Single grain Irish whiskey

Ik weet nooit of het whisky is of whiskey. Volgens de fles die ik nu voor me heb staan, drink ik momenteel whiskey. Van het merk Kilbeggan. Het is een ‘single grain Irish whiskey’, lezen we in een elegant, zorgvuldig uitgespatieerd schreeflettertje.

Om te illustreren dat er maar één graansoort in de whiskey is verwerkt, treffen we onder deze mededeling een eenzame graanhalm. Daar weer onder lezen we in sierlijke, kleine witte lettertjes dat dit een unieke single grain Irish whiskey betreft. Zoet en soepel, geproduceerd in kleine eenheden om zo de hoogst mogelijke kwaliteit te garanderen, enkel en alleen om mij ultiem genot te kunnen verschaffen.

Ik kan u melden dat er geen letter van deze boodschap is gelogen. Voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk. Ik weet niet of er daadwerkelijk slechts één graansoort is gebruikt, noch kan ik met zekerheid beamen dat deze whiskey in kleine hoeveelheden wordt gestookt. En of de producent van Kilbeggan dit inderdaad enkel en alleen doet om mij het hoogst mogelijk genot te kunnen verschaffen, kan ik al helemaal niet controleren (voor hetzelfde geld heeft hij een bloedhekel aan mij en maakt hij enkel goede whiskey omdat hij nu eenmaal niks anders kan), maar wat ik wel met honderd procent zekerheid kan zeggen, is dat deze whiskey zoet en soepel is. En dan niet zoet zoals Pisang Ambon zoet is, maar zoet zoals een zomernacht zoet kan zijn.

Onder de hierboven beschreven woorden lezen wij op een zwart label met gouden letters dat deze whiskey maar liefst acht jaar heeft gerijpt. Deze mededeling komt in een iets kleinere uitvoering terug op het zegel dat de koper van deze fles garandeert dat de kurk niet eerder gelicht is. Ervan uitgaand dat de whiskey nog niet zo lang geleden is gebotteld, werd ze ergens in het jaar 2007 gedestilleerd. Mijn kinderen bestonden nog niet eens in mijn gedachten, ik woonde twee huizen terug en alleen al bij de gedachte aan whiskey of whisky moest ik kokhalzen.

Naast de vrij prominente mededeling dat deze whiskey acht jaar heeft gerijpt, lezen we op het label dat dit een product uit Ierland betreft, gedestilleerd in de Cooley distilleerderij, gesitueerd in Riverstown in het graafschap Louth. De fles bevat 70 cl en de whiskey heeft een alcoholpercentage van 40%. In een iets kleiner lettertype lezen wij de verontrustende woorden ‘mit farbstoff (zuckerkulör)’. Waarom dit in het Duits wordt gecommuniceerd, blijft in nevelen. Waarschijnlijk om te voorkomen dat alcoholisch Ieren moeilijke vragen te gaan stellen, maar het gevolg is juist dat je er een unheimlich gevoel door krijgt.

Wat hebben ze te verbergen? Welke verschrikkelijke E-nummers gaan schuil achter deze Duitse façade die zo te zien te vertalen is als suikerkleur? Wel, E150 om precies te zijn. Zuckerkulör geeft de vloeistof zijn fraaie caramelkleurtje. En een fraai caramelkleurtje heeft deze single grain Irish whiskey! Ik vermoed zelfs dat de kleur een extra dimensie geeft aan de smaaksensatie. Alleen een blinde zou niet verleid worden door de aantrekkelijke koperen gloed die deze vloeistof uitstraalt. Lang lebe Zuckerkulör!

Op de bovenkant van het zegel dat de kurk beschermt, zien we een afbeelding van de destilleerderij. Een klein gebouwtje met aan de voorkant een waterrad en rechts bovenop een lange fabrieksschoorsteen. Hoeveel liters single grain whiskey dat sympathieke fabriekje hebben verlaten sinds 1757 waarin het kennelijk werd opgericht, is het enkel gissen. Ik ga geen moeite doen. Als ik ergens slecht in ben, dan is het gissen.

De fles zelf heeft een zeer aangename vorm. Breed geschouderd, zou ik ‘m willen noemen. Een circa vijf centimeter lange hals gaat abrupt over in een vrij brede fles. De vorm van een olievaatje met een hals erop. Het glaswerk is dik, de vloeistof helder. Op de achterkant zien wij dat de fles recyclebaar is. Naast het bekende recycle-icoontje zien we nog een icoon dat wij eerst niet kunnen thuisbrengen. Totdat wij beter kijken en zien dat het een 90 graden naar links gekantelde vrouw betreft. De vrouw heeft een dikke buik, haar linkerarm geheven. Ze lijkt aan een halsband te lopen, maar nadere inspectie leer dat er een streep door de vrouw is gezet. U begrijpt het al, deze fles wordt enkel op straffe des doods door een zwangere vrouw genuttigd.

Ik dacht eigenlijk dat ik helemaal niet van whiskey (of whisky) hield. Ergens in het jaar 1995 ben ik zo godsgruwelijk over mijn nek gegaan na het drinken van veel te veel Jack Daniels, dat ik een kleine twintig jaar zover mogelijk ben weggebleven van welke whiskey of whisky dan ook. Pas sinds begin september van dit jaar, toen ik mee was als begeleider van het schoolkamp van mijn zoon en er ’s avonds niet al te veel alcohol aanwezig bleek te zijn zodat wij waren aangewezen op de persoonlijke voorraad die een van de medebegeleiders in de vorm van een met whiskey (of whisky) gevuld zakflaconnetje bij zich had, durfde ik het weer aan. Nood breekt wet. En het smaakte boven verwachting goed. Maar ik zou mezelf nog niet meteen liefhebber durven noemen.

Dat ik nu een fles single grain Irish whiskey van het merk Kilbeggan in huis heb en dat u dit stukje leest, hebben wij te danken aan de heer Klaas Knooihuizen. Toen hij me vroeg of ik een recensie van zijn boek De Zwarte Ooievaar wilde schrijven en voordragen op zijn boekpresentatie, vroeg hij me van te voren of ik nog wensen had. Denkend aan de rockjournalist die Klaas Knooihuizen tussen het schrijven van bestsellers door is, liet ik wat bizarre kleedkamereisen van rockartiesten de revue passeren en antwoordde ik zonder al te veel nadenken dat ik weinig wensen had, behalve een bakje met louter blauwe M&M’s en een kokosnoot die tot aan de rand toe is gevuld met whiskey of whisky. Dat deze wensen, minus de kokosnoot, werden ingewilligd, kon ik niet bevroeden. Toen ik de whiskey kreeg, wist ik mij dan ook moeilijk een houding te geven. Ik nam hem nonchalant en geroutineerd aan, alsof ik wekelijks een goede whiskey kreeg. Maar van binnen gebeurde er van alles. Gelukkig blijk ik wel degelijk van whiskey te houden.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

10 Reacties

  1. De term ‘whisky’ is afgeleid van het woord usquebaugh, dit is afkomstig uit de Keltische taal. In Schots-Keltisch is het uisge beatha en in het Iers-Keltisch Uisce beatha. Uisce betekent in Oud-Iers water en beatha komt van het woord bethad wat zoiets betekent als “van het leven”.

    De spelling van whisky, of whiskey, verschilt geografisch. Als regel kan worden uitgelegd dat de Amerikanen en Ieren het hebben over whiskey en Schotten, Canadezen en de rest van de wereld de term whisky gebruiken.

    De oorsprong van deze splitsing ontstond in de 19e eeuw toen de Schotse whisky nog van slechte kwaliteit was en de Ieren zich vooral voor de export naar de Verenigde Staten wilden onderscheiden. Zij voegden daarom de letter ‘e’ toe.
    Vandaag de dag is Schotse whisky van ongekend goede kwaliteit maar de spelling is nog steeds verschillend. Amerikanen spellen het whisky nog steeds met een extra ‘e’ terwijl het nu officieel gespeld moet worden zonder deze ‘e’. Een paar Amerikaanse distilleerderijen gebruiken bij voorkeur de Schotse spelling. Op dit moment zijn dit Maker’s Mark en George Dickel. Dit doen zij vooral door hun Schotse afkomst

  2. IJsland dag 2, deel 2, whisk(e)y gedronken uit zakflacon van IJslandse in gezelschap van J1 en J2. Net als pickle backs in Graceland trouwens.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *