Marjo vloekte in zichzelf en keek naar het eierdoosje met daarin slechts een enkel ei. Hoe kon zo nu ook vergeten dat er niet genoeg eieren waren? Zo kon ze geen pannenkoeken bakken.
Achter haar zaten de kinderen aan tafel tekeningen voor Sinterklaas te maken. Niels de oudste geloofde al niet meer, maar hield voor zijn kleine zusje de schijn op. Hij nam dat heel serieus en liet vriendjes als die er waren altijd meteen weten dat ze het geheim niet mochten verklappen. Sinds hun vader was weggegaan had zijn moeder soms het gevoel dat Niels zich meer volwassen gedroeg als hij samen met zijn zusje was. Ze wist eigenlijk niet of ze er blij mee moest zijn of niet. Hij werd natuurlijk ook ouder. Ze liet het voorlopig maar even zo.
Eerlijk gezegd had ze niet altijd de energie en tijd om zich met de opvoeding van de kinderen bezig te houden. En het gekke was dat het tegelijkertijd het enige was dat haar leven bepaalde. Ze werkte fulltime bij de Etos en al het geld ging op aan de kinderen. En ze had nooit het gevoel dat het genoeg was. Het was altijd te kort. Er waren altijd dingen die ze voor de kinderen zou willen hebben of met ze zou willen doen, maar die niet konden, omdat er geen geld voor was. En van hun vader kwam de alimentatie ook niet elke maand.
Maar goed, eieren… Ze draaide zich om en keek naar Niels.
‘Niels, zou jij voor mij naar de Albert Heijn kunnen lopen en even een doosje eieren halen?’
Niels keek op van zijn tekening die al bijna af was
‘Oké. Mam..’ en hij sprong op. Hij wist dat ze pannenkoeken gingen eten en hij hield van pannenkoeken. Vooral met stroop.
‘Hier is mijn pinpas. Je weet de code he?’
‘Ja mam..’
Niels liep naar de hal en trok zijn schoenen aan. Het waren gympen van het merk Quick. De jongens op school lachten hem uit om zijn schoenen. Hij trok ook zijn jas aan en liep met de pinpas in zijn hand de hal van de flat in. Hij nam de lift naar de begane grond en liep naar buiten. Het regende en er stond wind. Het was al na vijven en eind november, de straatlantaarns knipperde even en gingen toen aan. Hij liep naar het eind van de straat. Gelukkig had hij de wind in de rug zodat hij de regen niet in zijn gezicht kreeg. Dat zou op de terugweg wel anders zijn. Er was niemand op straat. Hij liep snel door totdat hij bij de supermarkt in de Beatrixlaan was.
In de Albert Heijn was het druk. Zo tussen vijf en zes uur kwamen veel mensen na hun werk nog wat boodschappen doen. Hij wist de weg en ook precies waar de eieren stonden. Hij pakte een doosje met zes eieren, maakte het dekseltje open om te kijken of ze allemaal heel waren en sloot het doosje weer. Het waren gewone eieren, geen scharreleieren of zo, maar gewone eieren van kippen die niet gelukkig waren.
Hij liep met het doosje richting de uitgang waar de kassa’s waren. Hij ging in de kortste rij staan. De man voor hem was lang en droeg een regenjas die bijna tot de grond reikte. Hij rook naar natte handdoeken en sigaretten. Zijn schoenen waren erg groot.
Toen de man had afgerekend was hij aan de beurt. Het meisje achter de kassa pakte het doosje eieren en haalde het met een snelle beweging over de scanner. Er klonk een piepje, ze drukte op een knop op het paneel voor haar neus en zei:
‘Heb je een bonuscard?’
Niels schudde van nee.
‘Bestekzegels?’
Niels schudde weer van nee.
Het meisje drukte nog één of twee knoppen in en zei toen:
‘Dat is dan 99 cent..’
‘Ik wil graag pinnen..’ zei Niels en keek op het pinapparaat om te zien of hij al kon beginnen.
Toen de tekst in het schermpje aangaf dat hij zijn pas kon invoeren deed hij dat. Hij drukte de vier cijfers van de pincode in en drukte op het groene knopje rechts onder. Het apparaatje dacht even na en liet toen een ander en wat langer piepje horen. In het schermpje kwamen de woorden “onvoldoende saldo” tevoorschijn. Niels keek naar het meisje achter de kassa. Die keek nietszeggend terug. Hij voelde zichzelf rood en warm worden. Hij keek naar de rij mensen achter hem die verveeld en geërgerd terugkeken. Ze hadden geen tijd. Ze wilden naar huis.
Oeuf :-(