We zaten in de cabine van de vrachtwagen. De zon kwam op in onze rug terwijl het regende. Voor onze ogen sprong het groen uit de grond en was er een regenboog te zien. We moesten nog even blijven zitten van de raketgeleerde. Er zouden meer kogels naar beneden kunnen vallen. De kans was uitermate klein dat je die op je hoofd zou krijgen, maar je moet dat soort dingen nooit uitsluiten. Zeker niet als je goed zit. Hij wees op mij. Als ik zo’n kogel op m’n fontanel krijg, is het afgelopen, zei hij.
Hoewel ik inmiddels een jaar of twee was, waren mijn hersenhelften nog steeds niet helemaal met elkaar vergroeid. Dat krijg je, met zo’n enorm hoofd. We bleven dus zitten waar we zaten en luisterden naar de muziek uit de radio. Our House van Crosby, Stills Nash & Young klonk nu. We zwegen terwijl de natuur voor onze ogen veranderde.
De raketgeleerde zei dat hij in zijn kindertijd bang was dat ooit alle liedjes op zouden zijn. Niet zozeer dat alle noten waren gespeeld en alle harmonieën waren bedacht, maar echt dat het op zou zijn. Zoals een pot pindakaas op kan zijn. Dan zou er geen muziek meer klinken, nooit meer. Dan konden we ophouden met bestaan.
Crosby, Stills, Nash & Young waren bijna aan het einde van hun lied en zongen van la la la. De beste liedjes gaan van la la la, zei de raketgeleerde. Toen hij acht was, had hij geprobeerd uit te rekenen hoeveel liedjes er nog gemaakt zouden kunnen worden en zo kwam hij erachter dat we eindeloos door kunnen gaan. Zelfs als we alleen nog maar la la la konden zeggen.
Ik denk dat mijn idee van puur geluk hier is geboren. Ik zit bij mijn vader op schoot, we luisteren zwijgend naar een lied over een very fine house, de natuur voor ons is bezig een klein fragment op te voeren uit een eeuwig lopend toneelstuk. Voortdurend anders, voortdurend hetzelfde. Er moet iets zijn wat het geluksgevoel ondermijnt.
Ik zag jaaaaren terug eens een zeldzaam interview met Prince, waar hij geloof ik tegen Oprah Winfrey zei dat hij maar een beperkt aantal nummers in zich had, eer het op was. Hij meende zelf dat dit zo’n acht, negenhonderd liedjes zouden zijn. Vond ik heel jammer, dat zo concreet te horen, terwijl het eigenlijk alweer een poos terug was dat ik iets goed van hem vond. Misschien bang dat hij gelijk had- dat het gewoon zomaar op kan zijn. Weg inspiratie. Brrr.
De ondergaande zon, dat heeft er mee te maken. Met puur geluk dan. Hoewel het weinig is om gelukkig over te worden. Tenminste; als geluk een oerdrift is, kan ik mij voorstellen dat onze verre voorvaderen allerminst gelukkig waren met het ondergaan van de zon. Maar dat gis ik.