Kontrol

Jawel, het staat er goed ‘kontrol’. Dat is de term waarmee in Vlaanderen de periodieke autokeuring wordt aangeduid. ‘Dé Kontrol’, beter. Het begrip straalt een zeker gezag uit en de jaarlijks terugkerende resem aan pesterijen wordt door vrijwel iedereen gevreesd. Anders dan in Nederland gebeurt de keuring namelijk niet door de eigen garage, maar door het ‘Bureau voor Technische Controle’. Dat klinkt niet alleen als iets uit het Oostblok, het is ervan afgekeken.

Aanvankelijk werden de ‘keuringsstations voor automobielen’ bemand door werkeloos geworden douaniers, toen de Europese binnengrenzen open gingen. Over hun technische capaciteiten tast men nog altijd in het duister, maar ze hadden een zekere ervaring met het koeioneren van weerloze burgers en  het  het losschroeven van achterbanken.

De ellende begint altijd met een groen kaartje dat op de mat dwarrelt, en waarin ‘de eigenaar van het voertuig zoals vermeld op de achterzijde’ wordt opgeroepen om zijn auto voor een keuring aan te bieden. Verder staat er een kort lijstje met richtlijnen, waaronder de opmerking dat de auto ‘leeg en in zindelijke staat’ moet zijn. Zindelijke staat.. dat heeft me lang bezig gehouden. Voor iedereen die een hekel heeft aan een vluggertje op de achterbank: in België bestaat daarvoor een wettelijke basis.

‘Voertuig voorrijden zonder sneeuwkettingen en spijkerbanden’ is er verder te lezen. Natuurlijk, ook ’s winters worden er auto’s gekeurd en in België heeft het ijsvrij houden van wegen niet meteen de hoogste prioriteit, to put it mildly. Maar welke zool rijdt vrolijk knarsend een rollerbank op, terwijl de vonken hem om de oren vliegen?

Enfin. Het voertuig aanbieden voor een controle kan op afspraak en op de bonnefooi. De allereerste keer stond ik twee uur in de rij tussen nors kijkende Belgen, dus ik maak tegenwoordig via internet een afspraak. Ik ben altijd de enige in die rij, hetgeen mij in deze affaire nog het meest verbaast.

De aanwijzingen van controleur nummer 1 hadden iets weg van die van de politie, maar dan aangedikt met de frustratie van hen die het nooit tot agent geschopt hebben. Gelukkig leken de manieren van de tweede kerel daar geenszins op. Die deed meer alsof hij op de binnenplaats van een kazerne stond te loeien naar een luie dienstplichtig soldaat. Met zijn soepsnor leek hij een beetje op de sergeant uit Stratego.

Eén achterlicht weigerde dienst, en op een toon die eerder bij de vaststelling van een zwaar verkeersmisdrijf past, riep hij: ‘Uw achterlichtén doen het niet!’ Hij testte vervolgens de schokbrekers hardhandig op een rollerbank, schudde driftig aan mijn knalpot en tikte met een baco-sleutel tegen de carter. Hij overhandigde mij de papieren met een blik, die verried dat hij het maar matig kon waarderen dat iemand zijn kostbare tijd kwam verprutsen met maar één defect achterlicht. Het ontbrak er nog maar aan dat hij zei: ‘En de volgende keer méér mankementen hè vriend. Ingerukt!’

Aan de kassa – het circus kost nog geld ook – legde ‘het meisje’ zichtbaar gepikeerd aan iemand uit waar de factuur zich bevond. Ze zuchtte diep toen de man de brutaliteit opbracht om zijn autopapieren staande aan de balie op te bergen. Ach, op personeelsfeestjes is ze vast het lachebekje.

Ze kreeg mij in het vizier en greep naar een microfoon. Ik kreeg zowaar een rood hoofd, en bereidde me er al op voor dat ‘die lulhannes met dat éne kapotte achterlicht staat hier, wat moet ik ‘m aanrekenen?’ door de grote hal zou schallen. Maar in plaats daarvan riep ze: ‘Renault Modus, afwerken alstublieft.’ Haar uitspraak van het woord ‘alstublieft’ zou door psychologen als ‘incongruent’ worden bestempeld; niet in overeenstemming met haar lichaamstaal. Het ware in dat verband beter geweest als ze ‘Renault Modus afwerken, stel debiele geilaards’ geroepen had. Maar dat deed ze niet.

Misschien op het personeelsfeestje.

Hugo Luijten
Werd geboren, vermoedelijk dan. Of gevonden, men is er mee bezig. Woont volgens aanwijzingen van zij die het kunnen weten in Antwerpen. Veel columns gaan dan ook over het leven in de Scheldestad. Veel ook niet trouwens. Sterker, de meeste columns kennen een ander onderwerp. De vergelijking Nederland-België bijvoorbeeld. Of de stand van zaken in de duistere kroegen die hij frequenteert. Of over zijn zoontje, waarover onlangs het boek 'Baby C' verscheen. Voorts zijn al zijn megalomane projecten te bewonderen op zijn website www.hugoluijten.be

7 Reacties

  1. Vanaf nu ga ik al dat soort dingen De Kontrol noemen. Snelheidcontrole? De Kontrol. Consternatiebureau? De Kontrol. Facebook die om je ID vraagt? De Kontrol. Woningbouwvereniging die al 3 jaar elke dag mijn website screent op zoek naar hen onwelgevallige uitingen? De Kontrol. Het is het tijdperk van De Kontrol.
    Dank Hugo voor dit prachtwoord. Ik miste het node.

    1. Het is graag gedaan. Jij trouwens bedankt voor ‘consternatiebureau’. Ik zit dan wel niet meer in de luiers, maar de bemoeinissen en verwikkelingen op ‘Het Bureau’ staan me nog helder voor de geest. Of bedoelde je het Consternatiebureau voor Alcohol en Drugs?

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *