Mijn vrouw is het er niet mee eens hoe ze in dit verhaal wordt opgevoerd, gekleed in een joggingbroek en mijn trui terwijl ze op de bank tv zit te kijken. Vanaf nu zal ze uitsluitend in sexy lingerie rondlopen. Of zitten. Terwijl ze nadenkt over de zin van het leven. Bijvoorbeeld.
In Speeches volgen we een man voor die de boekverbranding van De Duivelsverzen van dichtbij meemaakte. Hij en zijn vrienden hadden in die dagen, het waren de jaren ’80, dagelijks met racisme te maken. Vechtpartijen met skinheads. Geen kans op de arbeidsmarkt. Ze streden tegen ongelijkheid. Ze waren links. Maar toen waren daar ineens De Duivelsverzen. En zei een groot deel van zijn vriendengroep het socialisme vaarwel om islamitisch te worden. Het was alsof ze eindelijk hun identiteit hadden gevonden. En ineens, zo vertelde de man, streden zijn vrienden niet meer om het recht gelijk behandeld te worden, maar eisten ze een aparte behandeling.
Hij gaat op bezoek bij een orthodoxe moslim. Wit gewaad, grijze baard, servetje op zijn hoofd. De man vindt dat je Mohammed niet mag beledigen. De ander probeert uit te leggen waarom je dat niet kan verbieden. Ze komen geen centimeter nader tot elkaar. Twee magneetjes die met dezelfde pool naar elkaar staan.
Mijn vrouw gaapt. Ze legt haar biografie van Kierkegaard naast zich neer, staat op en loopt richting de trap. Ik kijk hoe haar met zwart kant omvouwde billen mij knipogend een fijne avond wensen.
Wait… En knipoog van billen, is dat niet een scheet?
Nee. Tenminste, dat probeerde ik hier niet te verbeelden.
Oh, ok, ik snap het! Je maakte gewoon een Freudiaans slippertje! Nou geen probleem hoor ik ben wel gekker gewend.
Wat hebben slippers er nu weer mee te maken?