Het Knuffelbos

Voor mijn verjaardag had ik van mijn zeer gewaardeerde vriend A. en diens al even zeer gewaardeerde vriendin F. het boekje Knuffelbos van de wellicht nog meer gewaardeerde cartoonist J. gekregen. In dit boekje beleven zoetsappig getekende knuffeldiertjes ronduit verdorven avonturen die meestal drie plaatjes en soms zes plaatjes duren.
Je moet alleen wel kunnen lezen om het helemaal te snappen. Mijn dochter van drie zag alleen maar vrolijke plaatjes. Ze maakte er haar eigen verhaaltje bij.
“Hé, een molletje”, zei ze toen de knuffelbosdiertjes het gezelschap van een molletje kregen.
“Wat doen ze?”, vroeg mijn dochter.
“Ze gaan de polonaise doen”, zei ik.
“Wat is dat?”, vroeg mijn dochter.
“Het rijmt op mayonaise”, zei mijn zoon.
“Een soort optocht”, zei ik.
“En waar je een tekening mee kan vastprikken”, zei mijn zoon.
“Een punaise”, zei ik.
“Molletje mag voorop in de punaise”, zei mijn dochter. Dat molletje op het laatste plaatje, slechtziend als hij was, in het ravijn donderde, ontging haar. Ze bladerde verder. En bij elke bladzijde mompelde ze iets over de punaise die steeds groter werd.
“Hey, Sinterklaas”, riep ze uit toen ze weer een bladzijde omdraaide.
“Is dat Sinterklaas?”, vroeg mijn zoon.
“Ja”, zei mijn dochter. “Dat is Sinterklaas.”
“Is dat de slechte Sinterklaas?”, vroeg mijn zoon. Dankzij LEGO Star Wars en LEGO Ninjago heeft hij ineens besef over goed en kwaad. Wel handig toen hij gisteren iets over de oorlog en de bevrijding vroeg en ik het onderwerp holocaust nog even wilde bewaren voor een iets latere leeftijd.
“Er bestaat geen slechte Sinterklaas”, zei ik, “er is maar één Sinterklaas en dat is Sinterklaas. Dit is Noach.”
“Wie is Noach?”, vroeg mijn zoon.
Ik had geen zin om God erbij te halen. Die kwam laatst ook al ter sprake en het bleek verdomd moeilijk om uit te leggen wie God was zonder mijn eigen ideeën over de mogelijke aanwezigheid van een opperwezen op te dringen. Ik besloot God erbuiten te houden.
“Toen de aarde werd overstroomd door heel veel water, redde Noach alle dieren door er van elk twee op zijn schip te nemen. Een mannetje en een vrouwtje.”
“Maar waarom schiet hij dan met een geweer?”, vroeg mijn dochtertje. En inderdaad, op het laatste plaatje zien we Noach met een geweer op de Knuffelbosdieren schieten. Vandaar dat mijn zoon dacht dat het de slechte Sinterklaas was.
“Kijk, deze olifant heeft een kont”, zei mijn dochter. Het olifantje zat zichzelf af te zuigen met zijn lange slurf. De vraag waarom Noach op de Knuffelbosdieren schiet, is kortom vrij eenvoudig te beantwoorden: omdat Noach geen zin heeft om dat ontaarde zooitje van de ondergang te redden. Na deze educatieve ochtend geef ik Noach geen ongelijk.