Robotseksdromen (Hoofdstuk V)

Deckard ging mee naar relatietherapie, en hij nam het serieus. Hij bleef zijn afgetrainde lijf houden. Dat was prettig. Hij spendeerde zelfs meer tijd met zijn kinderen: ermee spelend, ze verwennend met dure kadootjes. Lego bouwdozen. Met door computers aangestuurde motors, merkte Juliette eerst nog bezorgd op. Maar wat voor robot kan je uit plastic bouwstenen maken? Niets waar je seks mee kan hebben. Toch?
Wel, alles in de gaten houdend leek het niet alsof hij een seksrobot aan het bouwen was samen met zijn kinderen. Dat zou voorlopig genoeg kunnen zijn.

Uiteindelijk besloot Juliette tot de conclusie te komen dat hij zijn ongezonde hobbie gewoon had omgezet naar een gezonde. Dat is toch goed? Een beetje uitlaatklep?
Stel dat je seks met dieren hebt, dan is het toch goed dat je verandert van iemand die een beest naait naar aait?

Er kwam de tijd dat Juliette weer van haar man durfde te houden. Met soms de schrikreflex van iemand die mishandeld was geweest: dat ze stond af te wassen, en ineens die beelden zag van Deckard, glimmend en naakt, in bed met al die apparaten. Hen strelend en haar aankijkend.
Hoe langer hij normaal deed, hoe beter zij in staat was die gedachte snel uit haar hoofd te schudden. Het waren maar apparaten. Hij was gewoon even knettergek geweest. Welke man heeft dat niet? Anderen kopen zonder te overleg ineens een motor en een leren jas, of een cabriolet. Dan had Juliette nog mazzel. Toch?

Toen kwam de documentaire voorbij op de televisie. Zij en Deckard keken ernaar in bed. Deckard was aan het zappen geweest, tot hij dat zag. Juliette had eerst niets doorgehad, haar blik verzonken in het boek op haar schoot. Tot ze merkte dat ze het klikken van de afstandsbediening al een tijdje niet gehoord had. Ze keek op naar de televisie, waar een gestoorde uitvinder een seksrobot aan het presenteren was aan de wereld.
“Deckard,” zei ze op waarschuwende toon.
“Het is niks,” wuifde Deckard haar weg, “Kijk maar. Het is niet eens een echte robot. Kijk dan.”

Juliette wilde niet kijken. Ze wilde haar gezicht begraven in haar boek, als een struisvogel die oog in oog met de dodelijke kangaroe had gestaan. Hopend die klik van de afstandsbediening weer te horen.
“Dit slaat toch nergens op,” hoorde ze Deckard lachen. En nog een beetje grinniken. Had dit haar gerust moeten stellen?

Nee. Er bestaat niet zoiets als een gezonde uitlaatklep voor ongezonde hobbies. Een stap op een trap leidt alleen maar tot de volgende stap -want als je niet bereid ben naar beneden te vallen, dan moet je überhaupt niet op die trap staan.
En hetzelfde soort stappen, maar dan op een andere trap, waren wat Juliette bij Deckard hielden. Had hij BOEM plotsklaps begonnen met ram bam zwaar zwetend kei- en keihard robots te neuken, was ze natuurlijk gelijk bij hem weggegaan.
Maar zo is nooit hoe het begint. Het is eerst een streling over een broodrooster. Misschien was dat per ongeluk, denk je dan. Bij de volgende: misschien blijft het daar bij. En bij de daarop volgende: als hij het nog eens doet, nou dan! En bij de daar op volgende, misschien bij de daar op volgende. En dan gaat ineens de gulp open. De vleeszweep eruit. Opgeklopt en trillend.

Natuurlijk zou haar hart op den duur breken- in plaats van een borstkas vol scherven had zij geschuurd slijpsel. Kapot is kapot. Maar misschien zou het bij schuren en poetsen blijven? Je weet het niet?

Laat het gaan, bleef ze dus hopend tegen het loze aan denken. Laat het gaan, laat het gaan.