Morararaal

Ik zat op de fiets van de zon weg naar mijn schaduw te staren, tot ik ineens een berg witte troep op het fietspad zag liggen. Waarschijnlijk had een of andere knuppel een zak gips ofzo kapot laten vallen. Dus, wat kan een mens doen? Ik reed er door heen. Duidelijk niet als eerste ook: vanuit de berg trokken vele kronkelende sporen, in en door elkaar verdraaiend richting horizon. Zich concentrerend licht rechts van het midden.
En wat zie ik? Uiterst rechts, op het randje van het fietspad, daar is het nog schoon. En ik, die mijn eigen unieke spoor wil achterlaten, fiets daar. Extra concentrerend dat ik niet van het pad afknal.

Op de terugweg besloot ik mijn resultaat te bewonderen.
En wat zag ik? Een nauwelijks zichtbaar spoor, uniek misschien- maar niet meer dan als in dat het de vage buitenste rand is van een dik wit spoor. Een spoor wat in het midden knalwit en veruit het beste zichtbaar is.

Rarara wat is het morararaal van dit verararahaal? Wel, het moraal van het verhaal is: na één enkele regenbui is al die kankerzooi zowieso verdwenen. DOEI.