De Bowie generatie

Gisteren ging hij dood, en vandaag was ik er vol van. Ik liep ongewild, à tue-tête en toepasselijk Ashes to ashes te fluiten. De monumentale Amsterdamsche huizen blonken als toeters in het vale januarilicht. Er was iets aan deze dag dat er gisteren niet was. Het besef was gedaald:

Wij zijn opgegroeid met David Bowie.

Waow. Opeens vond ik ons enorm bevoorrecht. ZO’N GAST! In ons collectieve bewustzijn! Sinds onze kindertijd! Met die schwung van hem, die brutale creatieve drang, dat unieke, dat out of the box. Die ons heeft gevormd. Wij zijn dus ook speciaal want wij dragen hem in ons. Hij is deel van onze culturele bagage.

Onze moraliteit is door hem voorgoed gemoderniseerd. Ons kun je onmogelijk terug dwingen naar archaïsche man/vrouw-dwingelandij. Dus vraag het ook niet van ons! Vraag ons niet om begrip te hebben voor die culturen. Oppervlakkig en voor de lieve vrede zal dat wel lukken, maar in de diepe lagen? No way.

Wij zijn de Bowiegeneratie. We rule.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

8 Reacties

  1. Ja, het begon goed, maar toen dacht ik: ze zal toch niet weer met het patriarchaat enzo komen aanzetten, maar jawel hoor! Leuk, nu heb ik geeneens zin meer om nog iets te schrijven over hoe het was om met David naar bed te gaan…

      1. Ja zeg, ik ben Pat Paay niet! Maar ik kan wel verklappen dat zijn hobo d’amore groter was dan ik van zo’n schriel ventje verwacht had.

  2. Nog steeds geen reactie van Cayaan Chirsi Cali hier? Toch opmerkelijk. Ze reageert onder elk ander stuk om OT en uitgebreid de gevaren van het importeren van de Islam te benadrukken, maar uiteraard onder de enige post op nurks waar een zinnetje in die richting gaat, schittert ze door afwezigheid.

  3. Nog voor het eerste ochtendlicht wierp zij haar vistuig uit. Wankel en onwennig balanceerde de dobber op venijnige golfjes Abdel Al-Ma’arri, Tzvetan Todorov, Wim van Rooy, György Konrád, Mano Bouzamour, Afshin Ellian, Def P., Jo van Dooyenburghe, Wim van Rooy, Sarah Bernard, Pim Fortuyn, Richard Dawkins, David Bowie, Karel van het Reve, Floris van den Berg, Salman Rushdie, Jean-Paul Sartre, Dick Swaab, Frank Zappa, Hans Jansen, Wladimir Arn, Chistopher Hitchens, de Cayaan Chirsi Cali zonder c’en, Enver Hoxha, Theo van Gogh, Sam Harris, Tomás Garrido Canabal, Toon Kasdorp, Thomas Aikenhead, Maarten Boudry, nogmaals David Bowie, Luis Buñuel, mijzelf en een oneindig lijkend aantal gelijkgestemden. Er leek geen eind aan te komen en… – Met hevige ruk beten de erkentelijkheid en waardering van al die critici zich door het aas, de dobber schoot uit haar besef en daarmee in één klap alle in Oud Zeikwijf woekerende onvrede. Precies op dat moment brak de zon door.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *