Der Blind-Date

(Dit tragische verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten)

SS-Obersturmbannführer Karlheinz Schmerztot plofte met een zucht neer op zijn bureaustoel, deed zijn computerscherm aan, en opende zijn mail.
Tijdens het laden opende hij de bovenste knopen van zijn jasje, kraakte zijn nek en ging even lekker onderuithangen. Wat een dag! Een paar van de jongens van zijn afdeling hadden besloten lekker vroeg te gaan borrelen, waarna ze allemaal waren afgezakt naar een leuk restaurantje met god.ver.domd. lekker eten. De tering. Hij hoopte dat hij kon slapen met die volle buik, want de volgende morgen moest hij voor zijn doen vroeg zijn nest uit: een of andere stomme vergadering was ingeplanned om 11 uur. Als hij daarvoor nog een beetje redelijke koffiepauze wilde houden moest hij al om 10 uur in het concentratiekamp zijn. Pfff.

Hee hallo! Karlheinz ontwikkelde een dikke glimlach. Een bericht van dat leuke kittige ding! Gaaf! Hij ging gelijk naar z’n dating-site toe, en zag dat ze nog online was ook. Leuk! Misschien nog even chatten voor het slapen gaan!
“Hey Sara!!” tikte hij, “Hoe gaat die??”

Even wachten.

Geduld opbrengen.

“Niet zo goed :-(”
Oei.
“Ik ben vanochtend ongesteld geworden. Onwijze krampen. Maar hoe gaat het met jou? Ik vind je nieuwe foto echt leuk!”
Glimlach!! Ok gelukkig het ligt niet aan hem. Hee, misschien kan hij haar zelfs opvrolijken, die arme meid! Hij was altijd goed geweest in mensen aan het lachen brengen. “Die Karlheinz,” zeiden mensen vaak lachend, “Die kan ons echt goed aan het lachen brengen! Hahaha!”
“Wat erg,” tikte hij, even wat begrip tonend: “Ik kan niet eens beginnen te begrijpen hoe dat moet voelen. Elke maand ook! Wat een pech! Als ik wat voor je kan doen moet je het laten weten hoor! Je kan ook al je gal spuwen, ik luister wel /;-=)”

Even wachten.

Geduld opbrengen.

“Anders kom je langs haha :-) Ik heb nog niets gegeten, we kunnen samen iets eten! ;-)”
Ooooohhwwww het is aaaaaaan! Karlheinz kirde bijna van plezier.
“Is dat een uitdaging? /;-=)”

Even wachten.

Geduld opbrengen.

“Dat laat ik aan jou over te bepalen ;-)”
Ooowwwww shiiiiit!
“Nou zeg maar waar je woont dan! Ik kom wel langs /:-=)”

Nog even wachten…

“Haha spannend. Ok dan. Arbeitslager Flossenbürg, barak 32!”

Karlheinz zijn ogen werden groot. Wat?
“Meen je dat??!”
“Ja? Hoezo :-S”
“Daar werk ik ook!!” tikte Karlheinz enthousiast, maar toch ook wat voorzichtig. Daten op de werkvloer, hij wist niet of dat nou wel zo’n goed idee was. Maar hee. Ze leek echt leuk.
“Ok,” tikte hij, “Ik kom er aan! /:-=)))”

20 MINUTEN LATER

Karlheinz parkeerde zijn Kübelwagen. Djeezus. In dit gedeelte van het Lager kwam hij eigenlijk nooit. Wat een armoedige boel. En zij werkt hier? Nou ook niet echt iets om heel vrolijk van te worden. Hij drukte op de deurbel, en keek wat om zich heen.

“Heej.”
Sarah had de deur geopend en wreef wat over haar slapen. Zeker hoofdpijn. Oei was dit eigenlijk wel een goed idee? Het was laat, op een doordeweekse dag, zij voelt zich beroerd… Nou ja, opvrolijken.
“Hee!” zei Karlheinz enthousiast. Misschien iets te. Shit.
“Hee leuk huis hee. Leuk wat je ermee gedaan hebt.”
Hij keek voorbij de deurpost naar slapende mensen in eindeloze rijen houten bedden.
“Leuk hoor.”
“Jaaaah,” zei Sarah langzaam, hem raar aankijkend, “Wil je wat water ofzo?”
“Oh ja hee. Water. Lekker.”

Karlheinz volgde haar naar een plek waar water door het dak lekte, waar ze een bekertje onder hield.
Hij trok zijn overjas en handschoenen uit, en deed zijn hoed af.
“Poeh. Warm. Voor de tijd van het jaar,” legde hij uit. Godverdomme ECHT? GA JE ECHT ZO DOEN? LEKKER OVER HET WEER PRATEN?? OH MAN KARLHEINZ KON ZICHZELF ECHT WEL STOMPEN OFZO.
“Hm,” glimlachte Sarah. Ze zag wel iets bleker als op de foto. En die wallen had ze ook leuk weg-gephotoshopped.

