De Man met een Piemel Als Neus: deel 13

-0-

Keesfan controleerde of alle draden vast zaten, en bewoog er toen onderlangs naar de slaapkamer, waar hij de ramen zo ver mogelijk open zette.
Dan weer terug naar de badkamer, om bij de spiegel verder te klussen. Een dof kloppend gevoel kwam uit zijn piemel. Waarschijnlijk omdat hij het strak afgebonden had met flosdraad, om het knippen straks wat makkelijker te maken. Goed, hopen dat het er ook wat gevoellozer van zou worden.

Hij plakte de schaar met duct tape onder zijn piemel vast, aan één uiteinde, natuurlijk, anders zou hij er niet mee kunnen knippen. Een snelle controle of de schaar volledig zou kunnen sluiten… In orde.
Hij kroop weer onder de wirwar van draden door, bond een stuk flosdraad aan de voordeelverpakking fles douchegel die hij tegen de deur had geklemd, hield het touwtje- losjes!- in zijn hand, kroop naar het badkamer raam, en opende het. De tegen elkaar open gezette ramen zorgde voor een krachtige tocht. Goed.

Keesfan positioneerde zich midden in zijn zelf gefabriceerde spinnenweb, en bond het laatste uiteinde van het flosdraad aan de vrije arm van de schaar. Ok dan. Hij sloot zijn ogen, en trok de fles douchegel omver. Op hoop van zegen.

Het eerste zuchtje wind bracht de draden al op spanning. Keesfan slikte. Hij is vroeger ook zo van een loszittende tand afgekomen, en dat viel uiteindelijke reuze m…

BBANNNGGG!!! De wind had vol de deur gegrepen en sloeg het dicht. En daarmee -snip!- de schaar.
“AAAAARRHHHH!! gilde Keesfan het uit, en opende zijn ogen. De schaar was niet volledig door de piemel gekomen. Het hing nog aan de helft. Bloed spoot er uit. Het viel niet mee.

“HHHAAAAARRRRHHHH!!” brulde hij weer. De pijn was zo misselijkmakend scherp dat hij snel zijn bewustzijn zou verliezen, dacht hij. Hij moest snel de klus afmaken.
Keesfan greep met beide handen zijn piemel. Kom op! Net als met een pleister! Rrrrrrruuuk!
“AAAAAAAAAAAAAAAHHH!!!” gilde hij nu weer hoog. En hij dacht dat de pijn net scherp was. Hij voelde de huid een stukje inscheuren, maar tegelijkertijd zulke ontzettend gruwelijke steken dat het zwart voor zijn ogen werd. Scheuren was geen optie.

Een voordeel van de pijn- en het feit dat hij toch al halverwege was- was dat een hoop terughoudendheid verdween bij Keesfan. Hij trok en sjenkte ruw de schaar uit de tape, zakte door een knie, stond bibberend weer op en ging trillend voor de spiegel staan.
En snel, voordat hij het bewustzijn zou verliezen, trok hij nog éénmaal aan zijn piemel, zette de schaar tot de draaias in zijn manvlees en knipte alsof het een stuk wild karton was.

Bij het laatste stukje was de trekkracht voldoende om de pik van zijn neusgat te verwijderen. Mooi. Hij kon met een gerust hart flauw vallen.

15

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *