Bij de dood van Prince

Ik zal nooit vergeten dat ik eens op de wc zat en Prince uit mijn dweilemmer kwam geklommen. Hij was de hele nacht bezig geweest om het geluid goed te krijgen. Perfectionist als hij was. Het geluid was loepzuiver. Hij begon aan een waanzinnige versie van Sometimes It Snows in April. Het duurde een kleine acht minuten. Ik doe mijn ochtendplas altijd zittend en was inmiddels al lang en breed klaar en ik wilde doorspoelen, maar ik wilde ook de magie niet verstoren. Want verdomme, magisch was het. Toen ik na afloop van het nummer onder de douche stapte, sprong hij soepeltjes op de rand van mijn wasbak om een magistrale akoestische versie van The Beautiful Ones te spelen. What’s it gonna be babe, kreunde hij. Do you want him, or do you want me? Schreeuwde hij. Het water klaterde. I gotta know, krijste Prince. Ik voelde bij mezelf een enorme emotionele geladenheid. Alsof ik elk moment in huilen kon uitbarsten.

En zo ging dat bijna de hele ochtend door. Terwijl ik mij aankleedde, terwijl ik een espressootje dronk, terwijl ik de vaatwasser uitruimde. Van het vrolijke Raspberry Beret tot het dramatische Nothing Compares To You. Ik had al veel gehoord over zijn legendarische aftershows, maar het overtrof alle verwachtingen. Hoe hij op mijn ontbijttafel zo ongeveer de liefde bedreef met zijn gitaar terwijl ik een croissantje zat te eten. De zon scheen door de ramen. Onze kat lag languit op de grond, zijn staart zwiepte alle kanten op. Ook zij was meteen fan. Prince eerde de Schepping. Hij deed dit omdat hij niets anders wilde doen.

Als toegift begon hij aan Purple Rain. Ik was zeven toen dat nummer een hit was. Zelfs voor een zevenjarige had het een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Wij begrepen niet wat paarse regen was. Volgens een vriendje was het een ode aan Reagan. Zijn vader was pacifist. Ik had mijn twijfels. Terwijl hij het repeterende gitaarlickje van Purple Rain speelde, stapte Prince uiteindelijk via het kattenluikje naar buiten.

Ik zwaaide. Hij liep al spelend weg, zonder om te kijken. Ook toen hij al lang en breed onder de heg doorgekropen was en de laatste tonen waren weggestorven, stond ik nog te zwaaien. In de verte begon er een duif te huilen.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

    1. Grappig hoor, die junkenhumor…
      Je bent duidelijk door je creativiteit heen, Perry Tromp. Als je niks beters bij kan dragen, laat je toetsenbord dan met rust.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *