Oeufs à la Russe

Oeufs à la russe. Dat stond er op de verpakking. Ietwat pretentieus, er zat maar één ei in. Corrrectie: één schijfje ei. Een onnozel, lullig schijfje. Zonder eigeel.

Op straat draaide ik het pas gekochte bakje nog even rond, om te zien of er tussen de sla misschien nog meer ei zat. Maar het ene bijna decoratieve schijfje was het enige.

Een morsige man dook naast mij op en zag mij bezig met het bakje. ‘Ze steken er al maar minder vlees in’, lispelde hij door iets wat ooit een gebit moet zijn geweest. ‘Da mag ik hopen, met oeufs à la russe’, mompelde ik, meer beleefdheidshave dan tuk op een gesprek.

‘Wa? De Russen?! Ge zijt gij toch gene communist he?’, toeterde hij. In één moeite door blies hij een walm drank waar je een fiets tegen zou kunnen parkeren mijn richting op. Ik haalde adem om liever niets te zeggen, toen zijn lodderige ogen mij opeens fel aanfonkelden.

‘Ken ik u van ergens?’, vroeg hij dreigend.
‘Neen, dat denk ik ni zenne’, antwoordde ik afgemeten.
‘Jawel! Hebde gij in den bak gezeten?!’
‘Nee meneer, ik zat niet in de bak. Straks misschien, wegens moord’.

Hij begreep de hint niet en ging onverdroten verder.

‘Ik hem wel gezeten se. En gij ook, of ik moest mij wel heel sterk vergissen’.
‘Ik heb echt ni gezeten, ik verzeker u…’
‘Ik hemme kik godverdoemme wel gezeten, waar moeide gij u mee, paljas!’.

Ik wilde doorlopen voor ik nog echt de nor in draaide, toen hij van toon veranderde. Geheimzinnig fluisterde hij mij toe:

‘Hé, moet ge misschien ne joint hebben?’.
‘Nee merci’, zei ik terwijl ik een sigaret rolde en aanstak.
‘Ah, ge rookt ni’, sprak hij teleurgesteld. ‘Nee’, zei ik afgemeten, en ik blies een pluim gauloise in zijn gezicht.
‘Spijtig’, lispelde hij en draaide zich vrijwel onmiddellijk om naar een passant.
‘Hela, ik ken u van ergens, gij hebt in Rusland gezeten, smerige humanist!’, riep hij.

En dat allemaal om een doosje salade.