In de hal rook het naar bloemkool, wat vreemd was. Ik had in tijden geen bloemkool gegeten. Wel gebakken aardappeltjes met een witlofgratin; spaghetti met romatomaten, rucola, groene olijven en grana padano; een stamppotje met andijvie, venkel, gele paprika en vegetarische groenteballetjes. Geen bloemkool. Daar was ik zeker van. Hoe langer ik erover nadacht, hoe zekerder ik het wist en hoe sterker de geur werd. Na een dag of vier kon ik er niet meer omheen. Dit was geen bloemkool.
Mijn dapperste vriendin was op bezoek. Samen gingen we op onderzoek uit. Het onderzoek bestond eruit dat ik de boekenkast opzij trok. Dat ging niet zomaar. Eerst moest het beeld van de naakte dame zonder voet van de kast. Ondanks de missende voet woog ze vrij veel. Toen de vaas. Een plank. Eindelijk kon ik de kast verschuiven. Erachter lag de boosdoener. Dood. De geur die vrijkwam was niet langer te omschrijven in termen van bloemkool. Je hoort wel eens over mensen die jaren lang dood liggen te zijn voor ze gevonden worden. Dat kan alleen als je buren geen neus hebben.
De dappere vriendin stak haar hand in een plastic zakje van de Bruna en pakte de muis op. Het voelde zompig, zei ze. Ze gooide de muis en het zakje buiten in de container. Op de plek waar de muis had gelegen was een bruin plasje lijkvocht achtergebleven. We spoten er zoveel mogelijk Glassex op en veegden de vloer met een doek. De doek ging ook in de container. Nu is alles weer in orde. De komende tijd eet ik geen bloemkool.
TOELICHTING
Ik heb eerder dode muizen gevonden. Meestal zijn ze niet zompig maar keihard en stinken ze nauwelijks. Ik denk dat er twee soorten muizen zijn, zij die stinken als ze sterven en zij die dat niet doen. Dat geldt misschien ook voor mensen. Dat zou al die vergeten dooien verklaren. Als zo’n klein muisje al zo’n sterke geur kan voortbrengen, wat moet een mens dan wel niet vermogen?
Er is niets wat mij zoveel angst aanjaagt als de dood. Daarom moet ik nog iets vrolijks vertellen, zoals kinderen na een enge film altijd een tekenfilmpje moeten kijken tegen de nachtmerries. Ik heb een nieuwe douchematje gekocht. Hij is turquoise en het voelt heel lekker aan je voeten. Telkens als ik erop sta vraag ik me af waarom de stoepen van steen zijn en niet van douchemat. Dat doet ook nog eens minder pijn als je valt. Alleen als het regent is het misschien een beetje smerig, maar dan moet het maar gewoon nooit meer regenen.
Dit was een stukje in de rubriek 5 minuten: vijf minuten blind tikken, een korte reflectie op het getikte, spel- en stijlfouten eruit en dat is dat.
[Meer van Klaas Knooihuizen op Klaasknooihuizen.nl, OOR, HP/De Tijd, Nieuwe Revu.]
Een turquoise douchematje? De horror, de horror.
En verders: volgens mij zijn die harde muizen uitgedroogd door vergiftiging. De zompige muis zat denk ik klem. Ik rook die geur vroeger ook geregeld. Bloemkool inderdaad. Het waren de jaren ’90, oudhollandse groenten waren niet bepaald in zwang. Niemand at bloemkool in die dagen. Dus wist ik weer dat ik op zoek kon naar een dooie muis. Laffe beesten zijn het, dooie muizen. Ik vind het ook nooit fijn om op te pakken. Alsof ze elk moment uit hun eeuwige slaap zullen wakker schrikken om jou naar de strot te vliegen. Nee hoor, geef mijn portie ook maar aan fikkie.
Gast, hoe ruiken jouw scheten ook uberhaupt? Wat de hel eet jij allemaal voor rare dingen?