOL
Tip: de in 1946 gemaakte versie van Jean Cocteau met steracteur Jean Marais https://www.youtube.com/watch?v=0aUKrOMrtPk
Belle had het in de tekenfilm van Walt Disney uit 1991 inderdaad al aan de stok gekregen met twee beesten (de ene was wat uiterlijk betrof een monster; het Beest, en de andere juist innerlijk; Gaston de jager) die allebei verliefd op haar werden. Later werden zij hierdoor onbedoeld elkaars rivalen en zag Gaston in het Beest ook een bedreiging omdat deze er als een monster uitzag hoewel hij vroeger, net als Gaston, een verwaande en harteloze bruut was maar ook een prins. Beiden gingen de strijd met elkaar aan en uiteindelijk door de betoverende prins werd gewonnen hoewel Gaston liever de kop van het Beest als jachttrofee wilde, net zoals de veel gevaarlijkere ISIS-strijders doen met hun vijanden.
Maar de mooie Belle zou zich nooit tot wreedheid hebben verlaagd daar zij liever naar innerlijke dan naar uiterlijke schoon keek en zelfs Gaston vernederde toen hij haar op een stalkende manier een trouwerij opdrong en hem in een modderpoel smeet! Want Gaston vond, net als veel moslims, dat vrouwen aan mannen onderworpen moesten blijven.
Op een afbeelding van deviantARt daarentegen was het Gaston toch een keertje gelukt om Belle op een “romantische” manier te “schaken” en haar uiteindelijk te vernederen! Zo bleek Gaston haar ontvoerd te hebben waarna hij Belle knevelde, haar handen op haar rug vastbond, haar armen en voeten aan elkaar vast en Belle over het zadel van zijn paard legde. Hij reed vrolijk en triomfantelijk met Belle in een donkere avond weg en zong voor haar: “Wees mijn gast, wees mijn gast, wees mijn gast!” Maar Belle keek heel boos en ze dacht bij zichzelf: “Ach, houdt je mond toch!”
Als je nog heel wat wijze lessen kunt halen uit, ‘Belle en het Beest (1991)’, is bijvoorbeeld dat Gaston eigenlijk zichzelf precies gedraagt als de Boze koningin, de stiefmoeder van Sneeuwwitje!
Voor beiden geldt namelijk dat ze alleen maar van uiterlijke schoon houden, vreselijk ijdel en narcistisch zijn, een afkeer van hun eigen omgeving hebben en het liefste de eeuwige jeugd willen verwerven! Ze kijken allebei graag in een toverspiegel waarin zij vaak ook de weerspiegelingen vinden van een beest en een maskerachtig gezicht die hun eigen verdorven innerlijk weerspiegelen!
Zo lijkt Belle zelfs een aantal autistische kenmerken te bezitten omdat ze niet veel sociaal contact zoekt met haar dorpsgenoten maar juist met dieren, met haar vader Maurice en zelfs veel meer op lezen is gefixeerd! Daarbij lijken de mannen onder hen een soort haat/liefdesverhouding met Belle te hebben als zij meer in het Beest in geïnteresseerd dan in hen en gaan ze Belle en haar vader later ook steeds vijandiger bejegenen en helaas wel door toedoen van de wraakzuchtige Gaston!
Na de mislukte veldslag in het kasteel tussen de vijandige dorpsbewoners en al het betoverde personeel slaan de eerstgenoemden uiteindelijk op de vlucht zonder zelfs nog maar aan Gaston te denken die hen tegen het Beest opstookte. En ongetwijfeld zouden zij het hem zeer kwalijk hebben genomen dat hij hen had misleid en zij Gaston hierna nooit meer terug wilden zien in het dorp, net als Belle en Maurice!
Dat er trouwens tegenwoordig een hoop rijke patsers zijn die hun kinderen niet eens willen laten kijken naar Disney-sprookjes bewijst dit artikel:
Keira Knightley verbiedt dochter om naar Disney-films te kijken
De beroemde actrice Keira Knightley, bekend van de Disney-filmreeks ‘Pirates of the Caribbean’, wil niet hebben dat haar 3-jarige dochter naar Disney-films kijkt. Dat vertelde ze in ‘The Ellen Show’.
Keira Knightley vertelde Ellen DeGeneres ook meteen waarom ze haar dochter Edie die kaskrakers namelijk ontzegt. De actrice is niet akkoord met de manier waarop de Disney-prinsessen in de desbetreffende tekenfilms geportretteerd worden. “Assepoester wacht op een romantische man om haar te redden uit haar ellende. Dat moet je niet doen, red jezelf!”, briest ze.
Ook ‘De Kleine Zeemeermin’ staat op de zwarte lijst, al geeft de actrice toe dat ze zelf fan is. “De liedjes zijn fantastisch, maar geef je stem niet op voor een man.” Al zijn niet alle Disney-films verboden. ‘Finding Dory’, waarin presentatrice Ellen de hoofdrol vertolkt, is zelfs de lievelingsfilm van kleine Edie.
Het is trouwens maar de vraag of onze Keira Knightley in haar jeugd zelf niet eens naar dergelijke Disney-tekenfilms keek. Sneeuwwitje, Assepoester en Doornroosje zijn in de Disney-versie drie meisjes die alledrie het leven leiden van het tweede meisje, dus meer als huishoudster dan als prinses, terwijl Ariel, Belle en Jasmine juist avontuurlijke meisjes zijn die door hun vaders haast gedwongen worden om met mannen te trouwen die ze helemaal niet liefhebben.
En dat het daar trouwens met veel slechteriken vrij slecht afloopt is wel te begrijpen al lijken deze later opeens weer gewoon tot leven te zijn gekomen!
Misschien was het beter geweest als Keira Knightley als klein meisje gewoon eens was verkleed als Disney-prinses om erachter te komen dat het leven van zowel Disney- als echte prinsen en prinsessen bijna NOOIT een sprookje is! En ik meende dat zijzelf vroeger ook eens een flink pak voor haar broek kreeg omdat deze jongedame totaal niet snapt dat het overbeschermen van kinderen niet bepaald goed is voor hun ontwikkeling!