Toen ze twee bekertjes had gevuld met doorgelekt regenwater wees ze naar een van de bedden om een zitplaats aan te geven.
Karlheinz ging zitten en wilde veren, maar massief hout veert niet goed. Dus hopte hij maar wat op zijn bilspieren.
“Zo. Leuk hoor. Leuk plekkie.”
Sarah nam een slok van haar water.
“Dus jij werkt ook hier,” vroeg ze.
“Joah,” woof Karlheinz het weg, “Lachen gieren brullen. Ik kan je verhalen vertellen. Niet te geloven. Maar hee wat doe jij hier precies dan?” vroeg hij geïntresseerd kijkend.
“Ik zit hier in het concentratiekamp,” zei Sarah. Karlheinz knikte.
“Als slavenarbeider. Mij dood te werken voor de…”

Nou ja. Tsja. Ze wees schouderophalend naar hem.
“Mooi uniform.”

Karlheinz voelde zich een beetje opgelaten. Hij zat wat te pielen aan zijn swastika-armband, en probeerde weer op en neer te veren op het bed. Het kraakte alleen maar.
“Ja,” zei hij, ook zijn schouders ophalend, “Sorry! Haha!”
“Eerst was het nog werken totdat je dood ging,” zei Sarah, “Maar jullie hebben het beleid veranderd. Nu is het werken zodat je dood gaat. Echt leuk. Mijn ouders, in Budapest, die waren rijk. Ik heb mijn universitaire graad daar gehaald. In Duits,” zei ze met een frons.
“Maar hee bedankt voor de moeite enzo, ik werd naar het getto gestuurd en vanaf daar naar hier. Bedankt Hitler!”

“Joh,” antwoordde Karlheinz. Ehhh…

Sarah deed moeite te glimlachen.
“Maar wat is jouw verhaal.”
“Mijn verhaal?” vroeg Karlheinz.
“Jouw verhaal,” knikte Sarah.
“Ja…” aarzelde Karlheinz, “Ja… Waar moet ik beginnen?”
Sarah haalde haar schouders op. Ja godverdomme mens. Je maakt het hem niet echt makkelijk ook.

Karlheinz keek naar het plafond.
“Nou… Ik ehh… Ehh ik ben blond, met van die blauwe ogen, dus kreeg ik zo’n pamflet. Of ik lid wilde worden van de SS. Nou ehh dat leek me wel leuk. Ofzo. Want ehh eerst… Nou ja, nee, lang verhaal. Ik kwam bij de SS. Dus. En toen hier. Best lachen. ”
“Best lachen,” beaamde Sarah, “Ik studeer 4 jaar aan de universiteit en ben nu een slaaf, en jij… Jij bent blond. Dat is wel eerlijk.”

Karlheinz grinnikte maar wat. Ja. Awkward!!

“Voeren jullie überhaupt weleens wat uit? Eigenlijk? Ik heb het “privilege” te mogen werken in de telefooncentrale. Elke keer als er iemand belt voor een Duitser moet ik zeggen: “Nee, sorry. Hij is nog niet binnen. Het is namelijk pas half tien.”
Dus dan bellen ze terug om half elf. “Nee sorry,” moet ik dan zeggen, “Hij zit waarschijnlijk te ontbijten.” Half 2? Lunch. En na vieren hoef je het helemaal niet meer te proberen. Dan zijn ze allemaal naar huis.”

“Of borrelen, haha,” probeerde Karlheinz maar de boel wat luchtiger te maken. Hij kreeg er een kille blik voor terug.

“Als wij de telefoon niet binnen 10 seconden opnemen, schiet een Duitser één van ons dood. Afgelopen vrijdag was het rustig, en konden we alles op tijd aannemen. Weet je wat er toen gebeurde? Hij schoot er twee van ons dood. Want blijkbaar waren die overbodig.”

Karlheinz sipte aan zijn water en knikte nerveus. Oei. Hij herinnerde zich nog hoe twee weken geleden SS-Standartenführer Otto Krebskerl was binnengekomen. Karlheinz was een flipperkastspelletje aan het spelen op zijn pc, en zijn SS-Sturmscharführer Dreckdrang had zitten ouwehoeren en koffie leuten met twee Gefreiter. Terwijl de telefoon continue over aan het gaan was.

“Heil Hitler iedereen!!” riep Krebskerl bij het binnenkomen. Whoeps. Alt-tab.
“Heil Hitler,” antwoorde Karlheinz met een Hitlergroet.
“Hee heil Hitler,” had de ander gemompeld terwijl hij deed alsof hij aan het kijken was naar zijn gemiste oproepen.
“Heil Hitler,” zeiden de twee soldaten.
“Heil Hitler,” zei Krebskerl nog maar eens, trots in zijn handen klappend.

“Raad welk concentratiekamp bovenaan staat qua aantal gestorven gevangenen tijdens de dwangarbeid,” vroeg hij met een twinkeling in zijn ogen.
“Wij?” vroeg Karlheinz verbaasd. Hij had nou niet echt het idee dat dit het meest efficiënte concentratiekamp in het Derde Rijk was, maar hee, ok.
Krebskerl knikte tevreden.
“Vijf procent. Vijf procent meer gevangen sterven hier dan in welk ander Arbeitslager.”
“Heil Hitler hee,” mompelde Dreckdrang.
“Heil Hitler nog aan toe,” voegde Karlheinz diep onder de indruk toe.

“Heil Hitler indeed. En ik durf te wedden, in deze tijden, met die Endlösung en alles, kunnen we dat misschien wel naar 10% stretchen.”
“Nou we doen ons best,” had Karlheinz toen gezegd, eigenlijk best een beetje apetrots.
Krebskerl had tevreden geknikt.
“Goed. Nou. Ik ga weer verder. Heil Hitler nog he, jongens!”
“Heil Hitlerrrrr! Doei!!” riepen ze hem na.

Ok.

Terug naar de flipperkast. Dat was toen.

En nu zat hij tegenover Sarah. Best wel uitgemergelde Sarah. Dat was nou niet echt zijn ding, hij hield meer van wat vlees aan een vrouw. Maar daar ging het niet om. Toen had hij gedacht, wauw, vijf procent meer doden! Goed hoor! En nu werd hij ineens geconfronteerd met de gevolgen aan de andere kant van dat beleid! Ai! Pijnlijk! Stel je voor dat hij in haar situatie had gezeten. Shit, dat zou echt klote geweest zijn.

“En eruit komen? Ontsnappen ofzo? Haha!” probeerde hij maar weer hoopvol de gemoederen te verlichten.
“Ik zit hier vast,” zei Sarah, half zuchtend.
“Ik ga gewoon dood hier. Het intresseert me niet eens meer wat. Er komt een dag, dan sta ik op een veld stenen te hakken ofzo, en dan val ik gewoon dood neer. Dan valt iedereen dood neer. En hebben jullie geen dwangarbeiders meer.”

Karlheinz knikte maar. Ja, dat was wel een nadeel van dit systeem ja.
“Hee,” zei Sarah vermoeid, “Ik moet morgen weer vroeg op. Werken. En ongesteld enzo.”
“Ja dat is kut. Ja, ik ben blij dat ik geen vrouw ben! Haha! Respect hoor!”
Sarah glimlachte zwakjes terug.

“Heil vrouw,” klakte Karlheinz voor de gein met zijn hakken, “Haha. Maar ik begrijp het. Ik moet gaan.”
“Het is niet dat ik je weg wil hebben ofzo. Maar…”
“Ja nee ik begrijp het helemaal! Geen probleem hoor!” zei Karlheinz zo enthousiast mogelijk, zijn jas en handschoenen aantrekkend en zijn hoed opzettend, “Hee tot snel! Beterschap he!”
“Ja,” zei Sarah.

Wauw. Dat was goed kut, dacht Karlheinz terwijl hij in zijn Kübelwagen terug naar de officiers optrekken reed. Djies. Straks maar even een berichtje sturen dat hij het echt wel leuk vond. Ofzo. Phhhew. Man. Wat een ellende! Misschien was het maar gewoon beter te wachten tot zij wat zou sturen. Ja, dat is misschien wel beter. Dit zag hij ook niet echt zitten. Hij voelde zich gewoon schuldig! Hee, sorry hoor! Djeezus. Ja, met een universitaire graad kan je ook eindigen in een concentratiekamp. Ja, maak er dan wat van ofzo. Nee, hij zou haar een klein berichtje sturen, want dat is wel netjes, maar daarna… Nou ja dat zien we dan wel weer. Morgen een vergadering. Gadverredamme. Vroeg opstaan. Maar hee! Zijn eten was nu wel gezakt! Nou, alles al met al toch nog ergens goed voor dan!

9 Reacties

  1. LEKKER SPENCER BRANDSEN! En ik dan?? Ik wil ook op Bicat!!! Verdomme. Wat een stommerd ben jij. Ik overweeg om niet meer van je te houden. Tzal je leren.

Laat een antwoord achter aan Kippfest Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *