Minet

U zult wel denken: kan die man tegenwoordig nergens anders mee over schrijven dan over zijn dagelijks leven? Helaas moet ik dat bevestigend beantwoorden. De tol van een burgerlijk bestaan in een provinciestadje. Ik slijt mijn dagen zoals je een paar schoenen slijt. En zoals een paar schoenen steeds beter gaan zitten, zo zitten ook de dagen mij steeds beter. Met als gevolg dat mijn hersenen op een soort sluimerstand staan en met weinig anders bezig kunnen zijn dan met de dagelijkse gang van zaken.

Wil ik het vandaag met u hebben over onze kat. Op 1 april zou ze een jaar bij ons zijn. We hadden haar overgenomen van een ouder echtpaar dat te vaak op reis was. Ze was goed met kinderen, zei de advertentie op de site van het asiel. Wij hadden onze kinderen mee toen we gingen kijken. De man had een glazen oog, zijn kat was een schriel beestje. Waarschijnlijk acht jaar oud, zei de man. Het katje was klein gebleven doordat ze in haar eerste levensjaar had gejongd. Dan wordt hun groeihormoon niet meer aangemaakt. Hebben mensen ook, zei de man. Ik wilde nog zeggen dat ik niet wist dat mensen in hun eerste levensjaar kinderen konden krijgen, maar ik hield me in. Het katje heette Minet. Ze onderging het enthousiasme van onze kinderen gelaten. Test doorstaan.

Minet was vrij snel gewend in ons huis, waarbij moet worden aangetekend dat ze niet echt gelukkig leek. Onze dochter zat haar in het begin geregeld kirrend van plezier achterna. Dat bleef ze emotieloos ondergaan. ’s Avonds zat ze vaak in het midden van de kamer een beetje schuldbewust naar je te kijken. Sorry dat ik besta, zei haar houding. Soms kwam ze bij je en nestelde ze zich voorzichtig op je schoot. Dan spinde ze nauwelijks hoorbaar. Ze wilde altijd eten, maar nooit meer dan een paar happen achter elkaar. Dan was ze alweer op het eten uitgekeken, maar bleef ze wel om nieuwe vragen.

Haar handelsmerk was een klagerig gemiauw, dat uit de diepste krochten van haar ziel leek te komen. Een oergeluid om haar zielenpijn mee te uiten. Dat liet ze een paar keer per dag horen. In ieder geval elke ochtend om een uur of zeven. En elke nacht, als ik naar boven naar mijn bedje ging.

Ze was de enige kat in onze buurt die weerstand bood tegen de Pers van de buren. De andere buurtkatten meden de achtertuinen, omdat daar het Perzische gevaar waakte. Ik voelde wel enige trots te weten dat Minet zich niet liet intimideren. Ik heb er een keertje goed naar gekeken. De Pers zat op het dak van onze schuur te blazen. De haren recht overeind, de ogen vol van haat en minachting… maar ook van vertwijfeling want Minet verroerde geen vin. Ik keek naar Minet en zag toen dat het niet zozeer dapperheid was dat haar deed blijven zitten, maar levensmoeheid. Ga je gang, leek haar houding te zeggen. Maak me maar af, het heeft toch allemaal geen zin meer.

Voordat ze bij ons kwam had een dierenarts haar onderzocht. Ze had alleen wat tandsteen dat verwijderd moest worden. Hebben wij laten doen. De narcose viel wat zwaar. Niet lang daarna ontdekten we bloed bij haar plas. De dierenarts kwam er maar niet achter wat het was, zodat wij maar consultkosten bleven betalen. Een andere dierenarts vermoedde dat het blaasgruis was en raadde ons aan een dieet te proberen. Minet bleek echter niet van het dieetvoedsel te houden. Ze weigerde het te eten. Na drie dagen zonder eten belde ik de dierenarts op om te vragen wat ik moest doen. Ik moest haar te eten geven. Maakte niet uit wat. Katten blijken zichzelf dood te kunnen hongeren. Typisch.

Het bloeden hield op, toen kwam het spugen. Ze zag er niet uit. Ze was niet meer in staat zich volledig te wassen. Een vriendin vond dat ze een stoerdere naam verdiende, om wat zelfvertrouwen te krijgen. Tijger bijvoorbeeld. We gingen haar tijger noemen, maar het mocht niet baten.

De dierenarts vermoedde dat ze eerder 15 jaar dan 8 jaar oud moest zijn. Een bloedtest wees uit dat Minet last had van een snel werkende schildklier en van nierfalen. Beide kwaaltjes konden helaas niet tegelijkertijd behandeld worden. We kozen voor het nierfalen, te behandelen met een speciaal dieet. En met een dialyse. Het baatte eventjes, maar al snel ging ze achteruit. Het was mooi geweest.

Ik voelde me schuldig toen ik haar aaide. Ze had geen enkel vermoeden. Ze deed alles zoals ze altijd deed. Gelukkig heeft ze nog een beetje van de zon kunnen genieten. Mevrouw Molovich bracht haar naar de dierenarts. Het slaapmiddel dat vooraf ging aan de euthanasie was al bijna genoeg om Minet onder zeil te brengen. Op woensdag 12 maart 2014, rond een uur of zes in de avond, vertrok ze richting de eeuwige vensterbank.

Onze zoon had zijn moeder gevraagd of ze foto’s wilde maken van het gebeuren. “Het lijkt alsof ze slaapt”, zei hij toen hij de foto van een dode Minet zag. “Zo gaat dat”, zei hij. “Bij mensen is het vaak zo.”. Hij hield zijn hoofd scheef, stak zijn tong uit zijn mond en maakte een schrapend keelgeluid. Ik vroeg hoe hij dat wist. Hij had het van zijn beste vriend. Die weet dat soort dingen.

Minet

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. Ach gut.. De eeuwige vensterbank.. Schrijf maar lekker door over je dagelijkse leven. Wel wat minder letters vergeten: ‘die weerstand boot’ ? Bijvoorbeeld.

Laat een antwoord achter aan Arduenn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *