Over de Bloemen en de Bijen en het Eind der Tijden

Christina werd gewekt door haar telefoon. Vreemd. Had ze al zo lang geslapen? Ze had de wekker toch op een half uur gezet? En was dit niet gewoon haar ringtone?
Met een frons duwde zij zich omhoog op de bank, wreef haar ogen uit en gaapte. De telefoon bleef overgaan, besefte ze met groeiende irritatie.

Nasmekkend van de geeuw pakte ze het ding op, en keek op het scherm. Haar moeder.
Haar moeder? Normaal stuurde die alleen berichtjes. Waarom belde ze nou weer? Op een fucking donderdag, ook. Haar drukste dag, waar ze na afloop gewoon met rust gelaten wil worden alsjeblieft dankjewel.

Negeren, drukte ze dus maar, waarna de telefoon naar haar startscherm ging. Christina’s wenkbrauwen gingen omhoog. Zevenhonderd whatsapp berichtjes? Negenhonderd emails?? Was dat ook allemaal van haar moeder? Wat is er gebeurd?

Ze drukte op het icoon van Whatsapp, en zag dat de berichten van bijna iedereen in haar vriendenkring kwamen. Uh oh. Was er soms… Christina schrok op, van de weer afgaande telefoon. Dit keer besloot ze wel op te nemen.
“Hallo? Mam?” vroeg ze, bijtend op een nagel, “Wat is er aan de hand?”
“Christina?” zei haar moeder, met een echo. Of… Echo?

Christina liep naar haar voordeur.
“Mam?”
“Christina mag ik misschien binnen komen?”
De stem kwam uit haar telefoon en vanachter de deur. Wat de fuck.
Ze deed heur haar achter de oren, en opende de deur. Daar stond haar moeder. Licht draaiend op haar benen.
“Mam, wat…”
“Ben je al online geweest?”
“Nee, maar…”
“Goed.”

Haar moeder kwam binnen, keek om zich heen, en liep naar de bank. Ze staarde wat naar de fleece deken waaronder Christina net geslapen had, tilde het op, gooide het naar de andere bank, en ging zitten.
“Kom zitten, Christina.”
Ze petste op haar knieen alsof ze haar uitnodigde op schoot te komen zitten.

“Mam ik wil nu weten wat er aan de hand is. Wat is er? Is er iets met pappa?”
“Kom zitten, Christina,” herhaalde haar moeder, iets dwingender. Nog wat petsjes op haar knieen gevend.
Christina deed zachtjes de voordeur dicht. Ze zuchtte. Ok. We doen het op haar manier.

Ze liep naar de bank. De telefoon in haar hand vibreerde ondertussen bijna de hele tijd. Ding! Weer een berichtje. Ding! Nog één. Instinctief wilde ze kijken, maar haar moeder sprak streng haar naam uit: “Christina.”

Streng, maar met een hint van paniek. Het maakte Christina eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger. Ze keek haar moeder uitdagend aan, en hield haar telefoon omhoog. Drukte op één van de binnengekomen berichten.
Jezus Christina is dit echt je…” las ze, waarna haar moeder nogmaals streng haar nam sprak: “Christina!”
Dit keer zonder paniek. Maar met meer urgentie.

“Jezus mam,” zuchtte ze, “Kan je nou eindelijk gewoon…” Ding! Weer een berichtje. En weer instinctief wilde ze het openmaken.
“Er is iets gebeurd,” besloot haar moeder nu maar gewoon de aandacht te grijpen, “Lang geleden. Heel lang geleden. Maar… Nou ja. Het is nu dus naar buiten gekomen.”

Christina keek half op van haar telefoon. Haar duim nog altijd op het scherm, klaar om naar beneden te scrollen.
“Ik heb iets gedaan,” gaf haar moeder toe met een zucht, “En dat was… Nou ja. Ik weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen.”

Mooi, dan was dit dus een teken om die berichten het maar uit te laten leggen.
Is dit echt jouw moeder??” las ze op het scherm, met een link naar een site. Christina keek weer op naar haar moeder.
“…Mam?”

Haar moeder keek haar niet aan. Haar blik was op de telefoon gericht. Christina keek naar haar moeders handen. Gespannen. Klaar om te grijpen. Christina klemde haar telefoon vast, en bewoog het naar haar borst, op bijna hetzelfde moment dat haar moeders arm naar het toestel vloog.
“Leg dat ding weg!” riep haar moeder.
“Wat is er aan de hand! Zeg het gewoon!” riep Christina, opstaand en naar achteren lopend. Ze klikte op de link.

Haar moeder stond nu ook op, en liep achter haar aan, ogen en armen op de telefoon gericht.
“Christina. Ik wil even met je praten. Luister.”
“Mam. Nee,” zei Christina. De site was aan het laden. Een video. De startafbeelding liet twee naakte mensen zien.
“Mam…”
“Nee luister. Christina, soms, als twee mensen héél véél van elkaar houden…”
“MAM JESUS CHRIST!”

Christina had op afspelen gedrukt. Haar moeder’s gezicht verfrommelde tot een serie fronsen. Kut. Ze sprong op, probeerde de telefoon af te pakken, die Christina nu hoog boven zich hield. In shock kijkend naar wat zich daar afspeelde.

TWAALF MINUTEN LATER

Christina en haar moeder zaten naast elkaar op de bank. Christina naar voren leunend met haar gezicht in haar handen, haar moeder recht als een kaars voor zich uit starend.
“Ik was gewoon in een gekke bui,” doorbrak haar moeder de stilte.
“Mam,” maande Christina, de klank weggemompeld tussen haar handen.
Haar moeder knipperde met haar ogen.

“… Je moet gewoon weten dat…”
“MAM,” zei Christina, haar hoofd opheffend en de vrijgekomen hand gebruikend om een stop-gebaar naar haar moeder te maken, “Ik moet helemaal NIKS. Jij moet helemaal NIKS.”

Haar moeder keek even weg naar de hoek van het appartement, waar die plant stond weg te pieteren. Hij moest meer water krijgen. En licht.

“Niet iedereen heeft kinderen,” verzuchtte Christina, “Maar iedereen heeft ouders. En wie wil die nou seks zien hebben?”
Haar moeder knikte.
“… Laat staan zien hoe…” wilde ze toevoegen.
“Laat maar,” zei Christina, een vies gezicht trekkend.

Ding! Het achthonderddrieentwintigste whatsapp berichtje droop binnen. Dat was dan iedereen in haar kennissenkring.
“Waarom doen mensen dit,” wees ze expliciet naar haar telefoon, voordat haar moeder weer zou beginnen die smerige video uit te leggen, “Dit rondsturen? Wie zou dit van zijn eigen moeder willen zien? Of rondgestuurd zien worden,” rilde ze.

Haar moeder zei niks. Tsja. Ze had al lang genoeg roem ervaren om te weten waarom. Haar dochter was er in opgegroeid- van binnen wist zij ook wel waarom.
Het beest geeft, en het beest neemt. Het was zaak er zoveel mogelijk munten aan over te houden om een bunker te kunnen bouwen om de Apocalyps uit te zingen zodra het beest zichzelf zou beginnen op te vreten. Waarvan het knagen al begonnen was.

“Hoe lang nog?” vroeg Christina.
“Anderhalf jaar,” zei haar moeder na een tijdje nadenken.
“Zo lang?” vroeg Christina verbaasd.
Haar moeder haalde haar schouders op.
“Dat zei die Fransman. We hadden een vergadering, waar er geklaagd was over hoe hij zijn vrouw negen ton had gegeven voor secretaressewerk. Dat het te ver ging, dat hij het de extremisten nu wel heel makkelijk maakte.”
“Oh ja,” zei Christina.
“Hij haalde ook zijn schouders op. Zei dat het zowieso te laat was. Het is nu zaak te cashen, zei hij, hoe je ook kan. Je moet een voorsprong hebben als het einde der tijden aanbreekt. Lange termijn bestaat niet meer. Pakken wat je pakken kan.”

Christina knikte. Haar moeder sloeg haar zachtjes op de schouder.
“Dus laat ze lekker met die video van mij. Gun ze ook een lolletje.”

5 Reacties

  1. Jezus, Kippfest, doe dat nou niet… Je weet toch dat je een onheilsprofeet bent? Straks gebeurt er wat met die arme Christina. Of met de Golden Receiver zelf.

  2. Vandaag klinken er serieuze tonen op Nurks. Overpeinzing als hoofdkleur. Laat ik wat aan deze sfeer bijdragen.

    Het werd gefilmd met een wankelend mobieltje. Ik zou het liever in kwast- en penseelstreken, in half-tone en gouache hebben gezien. Het niveau van de gretig distribuerende pulpmedia werkt ook niet direct mee aan de mythevorming. Laat stáán die van de nieuwe rechterlijke macht, ook wel WhatsApp genoemd. Praten we hier over de ondergang van La Paay? Mijn antwoord op mijn eigen vraag zal u kunnen verbazen. Nee, integendeel, we zijn deze week getuige geweest van de opkomst een tot dusver voor de massa onbekend fenomeen. Niet de vorderende zestiger als praktiserend seksueel activist, een prestatie an sich, maar breedschalige plaatsing van de onafhankelijke vrouw als symbool van de Vrijwillige Extreme Seks. Vrijwillig, ja, opgegroeid in een streek waar Afrika en Arabië in elkaar overgaan kan ik sommige zaken nog steeds anders zien. La Paays erotische voorkeuren en kennelijke drang tot exhibitionisme zijn niet de mijne, maar de toekomstig iconische waarde van haar onbedoeld gehypete daden zijn mij glashelder. Ik wil zeker niet beweren dat de over haar uitgestorte hoon eigenlijk bewondering zou moeten zijn, maar er is weldegelijk iets in werking gezet. Vrijheid, Voorkeur en Emancipatie zijn aan een nieuw, onverwacht hoofdstuk begonnen. De voorzichtige schets zal binnen afzienbare termijn aan kracht en uitdrukkingskracht winnen. In de tussentijd wens ik pionier Patricia veel sociale opkrabbelkracht toe. Een toekomstig icoon is immers ook maar een mens.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *