Voortschrijdend inzicht

Er is steeds minder ik in mijn ik. Er is ook steeds minder ik in jullie ikken. Althans zoals ik het nu zie, in de ontwikkeling die ik meemaak.

Een onstuitbare mars in het, genadeloos voortschrijdend. Alles valt af, één bij één. Niets is belangrijk meer. Ik leef bij de dag. Een hermiet. Zonder wil zonder wens. Zonder angst.

De drangen zijn weggevallen. Carrière, avontuur, romantiek. Rest gezapigheid en een onmetelijk cynisme. De jeugd mag het overnemen. Maar wat doet de jeugd? Hetzelfde. Precies hetzelfde. Alles is zo precies hetzelfde. Dat slechte, dat domme in de mens, dat overal en altijd zegeviert. Ik kan het niet meer zien. Het is vergif voor je laatste fase, waarin je enkel naar schoonheid en rust verlangt.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

3 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *