Nieuwe armen

Ik had nieuwe armen besteld. Binnen een dag werden ze bij me thuisbezorgd in een sobere doch aantrekkelijke verpakking. De productinformatie sprak wervend over een wereld die voor het grijpen lag. Dankzij de toevoeging van elasticone haalden de armen een reikwijdte van wel zes meter. De vingers bevatten minuscule, nauwelijks zichtbare zuignapjes die voor meer grip zorgden. De armen waren eenvoudig op het naakte lichaam te bevestigen, dankzij een revolutionair, organisch weerhaakjessysteem dat zich vasthechtte aan je schouders en langzaam vergroeide met je huid. De kleine inkepingen die eerst nodig waren en het geklieder met speciale huidlijm, behoorden tot de verleden tijd. Ook het motorische systeem was vereenvoudigd. Je hoefde enkel je eigen armen in je nieuwe armen te doen. Je hand stak je in de intramanos, die zich in de polsen van je nieuwe armen bevond.

Aanvankelijk was ik zeer in mijn nopjes met mijn nieuwe armen. Ik maakte graag gebruik van de extra lengte die ik had. Zo kon ik nu zonder van mijn bank af te komen een boek uit mijn vintage boekenkast pakken. Tijdens etentjes kon ik iedereen vanaf mijn plek opscheppen. Ik kon het dakraam open of dicht terwijl ik in mijn bed lag. De deur open doen zonder op te staan. Het lukte me zelfs om vanaf de wc, waar ik de laatste tijd vaak zit, een kopje espresso te zetten in de keuken. In metrostations kon ik mij voortbewegen als Spiderman, boven de hoofden der forenzen. Dat soort zaken. Praktische zaken. Ik haalde er vanzelfsprekend ook wel eens een geintje mee uit. Bijvoorbeeld door iemand die een metertje of vijf bij me vandaan stond op de schouders te tikken en dan net te doen alsof ik met iets heel anders bezig was, zodra de persoon in kwestie zich omdraaide. En ook tijdens mijn karatelessen bleek mijn verlengde arm uitkomst te bieden. Ik hield elke zwartebander vrij eenvoudig op afstand.

Maar na een paar weken begon ik sterk de indruk te krijgen dat mijn armen langer werden. En dat de maximale reikwijdte groter was dan in het begin. En dat terwijl de handleiding mij had beloofd dat de elasticone sterk genoeg was om mij voor de periode van minstens drie jaar te garanderen dat mijn nieuwe armen hun oorspronkelijke lengte zouden behouden, ongeacht hoe vaak ik ze zou oprekken. Maar in de praktijk viel dat dus vies tegen. Vooral toen ik eens een tram probeerde te halen, mijn vingers tussen de deur kreeg en ik een halve minuut lang achter de tram aan heb gehangen voordat de conducteur aan de bestuurder doorgaf dat er iemand aan z’n tram vast zat. De armen rekten zich toen uit tot een kleine twaalf meter. Kwamen mijn nieuwe armen in rust aanvankelijk tot mijn knieën, na dit avontuur hingen ze op mijn enkels.

En het werd alleen maar erger. Een maandje later sleepte mijn handen over de grond als ik ze ontspannen liet hangen. Ik liep rond als een wufte oerang-oetan, mijn armen als slappe vaatdoeken voor me uit. Als ik fietste kwamen mijn knieën en ellenbogen steeds vaker met elkaar in de knoop. Op een gegeven moment wikkelde ik beide armen maar een keer rond mijn middel. Anders was het geen doen. Een ander vervelend punt: ik bleef maar uit mijn kleren groeien. Mouwen waren altijd te kort. Nog een geluk dat het een milde winter was en dat mijn armen dankzij de gepatenteerde gevoelsbuffer minder vatbaar voor kou waren. Ik drapeerde mijn armen soms als een sjaal rond mijn nek. Dat had dan wel weer wat. Maar verder was het armoe troef.

Inmiddels was de termijn voor het wettelijke recht op teruggaaf uiteraard ruimschoots verstreken. Gelukkig zat er garantie op. Maar dan neem je contact op met de firma Brothers in Arms en dan blijken ze ineens een stuk minder sympathiek dan ze zich in hun communicatie doen voorkomen. Ze waren onverbiddelijk. In de kleine lettertjes bleek te staan dat de garantie enkel geldt als de reiklimiet van zes meter nooit wordt overschreden. Ik had natuurlijk kunnen liegen, maar sinds bedrijven het onvoorwaardelijke recht hebben om claimende klanten onder dwang een waarheidsserum toe te laten dienen, kijk ik wel uit.

Kortom, ik had geen poot om op te staan. Het was een kwestie van even slikken, onthechten en het leven, met gewone armen, weer oppikken. Nu bleek onthechting ook alles behalve eenvoudig. Nog een geluk dat ik een buurman heb die een beetje bijbeunt in de plastische chirurgie. Mij kostte het ‘slechts’ vijfhonderd euro om mijn armen te verwijderen. Maar anders was ik het tienvoudige kwijt geweest. Minstens.

Mijn nieuwe armen liggen inmiddels te verstoffen op onze zolder. Leuk voor het nageslacht. Voorlopig sta ik wel gewoon op als ik een boek wil pakken.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

13 Reacties

  1. Ik meen te begrijpen naar welk lichaamsdeel je hint. Wink wink, nutch nutch, say no more, say no more. Maar als ik de stroom aan klachten mag geloven die onlangs binnen kwamen bij consumentenprogramma Radar, zijn de firma’s met klinkende namen als Size Matters! en Bigger Is Better nog lang niet zover de kinderziektes van hun producten op te lossen. Leuk natuurijk, de eerste willen zijn, maar meestal loont het om een paar jaartjes te wachten.

  2. Klopt inderdaad. In het begin, toen de rek er nog niet uit was, ging het prima, maar aan het eind moest ik mijn rechterarm drie keer rond mijn middel slingeren.

  3. Ú was het dus, die baardige man die in de Nieuwjaarsnacht, op het plein tussen de Keulse Dom en Hauptbahnhof, in zijn eentje tientallen vrouwen omsingelde.

    1. Nee, helaas niet. Het begon met een beeld van mezelf met lange armen op de fiets. Maar toen ik de titel opschreef, viel met dat wel op, van die nieuwe armen in financieel opzicht.

  4. Met een enorme jetlag en zonder bril las ik de laatste Molovich. Dat de zwaar geteisterde man het leeuwendeel van zijn tijd op het toilet doorbrengt wist ik, maar om die kwaal zó expliciet te beschrijven… Na een stevige kop koffie las ik het verhaal opnieuw, nu mét bril. ‘Ik had nieuwe armen besteld.’ Armen. Ah, zonder d.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *