Het is zondag 14 december 2014. René Froger zit met zijn ziel onder zijn arm op een barkruk in de oude kroeg van zijn vader. Het glas bier voor ‘m is halfvol. Verschaald inmiddels. De kroeg zit vol met toeristen en Thaise raamprostituees die niet weten wie hij is. Zelfs het barmeisje kent ‘m niet. Of doet alsof ze hem niet kent. Dan voelt hij ineens een klap op zijn schouder. “Hé pik”, zegt een bekende stem. René Froger kijkt om. Het is Lange Frans. Uit het niets krijgt René tranen in zijn ogen. Hij omhelst Lange Frans en barst in huilen uit. Snikkend huilt hij de rechterschouder van Lange Frans nat. Lange Frans klopt hem troostend op de rug. Als René Froger is uitgehuild kijkt hij Lange Frans glimlachend aan. Half beschaamd voor zijn tranen, half verheugd dat hij op dit moeilijke moment een vriend treft. René herpakt zich en bestelt twee kopstootjes. Ze hebben het over ‘het wereldje’, over de geruchten van Jan Smit en Willeke Alberti, over het huwelijk van Patti Brard, over de mocromaffia, over buitenaards leven, over Andy van der Meijden, over van alles en nog wat. Ze drinken het ene kopstootje na het andere, totdat ze rond middernacht de kroeg worden uitgezet. Op het moment dat ze buiten komen begint het te sneeuwen. René slaat zijn arm om Lange Frans heen en zingt Walking Through a Winter Wonderland, gevolgd door een ronkend Winter in America is cold. Daarna is Het Koningslied aan de beurt. Lange Frans gooit er een rap overheen die naadloos overgaat in een uit volle borst gezongen Samen vieren we kerst. Ze lopen over de Amsterdamse wallen en zingen dat het een aard heeft. Trots op wie ze zijn en waar ze voor staan. Als het lied klaar is, trekt René Froger zijn vriend in een donker portiekje. Ze beginnen te zoenen als een stel hitsige burgemeesters en van het een komt het ander en drie dagen later blijkt Lange Frans zwanger. Zoals bekend is de draagtijd bij mannen slechts een dag of tien en reeds op kerstavond bevalt Lange Frans in het AMC van een liefdesbaby. Tijdens de bevalling schreeuwt Lange Frans het uit van de pijn en René Froger van de emotie. Als de verloskundige vraagt hoe de kleine heet, blijken beide kersverse vaders hun stem kwijt te zijn. Onderzoeken later die avond zullen uitwijzen dat dit voorgoed is. Zowel René Froger als Lange Frans kunnen nooit meer zingen. Onder het mom van ‘samen vieren we kerst’ besluiten Jan Smit, Willeke Alberti, Ernst Daniel Smit, Do, André Hazes Jr., Ruth Jacott en Lee Towers uit solidariteit hun stembanden uit hun keel te snijden. Van alle deelnemende artiesten behoudt alleen Hennie Huisman zijn stembanden, omdat hij toch alleen maar had geplaybackt.
Jumbo Froger blijkt doof en blind te zijn. Hij groeit op in een liefdevolle omgeving. Mensen die hem zien voelen een wonderlijke rust over zich neerdalen. Waar Jumbo Froger komt, daar houden de mensen stil. Denken ze na over wat hen beweegt en wat hun medemens beweegt. Waar Jumbo Froger komt, besluiten mensen voortaan hun leven aan het goede te wijden. Ze krijgen oog voor de behoeften van hun naasten. Ineens begrijpt men elkaar. Een ieder die Jumbo Froger heeft ontmoet, begroet ’s morgens de dingen. En binnen de kortste keren, is heel Nederland ondergedompeld in één grote gelukzalige zee van positieve energie. De olievlek breidt zich uit. Binnen zeven jaren, is heel de wereld in de ban van Jumbo. En niemand die twijfelt. Bezit wordt afgeschaft, geld ook, alle rijkdommen worden eerlijk verdeeld en iedereen is gelukkig. Met Kerst 2033 is de wereldvrede een feit. God openbaart zich aan de mensen en zegt dat zijn job erop zit. De hele wereld is bedekt met een dikke laag fonkelend sneeuw. En samen dansen we het paradijs in.
Dat was ongeveer de kerstwens die ik wilde schrijven op het kaartje dat de Jumbo mij aanbood als bewijs van mijn vrijgevigheid toen ik zojuist een amandelcake met warme kersen aan de voedselbank doneerde. Helaas was het kaartje iets te klein. Vandaar dat ik het hier maar even heb opgeschreven.
Ik wilde zeggen “Jammer dat niet iedereen op het einde doodgaat” maar toen dacht ik, wacht eens, gaat niet iedereen op het einde dood? Prachtwens.
Het schijnt dat de politie een aantal kerst taskforces paraat heeft om mensen op te pakken die kerst toch in hun eentje willen doorbrengen.
Tranen van het lachen. Dank!
Leuk!
Max, mag ik ‘m op Bicat zetten?
Mijn zegen heb je, Spencer.
Dank je, Max. Een straaltje licht in het mausoleum.
Prachtig Max. Van Agt zal u omarmen.
Hier hoeven we niet te wachten op de olifant die het verhaal komt uitblazen. Dat is in het verhaal al gebeurd. Zou de schrijver ook roze olifantjes gezien hebben? Leuk geschreven. En vooral ontwapenend.