Speeches

In Speeches heeft Rushdie het over een luchtballon die langzaam aan het leeglopen is. Als er niet gauw iemand wordt uitgegooid, dan zal de luchtballon ter pletter vallen en zal iedereen sterven. We spreken hier over begin jaren ’90.

De fatwa van Khomeini eindigde met de hoop dat de vogelvrijverklaring van Rushdie (en van iedereen die heeft meegeholpen aan de verspreiding van De Duivelsverzen) ervoor zal zorgen dat niemand het meer zou aandurven om de heiligdommen van de moslims te beledigen. Wat dat betreft heeft de fatwa een averechts effect gehad. Ik vermoed dat de profeet in de 26 jaar na het uitspreken van de fatwa meer en harder is beledigd dan in de dertien eeuwen daarvoor.

Naast mij klinkt gevloek en gezucht. Alle eindjes in Downton Abbey worden veel te lief aan elkaar geknoopt. Die trouwt met die, die blijkt toch niet dood, en die ziet dat hij al die tijd een botte lul is geweest en maakt het goed. Kortom, ze leven nog lang en gelukkig. En dat maakt mijn vrouw woedend. Niets kan haar zo boos maken als een ongeloofwaardig happy end. Een unhappy end maakt haar meestal ook niet gelukkig trouwens.

In Speeches komt de man aan het woord die Khomeini op de Duivelsverzen heeft geattendeerd. Hij schreef destijds brieven naar Penguin Books, de uitgever van Rushdie. Wat hij precies met die brieven wilde, werd niet duidelijk. Waarschijnlijk dat de Duivelsverzen uit de handel werd genomen. De uitgever gaf hem in ieder geval nooit antwoord. En dat maakte de brievenschrijver woedend. Zo woedend dat hij samen met de organisatie waar hij deel van uit maakte, een boekverbranding organiseerde. Een hele stapel Duivelsverzen ging in vlammen op. Uiteraard bleef het boek verkrijgbaar. Penguin Books beantwoordde de brieven nog steeds niet, waarna de man besloot om Khomeini te benaderen. Die wilde het boek zelf wel lezen. De man stuurde een Perzische vertaling naar die Iraanse toverknol op. En de rest is geschiedenis, zullen we maar zeggen.

Daar stond ie dan. De man die Khomeini De Duivelsverzen schonk. Hij was diep teleurgesteld. De fatwa had de discussie gekaapt en kapot gemaakt. Het lot van Rushdie interesseerde hem niet. Hij wilde het boek via democratische weg laten verbieden, de fatwa had zijn missie verpest.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

1 reactie

  1. Ik heb indertijd geprobeerd de Duivelsverzen te lezen, maar ik kwam er niet doorheen. Wat een weerzin wekkende bladspiegels en wat een weerzin wekkend lang uitgesponnen kijk-mij-eens-intellectueel-zijn-teksten zeg! Daarom ken ik Salman Rushdie eigenlijk alleen maar als de lelijkerd die jaren op het landgoed van Bono Vox onder zat gedoken. Over dat boek via democratische weg verbieden heb ik wel een mening; welke totaal geschifte idioot denkt nou dat het inzetten van een AYATOLLAH als katalysator een DEMOCRATISCH proces ten goede komen zal?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *