Sinds een jaar of zo loop ik. Ik heb de fiets aan de wilgen gehangen. Te druk, 020-centrum-centrum-oost, te aso, te veel stress. Nu ik loop geef ik te pas en te onpas advies aan verdwaalde toeristen: “Are you looking for something?”
De toeristen weten dat inmiddels, en komen helemaal uit henzelf op mij af. Vandaag 2 keer. De eerste 2 waren voor de verandering geen Engelsen, Fransen of Japanners maar Nederlandse dames op leeftijd – ik bedoel: Nederlandse dames van MIJN leeftijd (altijd een pijnlijke realisatie):
“Bent u hier bekend?”
“JAA!”
“Waar is het verlengde van de Damstraat.”
“Dáár.” (Ik wijs.)
“Nee” schudden ze “Dat klopt niet.”
We hebben hier te maken met 2 Nederlandse dames op leeftijd, hier niet bekend, die míj de weg vragen in me bloedeigen buurt en dit al 30 jaar, en die het vervolgens BETER WETEN DAN IK.
Ik ben echter erger gewend dus ik blijf kalm.
“We zijn vanaf het Centraal Station naar Damplein gelopen. En nu willen we terug.”
“Oh, u wilt terug naar Centraal? Dan moet u gewoon hier rechtdoor, dan komt u er.”
“Nee we willen naar Damplein.”
“Voor de Dam moet u hier linksaf.” (ik wijs naar de Nieuwe Hoogstraat, waar ik in eerste instantie naar wees)
“o_O dat is dus het verlengde van de Damstraat!”
compleet OT maar te grappig om jullie te onthouden: https://www.facebook.com/video.php?v=452281684883167&set=vb.192518270859511&type=2&theater
“MIJN LEVEN HEEFT ZO GEEN ZIN MEER!!!” De tranen biggelen over mijn wangen.
Met de echte ondertitels is het ook leuk. Of heel triest. Vermoedelijk beide.