The Devil Gets a Haircut: Part II

Met de schaar in hand knipte Wok Dae Kwok zachtjes in de lucht. Hij had besloten er van uit te gaan dat Kim Jong-Un een genie was. De schets die hij gemaakt had was niet slecht: die schets was het onvermogen van het hoogste intellect zich te verplaatsen in de simpele hersens van een sterfelijke ziel.
Kim Jong-Un moest dat in één, hooguit twee snelle polsbewegingen gemaakt hebben, denkende dat het zo wel duidelijk moest zijn. Hij had genoeg andere geniale dingen te doen die tijd kosten, moet je maar denken. Wok Dae Kwok was dankbaar dat Kim Jong-Un nog deze moeite had genomen- God laat helemaal nooit van zich horen, moet je ook maar denken.

Uitgaand van het uiterste van zijn verbeeldingskracht kwam er moeizaam een beeld in zijn hoofd, van wat de Grote Leider bedoeld zou moeten hebben. Zou hij hem gelukkig kunnen maken? Vast niet. Maar executie moest te ontlopen zijn. Met zijn vrije hand pakte hij de plantenspuit, en begon het haar van Kim Jong-Un met de verstuifde waternevel nat te maken.

Hij kamde het haar naar achter, knipte een klein stuk van boven, liet het mooi aansluiten op het haar langs zijn slapen, milimeterend bij de oren. Nu hij het kapsel vorm zag aannemen, zwelde zijn bewondering voor de Grote Leider. Dus dit had hij bedoeld!

Wok voelde zich gewoon vereerd dat de Grote Leider in zijn kunnen had vertrouwd- en dat hij hem verkoren had om dit kapsel in de realiteit te brengen. Een briljant kapsel was van tussen uit de sterren geplukt door Kim Jong-Un, en met een wilde dans tussen die brandende bollen gas was hij er mee vandoor gegaan.

Op zijn weg terug moest God tevoorschijn zijn gesprongen, die hem zou hebben verklapt dat het kapsel een geschenk was voor hem, door God zelf ontworpen.
Kim Jong-Un zou een arm om God hebben geslagen, hem amicaal toesprekend en enige verbeteringen aan het kapsel voorstellend.
Wat zou God hem bedanken!
Tijdens deze wandeling zouden de sterren zelf vol ontzag hun licht laten buigen naar Kim Jong-Un, hiermee de melkweg vormend als een glanzend, dwalend pad.

Aan het einde van het pad zou God hem heftig de hand schudden, hem bedankend voor zijn ideeen. Engelen zouden hem uitgeleide doen naar de top van de hoogste berg, waarachter de zon eeuwig schijnt, het Westen onderdompelend in de schaduw van Kim Jong-Un en de geboorte van het Echte Korea.

De schets moest gezien worden als een uitnodiging de berg der bergen te beklimmen, een kans voor de nederige Wok Dae Kwok het kapselidee in ontvangst te nemen.
De afdaling was de uitdaging, het zoeken naar de mogelijkheid dit kapsel in aardse termen te presenteren, het begrijpelijk te maken voor de sterfelijke Koreanen. Als een Mozes met tabletten van haar.
Waarom zo moeilijk? Waarom had Kim Jong-Un dit kapsel niet gewoon op zijn hoofd getoverd? Omdat dit een genadig besluit was van Kim Jong-Un, om kapsels bij de kapper neer te leggen. Wok Dae Kwok de mogelijkheid geven zijn lotsbestemming te vervullen- alles zijn plaats en plekje. De cirkel van het leven, alleen dan met haar. Alles dankzij de Grote Leider.

Wok Dae Kwok nam een stap naar achteren. Klaar. Hij nam een diepe buiging, om Kim Jong-Un de kans te geven het te beoordelen.

Na drie minuten begon Wok Dae Kwok last te krijgen van zijn hoofd, door al het bloed wat er naartoe stroomde en niet echt weg kon gaan. Hij voelde zijn hartslag door traag kloppende aders bij zijn slapen slaan. Na nog een minuut begonnen zijn benen te trillen, en werd zijn balans onzeker. Nog altijd geen reactie. Niet eens een kuch van de generaal.

Hij durfde voorzichtig omhoog te kijken. Kim Jong-Un zat nog altijd in de stoel, in de spiegel te kijken alsof Wok Dae Kwok gewoon even een andere schaar aan het uitzoeken was. Tussen zijn benen naar achteren kijkend zag hij ook de Generaal bewegingsloos voor zich uit staren. Blijkbaar was hij nog niet klaar.

Met een klein kuchje boog Wok Dae Kwok zich door zijn knieeen, en strikte de veters van zijn rechterschoen opnieuw, waarna hij opstond. Een beetje duizelig nog van de buiging.

“Huhm,” kuchte Wok nog een keer. Hij stond nu weer achter de Grote Leider, wachtend op een soort signaal.
De ogen van Kim Jong-Un leken losgekoppeld van tijd en ruimte. Alsof hangend in een quantumtoestand- pas als het kapsel af was, zou de werkelijkheid weer vat krijgen op die ogen, waarna ze blij- of boos- zouden zijn.

Devil haircut 3

In een reactie vernauwde Wok Dae Kwok zijn eigen ogen. Wat wil hij nou? Had Wok hem niet het kapsel van tussenuit de sterren gegeven? Wat wil hij dan op zijn hoofd hebben??
Wok was een vraag gesteld, en hij had het juiste antwoord gegeven. Welke kleur is de lucht? Blauw, had Wok gezegd, via dat kapsel. Maar de vrager bleef kijken. Vragend. Is de lucht blauw, Wok? Is het echt?
Soms is de lucht donker, dacht Wok. De schaar begon te trillen in zijn hand. Maar dat is toch omdat het donker is? Niet omdat de lucht niet blauw zou zijn? Toch? De vrager bleef vragend kijken. Wat is kleur, Wok? Moet Kim Jong-Un blijven vragen?

Waar Wok eerst de ader voelde kloppen, voelde hij nu een druppel zweet naar beneden rollen, een vochtig spoor achterlatend. De huid onder zijn haar begon te jeuken. Kriebelende druppels zweet vormden zich overal op zijn hoofd, zich tussen de haren naar buiten persend, op naar Wok’s schaamte. De gloed van rood worden kwam opzetten. Zijn ogen persten zich nog nauwer tezamen, krampmakende rimpels makend in zijn ooghoeken, tussen wenkbrauw en neusbrug.

Devil haircut 2

Langzaam bewogen zijn pupillen zich langs op- en laaggetrokken huid, richting de kam die voor de spiegel lag. Zijn ene hand klemde zich tot witte knokkels toe om de schaar. De vingers van zijn andere hand liet hij rollen om los te maken.
Kim Jong-Un’s blik was nog altijd onveranderd, maar nu weerspiegelde het Wok’s eigen verlangen. Je wil die kam pakken, zeiden zijn ogen. Toe maar, moedigde de kalmte hem spottend aan. Pak dan.

Wok Dae Kwok’s neusvleugels waren al breder geworden om meer zuurstof in te kunnen ademen, nu opende hij zelfs licht zijn mond. Een trillende tong langs zijn bovenlip. Daar lag de kam. Klaar om verder te gaan met het kapsel, als het inderdaad niet af was. Was het niet af? Dan moest hij alleen het ding pakken en… NEE. De reflex tot grijpen ingehouden zorgde voor een samentrekking van de spieren rond Wok Dae Kwok’s linkeroog. Kim Jong-Un gaf geen krimp. Pak het dan.

Oog tot oog gesloten, vastgeklinkt in spanning opende Wok zijn vrije hand, en hield het verder van zijn heupen, het de bewegingsvrijheid gevend die nodig zou zijn. Hij strekte zijn vingers zo ver hij kon.

Hoh boy, spannende toestanden daar in Noord Korea! Zal de kapper toeslaan, en het ergste kapsel aller tijden op de wereld en de Grote Leider loslaten? ALLEEN DE VOLGENDE SPANNENDE KEER WEET MEER! Meten is weten! TOT DAN!

3 Reacties

  1. Prachtig. Ik voel de spanning tot achter mijn scrotum. Schitterende poster ook. Waar kan ik de muziek beluisteren?

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *