De Man met een Piemel Als Neus: slot

-0-

“Loop met mij mee, Keesfan,” zei de dokter, amicaal een hand op Keesfan zijn schouder plaatsend. Keesfan liet zich gedwee meevoeren naar een steeg naast zijn huis.
De steeg lag achter een winkelstraat, en was overhangen met groen van de planten in hun tuinen. In de zomer dan. Nu was alles kaal en dood.

“Het is tijd voor mij om te onthullen waarom dit allemaal gebeurd is Keesfan,” zei Dokter Babe.
“Omdat ik in een vreselijk auto ongeluk zat,” zei Keesfan zachtjes. De dokter begon hartelijk te lachen.
“Oh Keesfan!” riep hij uit, verder bulderend, “Oh Keesfan toch!”
Na nog wat lachen weghikken ging hij op een meer ernstige toon verder.
“Dat is niet wat er echt gebeurd is, Keesfan. Hier is iets heel anders aan de hand.”
“Maar… Zat ik dan niet in een ongeluk?”
“Nee,” wuifde de dokter dat weg, “Dat was maar een grapje. Ik heb u gewoon kapot geknipt.”

Keesfan knipperde even met zijn ogen.

“… Omdat…”
“Omdat ik u een les wilde leren, meneer Keesfan. Ik wilde u leren dat het niet goed is een keuze te maken uit eigenbelang.”

Een keuze uit eigenbelang. Het duurde even voordat Keesfan die informatie kon verwerken.
De dokter, die zijn verwarring zag, verhelderde zijn uitspraak: “U wilde iets wat te mooi was om de waarheid te kunnen zijn.”

Te mooi???
“Te mooi??” herhaalde Keesfan maar even zijn gedachten.
“Ja,” knikte dokter Babe, “U wilde EN uw vrouw tevreden houden, EN een piemel op uw neusgat genaaid hebben. Daarom heb ik dit gedaan. Ik heb een jaar lang mij verborgen in de coulissen, om er zeker van te zijn dat alles goed zou verlopen.”

Goed. Keesfan knipperde weer een paar keer. Dit kon zich tot een zenuwtic ontwikkelen.
“Dus… Dit alles was een test,” zei Keesfan.
“Precies!” zei de dokter genoegzaam.
“En als ik nou niet die keuze had gemaakt? Maar de juiste? Had u dan de volgende nacht alles weer op z’n plaats genaaid zodat ik zou denken dat het allemaal maar een boze droom was?”

Dokter Babe dacht even na.

“…Ja. Misschien wel ja. Waarom ook niet?”

“Maar dokter,” begon Keesfan moeizaam, wegens een wat drukkend gevoel op zijn borstkas, “U heeft zelf niet uit eigen belang gehandeld… en door uw acties zijn nou een paar mensen dood en hele levens verwoest… Dus zou de les ook niet kunnen zijn dat het niet goed is om andere mensen zomaar te “helpen”?”

Dokter Babe haalde zijn schouders op.

“Het is niet mijn leven dat verwoest is. Niemand waar ik wat voor voel is dood. Dus wat maakt mij dat uit?”

Ze waren bij het einde van de steeg aangekomen. Dokter Babe trok Keesfan aan zijn schouders naar zich toe, en gaf hem een lange, diepe knuffel.
Daarna duwde hij Keesfan van zich af, en bestudeerde met een dikke glimlach zijn gezicht.
“Keesfan,” zei hij uiteindelijk, “Dingen gebeuren. En alleen jij kan de juiste beslissingen nemen. En soms ook niet.”

Hij knikte nog eenmaal, en klom toen over één van de schuttingen heen, om nooit meer terug te komen. Keesfan keek naar beneden, waar de resten van een kapot bierflesje lagen in een modderig plasje regenwater. Mos (of schimmel, who cares) groeide aan de binnenkant. En dat was dat. HET EIND!!!!

– hET liedJe –

BEDAAAAAANKKTTT DOKTER
BEDAAAAAAAAAANKT VOOR WAT HET ISSSSS
DOKTER BABE BEDANKT, BEDANKT, BEDANKTTTT
JIJ WEET HOOEEE HET ZIIIITTTTT!!!!!

DOKTER
DOKTER BABE
JJJJJJJJJJJJIIIIIIIIIIIIJJJJJJJJJJJJJJ
MAAKT PIEMELS WAAR EERST NEUZEN WAREN
JJJJJJJJJIJJJIIIIIIIIIIIIIIJJJJJJJJJJJJ
BESLUIT WAT RECHTVAARDIG IS
JJJJJJJJJJJJJJJIIIIIIIIIIJJJJJJJJJJJJJ
WEET HET
BEEEEEEEEEEEEETTTTTTTTTTTTTEEEEEEEERRRRRRRRRRR

BEDAAAAAANKKTTT DOKTER
BEDAAAAAAAAAANKT VOOR WAT HET ISSSSS
DOKTER BABE BEDANKT, BEDANKT, BEDANKTTTT
JIJ WEET HOOEEE HET ZIIIITTTTT!!!!!

AAAAAAAAAAAAAAAHAAAAAAAAAA
AAAHAAAAAAAAAAAAAAHAAAAAAAAHAAAAA
HAAAAAAAAAAAHAAAAAAAAHAAAAAAAAAAAAAAAAA
AAAAAAAAAAAAAAAAAAHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
HAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA