Toen ik nog rookte ging ik geregeld sigaretten halen in een klein tabakswinkeltje in een steegje dat het Damrak met de Nieuwe Dijk verbond. In dat tabakswinkeltje kon je ook krasloten kopen. Buiten stonden carrouselletjes met toeristische kaarten. De kaarten waren onder te verdelen in vier soorten: pittoreske kaarten, schattige dierenkaarten, kaarten die zinspeelden op de softdrugsreputatie van Amsterdam en kaarten met een pornografisch grapje. Type glanzende pik als Amsterdams paaltje. In die winkel zag ik ooit een wat oudere man van islamitische snit het laatste vakje van zijn kraslot open krassen. Hij had niks gewonnen en verliet de winkel. Ik kocht m’n sigaretten. En een zakje eucalyptussnoepjes van Ademin. Toen ik weer naar buiten liep, bekeek de islamiet het carrouselletje met pornografische kaarten. Daar stond ie dan, met die strenge woestijngod van ‘m die achter ‘m hoofdschuddend stond mee te gluren. Ik dacht aan de Verzoeking van De Heilige Antonius van Hieronymus Bosch. Waarin een bebaarde Antionius hard zijn best doet om de Duivel in vele gedaantes te trotseren.
Toen Bin Laden van zijn bed werd gelicht en in zee werd gegooid, werd er naar verluidt een gigantische verzameling porno op de harde schijven in zijn safehouse gevonden. Dat lees je altijd, als er een terroristische cel wordt ontmanteld, dat de FBI of de CIA of wie dan ook scheepsladingen porno op de harde schijven van de desbetreffende terroristen vond.
Een porno-obsessie, een eendimensionaal wereldbeeld en de bereidheid om zichzelf op te blazen voor een hoger doel (met 77 maagden als beloning): de meeste terroristen lijken mij een soort eeuwig getroebleerde adolescenten. De pubertijd nooit ontgroeid (vaak staan ze er nog met één been in). Zien zichzelf als het centrum van de wereld. En zijn zo vol van Allah dat er geen millimeter ruimte is voor zelfreflectie. Niet in staat de verboden vruchten te weerstaan, verlangen ze naar een wereld waarin je die vruchten niet meer kan plukken.
Zoiets ongeveer?https://www.google.be/search?q=felicien+Rops&prmd=imvn&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiD1MXZs7_KAhXGQBoKHQ6EBdwQ_AUIBygB#imgrc=LOMv7pXTmlkNhM%3A
Vele uitdrukkingen rond de djinns in de verzen zijn verschillend uitlegbaar. Net als de hybride logica betreffende haat, roof, onderdrukking en pedofilie in de schurkenvariant van Het Boek. Niemand derhalve is meer in staat zichzelf te beliegen als de Islamiet. Maar wellicht dat ostentatief gehoor geven aan de roep van de porno bij de Mohammedaan in kwestie slechts deel was van diens door Holy Takkiyya ingegeven plichten. Natuurlijk bleef de waarderende schouderklop voor de op de enige, maar in Islamitische optiek totaal verkeerde frequentie observerende Molovich onopgemerkt.
Taqqiyah is een doorzichtig excuus om de islamiet per definitie te wantrouwen. Een catch 22 van het zuiverste water.
Catch-22 is een synoniem voor patstelling. In geval van Takkiyya is er sprake van een vals onder de sintels smeulende heropeningszet, waarbij geofferde stukken slagvaardig zullen worden herplaatst op het schaakbord van de zichzelf niet meer verzorgende verzorgingsstaat. Pionnen zullen lopers zijn en gevallen paarden fiere torens. De reflecterende koningin zal, plotseling gedevalueerd tot geïsoleerde damsteen, haar eigen koning zien ontpoppen in de zwaarst mogelijke tegenkleur. Een Marokkaanse Tweede Kamer-voorzitter en een Islamitische burgemeester van een van ’s lands grootste steden herschrijven ongemerkt de spelregels. Islam In De Polder 2.0. Doet u er vooral luchtig over, meneer Molovich.
Heeft u ooit overwogen om gedichten te schrijven?
Ja. Maar om uw volgende vraag voor te zijn: overwegen en dichten zijn voor mij vaak onverenigbare uitersten. Het solitaire woord destilleren uit het rauwe van rouw, uit de vlampunten van geluk of uit het orgastische in een fysieke twee-eenheid is iets wat de intensiteit van mijn belevingen niet toestaat. In dat licht zijn mijn gedichten niet meer dan versnijdingen, aftreksels, vage kopieën. Eigenlijk komt het langs filosofische weg protesterend deel van mijn identiteit nog het meest tot ontketening. In dichterlijke zin dan. Onlangs deelde ik, in een bijna bittere politieke context, in deze kolommen de vergelijking tussen hondjes en wolven. Ziet u zoiets maar als een poging tot beschaafd schelden.
Heeft u ooit overwogen om op Sargasso te reageren? Dáár zitten de mensen die uw discussie voeren.
Takkiyya is een slap excuus om de moslim per definitie te wantrouwen. Gematigde moslims hoef je daardoor niet te erkennen, het zijn allemaal wolven in schaapskleren die erop uit zijn ons, brave lammetjes, te verslinden als het moment daar is. Tegelijkertijd is takkiyya een slap excuus voor islamitische extremisten om nog even de bloemetjes buiten te zetten en alles te doen wat Allah verboden heeft, alvorens het martelaarschap op te zoeken. Kortom, voor extremisten aan beide uiteinden is takkiyya een zegen, de beste uitvinding sinds gesneden brood.
Stel, een van haar toetsenbord levend activiste schrijft voor Sargasso en ronselt zonder dat dit uit de schaduw mag treden voor dat medium op Nurks. Hoe zou de gemiddelde Mohammed-adept die symboliek uitleggen? Als een nog ongewreven, doch in potentie fel blinkend voorbeeld van Takkiyya, ja. Want precies zó werkt dat. Hartelijk dank dat u mijn standpunt met zo veel inlevingsgevoel hebt willen onderstrepen, mevrouw Oud Zeikwijf.
Zo, die raak je ff lekker op d’r wijsneus. Cursus zelfverdediging gevolgd?
In twee afleveringen van ‘The Real Adventures of Jonny Quest’ (1996), waarin men in deze Sciencefiction-tekenfilm al ver vooruit liep met computers, werd goed duidelijk gemaakt wat er gebeurd als je met krachten gaat spelen die je niet kunt beheersen of dat het bestrijden van het “kwaad” vaak nog veel erger is dan de bestrijding daarvan
Zo werd in de aflevering ‘Manhattan Maneater’ een tijger ,die in Manhattan was ontsnapt uit een huis waar hij in gevangenschap werd gehouden, constant opgejaagd door gewetenloze jagers en een doorgedraaide en arrogante omroeper! Het dier doodde toen inderdaad een jager die achter hem aanzat en de omroeper probeerde, via een premie die hij op de kop van de tijger zette, het dier zodanig te gaan demoniseren alsof alle mensen daarginder onschuldig waren.
Jonny Quest en zijn tienervrienden Jessie Bannon en Hadji Singh, zijn vader Dr. Benton Quest en Race Bannon, de vader van Jessie, zagen echter de jagers en de omroeper als een veel groter kwaad en zij probeerden dus de tijger van hen te redden. Gelukkig kwamen enkele jagers alsnog tot inkeer en hielpen zij mee om de tijger levend te vangen en weer in de natuur los te laten daar dit dier geen vernietigingsdrang kent en alleen door zijn instinct wordt gedreven.
De tijger stelt hierin de anti-EU-burgers voor die wederom door de jagers en de omroeper (linkse politici) worden gedomineerd en opgejaagd terwijl Jonny Quest en zijn vrienden de anti-EU-politici vertgenwoordigen die de burgers juist willen beschermen tegen links.
In de aflevering ‘The Alchemist’ probeerde een hebzuchtige geleerde, Dr. Montegue genaamd, de Steen der Wijzen te bemachtigen voor het verwerven van goud en macht ofschoon hij via allerlei visioenen constant waarschuwingen kreeg van Merlijn de tovenaar, Dr. Faust, een oude vrouw en een monnik om duidelijk te maken dat hebzucht en machtslust levensgevaarlijk zijn en vooral als je met duistere krachten speelt!
Toen zijn handlangers Lucy en Ben daarop Jonny, Jessie en Hadji ontvoerden om de Steen der Wijzen te activeren verscheen er opeens een groep roofvogels uit de steen die zich op de drie schurken stortten en hem meteen ombrachten waarna de drie tieners op de vlucht sloegen en het laboratorium de lucht invloog!
Die roofvogels lijken de immigranten en vluchtelingen voor te stellen, Dr. Montegue, Ben en Lucy zijn weer de linkse politici en de Steen der Wijzen stelt de EU voor waar allerlei krachten voor tallozen funest blijken te zijn en tot zelfvernietiging leiden!