Ik ben [s]normaal

Na het lezen van ‘Ik ben [s]normaal’, een bundel columns van Marcel van Roosmalen, zoek ik naar een woord dat de teneur van het boek zou kunnen weergeven en kom uit bij ‘lullig’. Op internet vind ik een recensie van de hand van ene Johan Bordewijk, die Marcel van Roosmalen ‘de meester van de lullige column’ noemt. Van Roosmalen heeft een scherp oog voor ‘lullige’ menselijke eigenschappen als ijdelheid, hypocrisie, xenofobie, leugenachtigheid, aanstellerij, domheid en dergelijke en ander en doet daar ironisch en soms ook cynisch en sarcastisch verslag van. Ik heb dit boek achter elkaar in éen dag uitgelezen en me erg vermaakt.

Het begrip ‘column’ kende ooit een vrij precieze definitie, maar die is in de loop der tijd steeds vager geworden en tegenwoordig is een column eigenlijk niet meer dan een stukje geschreven tekst dat niet onder een andere noemer valt onder te brengen. Als je niet weet wat het is dan is het een column. Maar misschien bestaat er toch in je hoofd – in ieder geval in het mijne – een onbewust ‘Platoons idee’ van wat een column is of zou moeten zijn, want als iemand me nu vroeg naar voorbeelden van ‘echte’ columns dan zou ik hem of haar dit boek in de handen duwen en zeggen: Lees dit maar!

Op de achterflap staat: ‘Marcel van Roosmalen is een meester in het observeren van de kleinste onbenulligheden, en die beschrijft hij vervolgens zo raak en typerend dat de lezer de situatie direct voor zich ziet. De beste reportageschrijver van Nederland schrijft in ‘Ik ben (s)normaal’ over gewone en minder alledaagse zaken, of het nu om zijn ouders gaat, een taxichauffeur, voetbalclub Vitesse of een beroemde zanger. Zijn columns zijn hilarisch en onvergetelijk. Je zou je erom bescheuren als het tegelijkertijd niet zo droef was en erom janken als het niet zo grappig was.’

En daar is nu eens geen woord van gelogen.