De Hema

We zagen ze in de documentaire Het Geheim van de Hema (must see!): de managers van de Hema. De droplulliteit droop ervan af. Het mannelijke exemplaar liep geagiteerd rond, kleinbebrild en grijsbepakt, would-be out of the box clichés te debiteren. Hij verkeerde in de waan creatief te zijn.

Je bent tegenwoordig niets als daar niets creatiefs aan is.

De mindere dwang om creatief te zijn was bij het vrouwelijke exemplaar een verademing geweest als ze niet met haar steenkoolfrans naar… Frankrijk was gestuurd. Om de implementatie van een Frans filiaal in goede banen te leiden, nergens minder dan in Parijs. “Je peux dropper mon bagage ici?” *fail* Háár droplulliteit was trouwens ook niet om overheen te kijken. Ik zal nooit spotten met iemands foutieve Engels, zo bezig als ik ben die wereldtaal te promoten, maar een bedrijf van de magnitude van de Hema dat niet in staat is om, in nota bene Nederland waar het ervan STIKT, een manager te vinden die middelbareschoolcorrect Frans spreekt (Frans hé, niet Oeigoers)? Ik kan daar niet bij.

Nu lees ik dat de Hema bezig is een volledige gedaantewisseling te bewerkstelligen. Elk filiaal zal eraan moeten geloven, één voor één. Je weet al: dit komt uit de koker van het out of the box-brein van de kleinbebrilde en grijsbepakte manager. De Hema moest “een belevenis” worden.

Mijn filiaal was één van de eerste. Het is maanden geleden dat ie heropen ging, maar ik kan er nog steeds niets vinden. Niets nada nanimonai. Elke poging resulteerde in een uur lang door de nieuwe schappen ronddwalen.

Ik ben iemand van het aanpoten. Dus begon ik al dwalend de nieuwe plekken te memoriseren. Ik merkte de hoop bij mezelf niet eens, dat ik ooit weer zou weten waar alles stond, zo normaal was die hoop. Het was ook geen hoop, het was een vaststaand iets, een van de zekerheden die je al levend opdoet. Tot ik las: “De belevenis houdt in dat het steeds verandert.”

Die hoop werd een hoop. Een hoop die vervloog. Ik moest aan de tweet van @marnixamsterdam denken: “Mensen die zeggen dat ze niet in problemen denken maar in oplossingen, duw ik altijd in de gracht. Meestal hebben ze dan een probleem.”

 

 

 

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

12 Reacties

  1. ‘Winkelen moet een belevenis zijn’ – Amstelveen

    Gemeente Leiden: Winkelen in Leiden moet een belevenis zijn.

    Treinstation moet belevenis worden – Metro.

    ‘Koopnach’ moet belevenis worden – Binnenstad Ondernemers .

    Adviesgesprek moet belevenis worden bij Hypotheek Visie.

  2. Een belevenis hoeft niet per se prettig te zijn. Als de boer mij van achteren neemt is dat wel een belevenis, maar leuk is anders..

  3. Letterlijk: om elke zin heb ik gelachen!

    Oh OZW kan je niet – a la Molovich met zijn tv-reviews – een Winkel-Review-Reeks beginnen? En dan bijvoorbeeld de Mediamarkt voor de volgende winkel-review….want god, als dat geen belevenis is, what is?

    1. Wat ík voornamelijk wil, en dit al jaren, is Kippfest zo ver krijgen dat hij zijn interviewsserie à la Zomergasten weer hervat, en mij als Kippfestgast vraagt. Dat is mijn droom.

  4. Kan dat dan onderdeel worden van het Blogbal? Ik geloof dat Kippfest toch zijn “Er kan er maar een de winnaar zijn”-eer moet verdedigen. Dat kan hij dan mooi met verve doen als Zomergast-host…

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *