Zorgen

Fijn hè dat de zorg voor mevrouw Van Rijn verbeterd is zoals in de krant te lezen viel? Met zijn oproep over de slechte kwaliteit van de zorg voor zijn vrouw sloeg meneer Van Rijn een verbale arm om haar heen en tegelijkertijd deelde hij met diezelfde arm een kaakstoot uit aan zijn zoon die staatssecretaris van Volksgezondheid is. Zou mevrouw Van Rijn zich nog bewust zijn dat haar man haar beschermengel, vinger aan de pols en waakhond in één is of is ze te veel in de war?

Ik vraag me weleens af of de zorg zo erbarmelijk slecht geregeld is omdat de oudere, zieke mens nu eenmaal geen deel uitmaakt van de Tweede Kamer. Nou ja, we hebben natuurlijk Henk Krol. Die is wat ouder is maar weer niet ziek, eerder ziekelijk zo lijdend aan zijn schandaal-kwaal. Zou het slecht gesteld zijn met de zorg omdat de fitte jonkies denken dat het hun niet overkomt dat hun billen ooit door een onbekende in een verpleegsteruniform gewassen zullen worden. Voor degene die denken dat hun partner die taak wel op zich zal nemen, help ik hopen dat diezelfde partner tegen die tijd niet in een verpleeghuis vijftig kilometer verderop is opgenomen. Als de hoop op goede zorg voor wanneer de ouderdom toeslaat, is gevestigd op de kinderen dan vraag ik u hoe die hoop zich verhoudt tot de andere wensen die u heeft voor uw kinderen: een gelukkig huwelijk met een zwikkie kleinkinderen die allemaal onderhouden worden door een dubbele glanzende carrière en als het jonge spul tussen de bedrijvige bedrijven door ook nog iets van de wereld zal zien, is het helemaal prachtig, toch? Persoonlijk probeer ik intens van het moment te genieten wat me heel goed uitkomt want dan hoef ik ook niet aan mijn eigen ouderdom te denken. Het enige argument dat me vrijpleit van deze struisvogel-politiek is dat ik tenminste geen zitting heb in het landsbestuur.

Wel volg ik de ontwikkellingen in de Nederlandse zorg – althans voor zover het te volgen is – onder meer door de verhalen van mijn vriendin die in de zorg werkt. Over de apotheek die bij verwarde mevrouw X die haar deur niet wil opendoen, geen medicijnen kan afgeven en vriendelijk verzoekt of de thuiszorg dat even kan regelen. Daar staat mijn vriendin voor een deur die nog even potdicht zit, wetende dat meneer Y op haar wacht om vanuit zijn rolstoel door haar in bed gelegd te worden. Bij voorkeur wil meneer Y vroeg naar bed want zo rollend tussen keuken en vensterbank en weer geen bezoek, duren de dagen hem veel te lang.

Laatst was er een coach ingehuurd door haar zorgorganisatie om de spirit in het team een schop onder zijn kont te geven. De coach vroeg de teamleden hun mening te geven over allerlei hypothetische lastige werksituaties. Mijn vriendin stelde de coach de tegenvraag of in plaats van deze duizelingmakende hypotheses het team even kon genieten dat er die dag eens geen huilende collega aan tafel zat. Dat is namelijk wegens hoge werkdruk en naderende overspannenheid, meestal wel het geval. De coach ging snel over op een spel waarin elk teamlid zijn rol in het team kon uitbeelden in de cirkel die hij op de grond had geknutseld. Mijn vriendin op haar beurt vroeg aan de coach of ze het niet beter konden hebben over het benzinegeld want vanwege allerlei nieuwe computersystemen die oude data vervaagd hadden, leek dat er deze maand te bij in te schieten. De coach antwoordde dat mijn vriendin maar moest plaatsnemen in het midden van de cirkel. Mijn vriendin was blij dat ze geen ster is in hoofdrekenen anders had ze ter plekke het salaris van de coach gedeeld door het benzinegeld dat allen die zich in de cirkel bevonden, nog tegoed hadden. De cirkel had opeens veel weg van een gapend gat.

Ja die vriendin van mij dat is me er ėėn! Sterker nog zij is die ene die je in tijden van nood naast het bed van je ouder of wellicht ooit jezelf, wenst.

8 Reacties

  1. De zorg. Zucht. Wat een zorg. Zelf heb ik altijd het idee gekoesterd ooit achter de geraniums (prachtige bloemen! Daar wíl je achter zitten!) van een bejaardenhuis te zitten. Leek me gezellig: na je middagdutje met je allen potjes mahjong spelen in de soos, bijvoorbeeld. Alle knappe jochies van je jeugd onder handbereik, want mobiel ben je tegen die tijd niet zo meer. Elke avond samen dineren met wat over is van je vertrouwde eigen generatie (de mijne is zo vet, de “Amsterdamse jaren tachtigers”).

    Maar het moet wel een beetje goed geregeld worden. Ze mogen me niet een hele dag in dezelfde luier laten zitten, vind ik wel.

    Ik wijs twee schuldigen: de verzekeraars en de schaalvergroting.

    Die allebei samen komen in het begrip: PGB. Dat was toch het ei van Columbus? Met dat geld kon je zelf van alles organiseren. Waarom is dit nou ten onder gegaan? Misbruik? Misbruik (door verzeraars en overheid) van het woord misbruik? Om dat systeem zsm om zeep te helpen?
    Nu is het ook verdomme zo dat het bejaardenhuis waar ik me ruim alvast in wilde schrijven (Sint Jacob) afgebroken wordt. Godverdomme nog aan toe. Dat wordt straks wat!

  2. Bij het lezen van je eerste paragraaf krijg ik er zowaar zin an om mijn oude dag in een bejaardenhuis te slijten…potverdikkie OZW, wie had dat gedacht?

  3. Oh jee, ik dacht dat “het is bal” iets positiefs en gezelligs betekende maar zie net dat het dus het tegenovergestelde betekent!

    Ik geef gewoon de schuld aan het Blogbal. Dat geeft alleen maar positieve connotaties aan woorden en uitdrukkingen met “bal” erin.

  4. De zorg, ziek word ik er van. Letterlijk te nemen, ik ben er finaal aan onderdoor gegaan aan die zorg die dus in Belgie geen haar beter lijkt te zijn als in Nederland.
    Mijn stokpaardje. Maar wie luistert er nu helemaal naar een oudgediende die bovendien nog ziek geworden is ook. Laat ons liever nog een beetje aan teamcoaching doen. Bah. Ik word weer onwel. Mocht het je interesseren; ik heb op mijn blog een artikel geschreven nav een boek dat werd geschreven door de VLaamse zorgambassadeur!!! Lon Holtzer: de zeven privileges van de zorg. De link is http://bubbliciouslyme.com/category/persoonlijke-verhalen-over-mijn-burn-out/
    Wat zou ik ze daar graag eens een stevige por verkopen, die beleidsmakers, die inderdaad allemaal schijnen te denken dat ZIJ nooit in het geval zullen zijn…

    1. Leuk: de link naar je blog. Herkenbaar: je frustratie over het zorgsysteem dat ik godzijdank alleen via de verhalen van mijn vriendin ken. Jouw verhaal over de verkeerde volgorde van intake-gesprek en hulp bij douchen om 3 uur ’s middags, is weinig hoopgevend. Hier in Zweden heb ik (toevallig) ook een (Nederlandse) vriendin die in de zorg werkt en zij zegt altijd tegen me: “Blijf hier tot je oud wordt want hier is de zorg pas echt goed geregeld.” Ik hoop zo dat ze gelijk zal blijken te hebben…

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *