Mijn zoon stond te stuiteren toen ik thuiskwam. Ze hadden brandoefening gehad. En de juf had het niet aangekondigd. “Ik trilde helemaal, zo bang was ik”, zei hij. Hij dacht dat er echt brand was. Ik vroeg of ze toen wel gewoon netjes in een rij naar buiten gingen.
“Ja”, zei hij, “maar ik rende meteen keihard naar de uitgang.”
Ik zag voor me hoe mijn zoon als George in Seinfeld iedereen omver gooide in zijn poging aan de brand te ontkomen. Ik drukte hem op het hart dat hij voortaan wel naar de juf moest luisteren, maar van binnen vond ik het wel mooi dat mijn zoon zijn overlevingsdriften voorrang had verleend.
Vanochtend vroeg ik er nog eens naar. Ik wilde precies weten hoe het was gegaan. Nu zei hij dat hij in eerste instantie in de rij ging staan, zij het helemaal achteraan. En dat was niet de plek die hem was aangewezen. Dus rende hij naar voren. Maar in plaats van op de juiste plek in de rij aan te sluiten, rende hij de rij inclusief de juf voorbij richting de uitgang.
Mevrouw Molovich vroeg het na bij de juf. Mijn zoon bleek keurig in de pas te hebben gelopen. Zoals alle kinderen.
Fantasie van zijn vader?.. ;-)