Barsten werden scheuren werden kloven werden ravijnen. En de situatie achterlijker. Deckard was gaan trainen. Om er goed uit te zien voor zijn apparaten, was de enige reden die Juliette kon bedenken. Met klem Zijn apparaten. Er was niets meer in dit huis wat ze zelf wilde gebruiken.
“Eten we alweer pizza?” had haar oudste twee weken terug verbaasd gevraagd. De enige reactie die Juliette kon opbrengen was geirriteerd kijken naar het scheef op de oven teruggeplaatste gaspittenstel.
Toen ze een paar dagen terug thuis kwam van haar werk, en het huis leeg en verlaten vond was ze opgelucht, eigenlijk. Eindelijk had hij zijn biezen gepakt. Juliette haar leven terug gegeven door het te verlaten.
Tot het opviel dat alleen alle apparaten verdwenen waren… En er een dof geluid uit de slaapkamer kwam.
“Deckard?” vroeg ze, te zacht om het echt te vragen. Ze liep richting de slaapkamer, en herkende tussen de doffe geluiden door muziek. Veel saxofoons en een diepe bas. En gekreun. Ze hoopte dat dit onderdeel van de muziek was.
“Hmmmmm,” hoorde ze, “OOoooohhh…”
Ze sloeg de deur open.
“ooo… Juliette!”
Deckard keek haar verschrikt aan. Naakt. Glimmend van olie en zweet. Midden op het bed gehurkt, met alle apparaten in het huis om hem heen gestald. De fohn, de friteuse, het gaspittenstel… Alles uitgespreid op het bed. Behalve de wasmachine. Die stond er weer eens naast. Met de klep open, dat wel.
“DECKARD!” riep Juliette.
Deckard keek haar niet geheel begrijpend aan. Wat had ze dan verwacht dat vroeg of laat heus wel zou gebeuren?
“Je begrijpt het niet, Juliette,” zei hij kalm, “We aaien gewoon elkaar.”
“JIJ AAIT DIE SPULLEN! Deckard! Niet elkaar! DIE SPULLEN!!”
“Spullen? Spullen, Juliette? Waarom noem je niet gelijk alle negers nikkers?”
“Jij moet je bek houden,” zei Juliette, hem met een trillende vinger aanwijzend.
Deckard schudde verdrietig zijn hoofd.
“Al die haat… Waarom kunnen we hier niet normaal over praten? Waarom zo hysterisch?”
“OMDAT DIT GESTOORD IS DECKARD!” gilde Juliette. Deckard was er even stil van.
“Je bent gewoon robofoob,” besloot hij.
“Hoe noem je me??”
“Robofoob, Juliette. Geef het gewoon toe: je bent veels te binair voor deze wereld. Als je mijn seksuele realiteit niet aan kan, heb JIJ een probleem. Niet ik. Ik ben gelukkig, als het je nog niet opgevallen was, Juliette. En in mijn geluk is plaats voor jou. Waarom gun je mij dan niet het mijne?”
Juliette knikte. Hij is gelukkig. Ok. Prima. Ze haalde diep adem.
“Het is nu afgelopen, Deckard. Je moet kiezen!”
Deckard keek met een pijnlijk gezicht van Juliette naar zijn apparaten en terug.
“Die,” zei hij uiteindelijk zachtjes. Wijzend naar de magnetron.
“KIEZEN TUSSEN MIJ EN DE APPARATEN, DECKARD!!” gilde Juliette, finaal door al haar geduld en incasseringsvermogen heen gebroken.
Deckard knipperde een paar keer met zijn ogen.
“Die,” herhaalde hij zachtjes, weer wijzend naar de magnetron.
“WAAROM!! WAAROM DECKARD!!” huilde Juliette in lange halen, “WAT IS ER IN GODSNAAM BETER AAN EEN MAGNETRON DAN AAN MIJ??”
“Apparaten doen gewoon wat ze horen te doen! Julie!!” was het nu Deckard zijn beurt om te roepen, zijn arm beschermend om de magnetron heen. Hij wierp een vertederde blik op het ding, en aaide zijn knoppen.
“… Apparaten hebben een functie. En ze doen het altijd. Alleen dat. Geen verassingen. Geen gedoe! Als ik die knop indruk,” zei Deckard, zwoele rondjes draaiend om de knop die hij bedoelde, “… Dan… Ooeehhwww…”
Deckard was even afgeleid. Hij bleef rondjes draaien met zijn vinger, om daarna zachtjes op de knop te drukken, “Boep” fluisterend.
“Je hebt gekozen, Deckard,” zei Juliette, geirriteerder dan ooit, “Ik wil dat je gaat.”
“Maar!” riep Deckard, zijn concentratie weer terug gevonden, “Maar… Maar alles doet wat het moet doen! Dat is toch mooi! Dat kun je toch niet ontkennen! Liefje! Schat!”
“OPROTTEN!!”
: )