Er zit altijd wel een liedje in mijn hoofd

Er zit altijd wel een liedje in mijn hoofd. Ze sluipen meestal ongemerkt je hoofd in. En blijven vervolgens een dag of drie hangen. Dan zijn ze ineens verdwenen. Vaak zijn het liedjes die je liever niet in je hoofd hebt. Zoals ‘Laat het los, laat het gaan’ van Disney’s Frozen. Of ‘Make-up’ van Kinderen voor Kinderen. Wat op zich geen slecht lied is, maar je kan er toch behoorlijk gestoord van worden als de woorden ‘nou wil ik ook eens zien, hoe ik er later uit zou zien’ een keer duizend per dag door je hoofd suizen.

Een greep uit mijn repertoire: Adieu Antoine, je vais mourir, c’est dure de mourir au printemps tu sais.  Whoop whoop, it’s the sound of da police. Don’t you forget about me. I’d rather be a sparrow than a snail. Olifantje in het bos. It’s raining man. Gonna buy me a ticket tot he tropics. Wat je van beren leren kan, van slimme beren leren kan. Listen to the beat, beat of the song song. Niemand laat zijn eigen kind alleen. Never gonna give you up. Ben je geil of wil je een koekje. Sweet Caroline, o, o, o. Meestal is het ook maar een klein stukje uit het lied. Dat zich eindeloos herhaalt, als een plaat die blijft hangen. Vooral ook omdat ik vaak maar een beperkt aantal woorden ken.

Ik las ooit over een joodse man. Op zijn oude dag hoorde hij in zijn hoofd voortdurend de marsliederen die de marcherende nazi’s zongen in het Berlijn van de jaren ’30, toen hij nog een kleine jongen was en de angst voelde voor de haat jegens hem en zijn mensen.

En ik vraag me af: wat zou de mens in zijn hoofd hebben gehoord toen er nog geen liedjes bestonden? Er is een theorie over de oorsprong van taal die stelt dat de mens danste voordat hij praatte. Met het dansen kwamen de kreten en met de kreten kwamen de woorden. De mens zong dus voordat hij sprak. Misschien heeft de mens al zo lang hij bestaat liedjes in zijn hoofd gehad.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. Een oorwurm heet zoiets. Heb ik ook vaak. De laatste dagen iets van Radiohead. Weet de titel niet, noch de tekst. Wel denk ik steeds: dit stukje hebben ze van Crosby, Stills, Nash & Young gejat…

  2. Vervelender is dat je het wel in je hoofd hebt, maar niet weet van wie het is of hoe het lied heet en dat je het idee hebt dat de sleutel binnen handbereik ligt, maar steeds weer weggetrokken wordt op het moment dat je erbij bent.

    1. Ja, dat is helemáál vreselijk. Heb iets soortgelijks, maar dan anders, gehad met ‘Absolute beginners’ van Bowie. Al toen ik het voor de eerste keer hoorde wist ik dat ik een bepaald gedeelte al ergens anders van kende. Soms meende ik het bijna te weten, maar dan Floep! Weg! Godverdomme! Uiteindelijk waren er meer dan 20 jaar, een hoop toeval en de komst van internet voor nodig om de zaak op te lossen: in ‘California dreaming’ van ‘The Mamas and the Papas’ [kuch] zit een altfluit[!]solo en het begin daarvan… Denk je dat je dat zelf kunt vinden of moet ik de link er bij zoeken?

  3. Merci voor ‘Antoine’ van Jacques Brel! Het was alweer een tijdje geleden dat die in mijn hoofd zat.

    Verder zongen mensen vroeger veel meer. Live-optredens werden op een of andere manier beter onthouden. Na één, maximaal twee operabezoeken, neuriede de slagersjongen op zijn bakfiets de populairste melodieën.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *