The Devil Gets a Haircut: deel III

Wok Dae Kwok schoot zijn hand naar achteren, en wierp hem in een molenslag vanachter naar boven zijn hoofd, waar hij zijn arm strekte en met zijn platte hand met een natte plats op de kam sloeg.
Hij draaide in paniek wild zijn hoofd naar Kim Jong-Un, om te zien of deze hem al aan het executeren was, maar nee. De Grote Leider staarde nog altijd in de spiegel. Wok liet twee hijgen zijn mond verlaten, klemde zijn vingers om de kam en tilde het op.

Zelfs een kam halen door dit meesterwerk zou het verwoesten, dacht Wok. Maar hij kon niet anders. Even de schaar overzettend naar de hand met de kam, haalde hij de schets uit zijn broekzak, en legde het neer op de leuning van de lege stoel naast hem.
Het staarde hem aan als een kleine duivel, naar hem toe grinnikend: trek maar die broek van jou uit. Kom op! En je onderbroek! Hup! Urineer over de Grote Leider. Om dan spottend sip te kijken: je zou niet zo ver komen, dan, he? Die generaal zou je doodschieten eer die broek over je knieën is. Langzaam die grijns weer, met al die tanden: misschien weet ik wel wat je DAN moet doen. Misschien weet jij het ook wel, Kwok.

Wok Dae Kwok heeft het ALTIJD al geweten, schets. Wok Dae Kwok was bang geweest. Verward. Wok Dae Kwok had die gevoelens naast zich neergelegd, in ruil voor hoop. Hij zou zijn best doen, schets. Zijn stinkende best. Stinkend naar lijklucht. En nu, op de drempel naar de eeuwigheid, was zijn enige harnas naaktheid en zijn enige wapen eerlijkheid: hij wist precies wat die schets moest voorstellen. Een duivels bouwplan van de Architect van de Dood.
Zijn taak was nu dat kapsel te verwezenlijken, een guillotine in elkaar te timmeren op het hoofd van zijn eigen beul.

Oog in spiegel in oog van zijn kwelgeest beklonken begreep Wok het spel wat hij speelde. Geen spel waar je je best kon doen, geen spel waar je kunde voor nodig had. Dit was een pistool tegen zijn slaap zetten en hopen dat bij de volgende klik de bijbehorende kamer leeg was.
Met de dood valt niet te onderhandelen, en met de waanzin van dat kapsel evenmin. Het keek hem aan. Van tussen uit de sterren geplukt en of. Tussen de sterren, waar verder alleen zwarte koude leegte is. Tentakels van haar, zich uitklappend, strengelend om Wok’s voeten, hem meesleurend in de diepste krochten van oneindige duisternis. Sterren zijn puntjes omdat ze van ons wegvluchten. Van Wok en zijn eenzaamheid. Zelfs de meest dichtbijzijnde ster deed nu mee door het einde van de wereld in te verzinken, langzaam het punt in zijn versplinterende hart drukkend als een 1.988.500.000.000.000.000.000.000.000.000 kilo zware duim gemaakt van brandend gas. De horizon ontstekend in rode furie, schaduwen doen smeltend, uitrekkend, trekkend, versmerend en vergallend tot de verkoolde nacht alles is wat er is en voor eeuwig zal blijven.

(Hier mag u de soundtrack beginnen af te spelen. Leuk he? En als u daar tocht bent, kunt u gelijk ook mijn geboerde versie van het Wilhelmus beluisteren. Wel straks. Niet nu. Dat verpest een beetje de sfeer. Maar hee, bij de credits ofzo? – red.)

Een bevende hand plaatste de kam in Kim Jong-un’s haar. Klik. Hij toupeerde het langzaam omhoog, ietwat scheef aan één kant. Precies als de tekening. Wok Dae Kwok sloot zijn ogen, wachtend op de knal. Die kwam niet. Hij liet een huiverende stoot adem uit.
Een blik naar de tekening- de schaar in het haar. Het moest nog veel schever, wist Wok, over zijn hele lijf bibberend nu.
Elke knip voelde als de klik van de trekker van het pistool. Hoeveel rondes Russisch Roulette kan je spelen? Na twaalf keer knippen was Wok zijn gezichtsuitdrukking verworden tot een theatervoorstelling van een worsteling tussen de Goden en Titanen zelf, in een badje van zweet. Elke knip, elke spastisch trekkende vinger aan de trekker, kwam nu sneller op de vorige, alsof Wok zijn zenuwen gebroken waren. Laat hem gewoon dood gaan. Geef hem genade. Knip. Knip. Knipknipknip.

Genade kwam niet. Zelfs niet toen de bovenkant van het kapsel precies leek op dat van de tekening. Was dat nog niet genoeg om hem te executeren? Hoe ver gaat deze waanzin?
Wok Kwae Kwok zocht nogmaals naar verschillen tussen de schets en de tekening. De oren, dacht hij met tranen opwellend in zijn ogen. De oren hingen laag. Maar Wok Kwae Kwok kon die niet naar beneden knippen. Hij kon alleen een band haar boven zijn oren wegscheren. Hoe belachelijk het er ook zou uitzien.
Met gebogen hoofd liep hij naar zijn bak met kapperspullen. Extra hard rommelend zodat hij een diepe snik kon laten ontsnappen- en omhoog halen het gevonden scheermes.

Bijtend op een vuist liep hij terug, ogen bijna gesloten. Deze wandeling deed hij op puur instinct. Alleen was het niet naar de kapperstoel, niet met een scheermes. Dit was een wandeling naar een door kogelgaten vergruiste muur, met de blinddoek in zijn hand. Hij hield het omhoog. Nu weer mes, schitterend in het flikkerende TL-licht.
Wok Kwae Kwok huilde nu voluit, maar geluidloos en zonder schokken. Hij zou de blinddoek omdoen zonder te trillen. Als man geboren, als kapper sterven. Hij plaatste het scherp vier centimeter boven Kim Jong Un’s oren, en schraapte naar beneden, het krassen van het blad door de haren de schreeuw vervangend die Wok niet kon uiten.

Het mes bleef vlak boven Kim Jong-Un zijn oor hangen. Kim Jong Un werd niet woedend. De Generaal trok geen pistool. Het was een grap, allemaal een macabare grap, dacht Wok. Waarom zag dit kapsel er zo stom uit? Wat wilde Kim Jong-Un nou bewijzen?

Alleen de mysterieuze wenkbrauwen bleven over. Wat wil je nou, Kim? Een rondje? Een klein streepje? Waarom zeg je godverdomme gewoon niets, of geef een half fatsoenlijke tekening in plaats van deze KUTSCHIJT. Godverdomse nepdictator van HELEMAAL NIKS. In een vlaag van opstandigheid besloot Wok te snuiven van verontwaardiging: “Nfffff.” deed hij, uit zijn neus. Hier voor je, Kim Jong-Un. Wok Dae Kwok pikt het niet, hoor je? “Nffh,” snoof hij er nogmaals achteraan, ditmaal wat korter omdat het er iets te hard uit kwam en Wok daar een beetje van schrok. Hij deed maar snel alsof hij jeuk aan zijn neus had, en kriebelde er wat aan. De dekking van die smoes gaf hem genoeg baldadige moed om nog een keer te snuiven zelfs, met een paar licht naar beneden getrokken wenkbrauwen daarbovenop. Wok is woedend, Kim Jong-Un. Hij zou hem wel dood kunnen schieten met een machinegeweer door die stomme wenkbrauwen. Je wilt ze klein, Kim Jong-Un? Klein?? Hoe klein precies?? HIER. Wok bracht het scheermes voorzichtig naar de rechterwenkbrauw van Kim Jong-Un, en sneed een paar haartjes weg. HAK. WEG MET DIE WENKBRAUW. Nog een paar. Grts grts grts. RATS RATS RATS, KIM JONG-UN. WEG ERMEE.

Wok bekeek het resultaat. Compleet bizar. Maar ja, dit is toch wat je wilt? Dit is toch de hoogte van gestoordheid waartoe je Wok Dae Kwok hebt gedreven? Dan is dit wat je krijgt.
Hij schuifelde naar de andere kant, en begon daar met de linker wenkbrauw. Grts grts grts, ging het mes. DAT IS WAT JE WILT. MISSCHIEN HAD JE DAAR AAN MOETEN DENKEN VOORDAT JE DACHT EEN KUTGEINTJE MET DE KAPPER UIT TE HALEN, KIM KWAK-BOL. NU IS JE KAPSEL NET ZO VERKNIPT ALS JOU. GODVERDOMME.

Met het laatste haartje weggesneden, tegen het laatste straaltje stervend licht van de intussen ondergegane zon in, leek Wok Dae Kwok’s lichaam te beseffen dat het klaar was. Zijn eigen ondergang ingezet. De grap is gedaan, Kim Jong-Un. Daar. Af. Nu mag je hem lachend doodmaken. Terwijl je doet alsof je boos bent.
Zijn bovenlip verspande, daarbij zijn mond openend. Een warm gevoel van binnen zijn neus drukkend op zijn oogbollen. Een dikke traan naar buiten geperst, Wok Dae Kwok reageerde met het sluiten van zijn ogen, de traan verspreidend over zijn oog. Een andere traan in zijn andere oog was te groot- die werd eruit geduwd en slakte dramatisch over een wang zijn weg naar beneden.

Overweldigt door emoties opende hij zijn mond verder door zijn mondhoeken naar beneden te trekken, en een harde ademstoot uit te blazen. Zijn linkerbeen hield het niet meer; na een lichte trilling knakte zijn knie, en draaide Wok zijn lijf een kwartslag naar links, waar het, uit evenwicht gebracht, een paar strompelend herstellende stappen deed.

De opgebouwde spanning had losgelaten en stroomde nu door en uit zijn lijf. Spieren trilden nog eenmaal en lieten toen los, wat het ook was wat ze vasthielden. Koud zweet uit zijn huid, warme urine uit zijn blaas, zure lucht uit zijn anus. Dat en wat natte klontjes. Niet dat het Wok wat uitmaakte: Kim Jong-Un was gekomen. Om te halen wat van hem was. Wok had het hem gegeven: kappers geven kapsels. Kim Jong-Un geeft executies. Daar is geen ontkomen aan.

Hij wilde weg strompelen, weg van die dictator en zijn vuurpelotons. Maar zijn benen wilden niet meer. Elke stap die hij deed zakte hij verder door zijn knieën, en bij elke verdere stap schoten zijn benen spastisch heen en weer, Wok Dae Kwok laten lijkend op een huilende conga-dansende Elvis-impersonator.
Bij de derde stap begaven zijn krachten het, en viel hij op zijn knie. Zijn tweede been volgde snel.
Hij greep zijn oren, en opende zijn mond om een schreeuw te slaken. Het enige geluid wat kon ontsnappen was zijn piepende adem.
Een laatste krachtinspanning: Wok kwam met een schok omhoog op zijn knieën, zijn gezichtsuitdrukking bevroren op de stille manische schreeuw.

De plotselinge beweging gaf zijn lijf voorwaarts momentum die het langzaam deed hellen, versnellend richting de grond. Wok deed niets om de impact af te weren. Met zijn handen nog altijd om zijn oren klapte hij met zijn gezicht bovenop de natuurstenen vloer.
“Huuuuuuuuu,” klonk het gedempt tussen gezicht en steen.
Evenzeer gedempt door zijn handen hoorde hij hoe Kim Jong-Un uit de stoel begon op te staan.

Als kind was Wok weleens wakker geworden uit een nachtmerrie, met het idee dat daar, langzaam hijgend achter zijn hoofd, een monster was meegekomen. Wok was altijd verlamd geweest. Niet bewegen, had hij gedacht. Zo stil mogelijk liggen. Ogen gesloten houden.
Later had hij daarover nagedacht: waarom deed hij dat? Als er echt een monster achter hem had gestaan, hoe had stil blijven liggen geholpen? Vlucht dan, of vecht dan, open je ogen om te zien of de dreiging er überhaupt is. Maar toen, zoals nu, bleef Wok Dae Kwok bewegingsloos liggen.

Misschien was het een oud instinct, om jezelf in elk geval te beschermen tegen datgeen wat jaagt voor de sport. Misschien… Wok Dae Kwok hoorde de laarzen van Kim Jong-Un met langzame stappen naderbij komen tot vlak bij zijn hoofd, waar twee kleine corrigerende stappen de dictator met licht gespreide benen positioneerde. Aan het kraken van het leer, en het ruizen van zijn broek hoorde Wok dat Kim Jong-Un door zijn knieën was gezakt. Wok Dae Kwok snoof met moeite adem naar binnen door zijn klemgezette neus.
Kim Jong-Un zakte nog wat verder, en sprak in het bedekte oor van Wok Dae Kwok: “결코 결코 결코 돌아 서서 당신을 사막 예정이지, 당신을 포기하려고하지, 당신을 실망 할 것 없다..”

Kim_Jong_Un_Haircut.0.0

EIND

5 Reacties

  1. Bravo! Wat een soundtrack ook. Hoor echo’s van Kill Bill en Ennio Morricone. Begrijp ik goed dat Kim Jong-un het kapsel van Rick Astley wilde?

  2. Kippfest, de beschrijving van angst en willekeur is gruwelijk overtuigend. Je hebt zeker niet iets van doen met de executie van de Minister van Defensie vanwege een dutje (de landverrader!)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *