Wij waren in New York. De grootste culinaire verrassing die wij tegenkwamen was ‘chicken and waffles’. Gefrituurde kip met wafels, gedrenkt in maple syrup. Vooral populair als ontbijt. Op Moederdag zagen wij hele families om 11 uur ’s ochtends borden vol gefrituurde kip en wafels naar binnen werken.
Een paar weken later zag ik Deuce Bigalow. Het tweede deel, dat zich afspeelt in Europa. En dan vooral in Amsterdam. Jeroen Krabbé speelt een zeer overtuigende politie-inspecteur. Dat vindt Jeroen Krabbé zelf duidelijk ook. Je ziet ‘m denken: wat boft dit personage dat hij door mij wordt neergezet. Maar dat zie je hem altijd denken. In al zijn rollen.
De zwarte pooier van Deuce wordt verdacht van een moord en slaat op de vlucht. Deuce vindt ‘m in de enige chicken ’n waffles-tent die Amsterdam rijk is. ‘Van Gogh’ heet de tent. De tent bestaat niet, neem ik aan. Er lijkt mij vrij weinig vraag naar een chicken ’n waffles-tent in Amsterdam. Google wist van niks. Maar Google weet natuurlijk ook niet alles. Anyways, de pooier van Deuce is beledigd dat Deuce hem zo snel had gevonden. “Wat dacht je”, snauwt hij Deuce toe: “hij is zwart, dus hij zal wel in een chicken ’n waffles zitten?”
De pooier van Deuce leest op zijn menukaart dat gefrituurde kip met wafel een Nederlandse uitvinding is. Dat lijkt mij net zo min waar als het bestaan van die chicken ’n waffles-tent in Amsterdam. Wellicht verwarden de makers de soulfood-variant met de Pennsylvanian Dutch-versie van deze delicatesse.
Toen wij in New York met dit culinaire hoogtepunt werden geconfronteerd, gingen wij ervan uit dat het een recente uitvinding was, chicken ‘n waffles. Tweede helft twintigste eeuw. Onze diagnose: de Amerikanen zijn een stel kleuters die op hun verjaardag mogen beslissen welk gerecht ze gaan eten en niet kunnen kiezen tussen kip en wafels en voegen die twee dingen maar samen. Zoiets als de octopuskalkoenkrab. Maar wat blijkt: het bestaat al sinds de jaren ’90 van de 18e eeuw. Als ik Wikipedia mag geloven. En waarom zou ik dat niet doen? Wikipedia weet namelijk wel alles.
Ik geloof er geen ruk van, dat dit al zo lang bestaat. Wafels misschien, die bestaan zelfs al veel langer. En gebraden kip nóg langer. Maar als gerecht? Komaan…
Hilarische toestand, though. Heerlijk om af en een die-onnozele-Amerikanen-toch’je te kunnen doen. Al hoofdschuddend, dat spreekt.
Dit was een reactie van een ‘Nederlandse Amerikaan’ op je column, waarvan ik zo vermetel was om die op mn FB door te linken:
“Grappig artikel! Alleen erg ongenuanceerd. Amerikanen verwijzen inderdaad met “Dutch” naar “Pensylvanian Dutch”, net zoals zowel de Belgen als de Nederlanders “Brabant” zeggen en daarmee verwijzen naar hun eigen provincie.
Verder mis ik de informatie dat het om ontbijtwafels gaat. Ontbijtwafels kun je niet vergelijken met Belgische of Nederlandse wafels. Ze zijn niet eens zoet. Vandaar dat je esdoornsiroop nodig hebt. Gefrituurde kip zal even absurd zijn als hagelslag. Een collega vroeg zich onlangs af hoe ik het in mijn hoofd haalde om roomkaas op brood te smeren. :-) “