VAN ONZE REDACTIE – Kippfest, design-guru en HTML-God, is WOEDEND. “Piswoedend,” verklaart hij zelf nader, “Door de sensatiezucht van de journalistiek.”
Vorige week is er een behoorlijke rel ontstaan door de nieuwe huisstijl van de Gemeente Amsterdam, wat ogenschijnlijk bestond uit één enkel woordje verplaatsen voor de som van EUR 100.000,-
“Compleet overtrokken onzin,” vind Kippfest, die zelf beroemd is geworden met de nieuwe huisstijl van het Duitse Keizerrijk.
“Daar was ook al zo’n achterlijke rel over, en hee: veroorzaakt door mensen die niet eens verstand hebben van design. Hetzelfde soort mensen wat over moderne kunst zegt: “Oh, dat kan een aap ook. Of mijn kind van drie.” Er niet bij denkend van “Oh ja. Kunstenaars zijn mensen. Dus is het ontzettend knap dat zij zich weten in te leven in de gedachtengang van een aap, of een drie jarig kind. Probeer het maar eens. Moeilijker dan het lijkt hoor.”
Kippfest leidt ons rond in zijn indrukwekkende woning, wijzend naar het luchtledige:
“Hier zijn wat voorbeelden van mijn werk. Kunst, design, installaties… Kunst moet natuurlijk gaan om symbolen. Mijn werk staat symbool voor de deconstructie van symbolen. Omdat een symbool natuurlijk alleen symbool kan staan waar het symbool voor staat. Dat vond ik ernstig beperkend.”
Hij wijst weer naar wat lucht.
“Ziet u wel. Dit is de vrijheid die ik zocht, en dankzij mijn begaafdheid, vervolgens vond. Toen de keizer van Duitsland mij benaderde met de opdracht een nieuwe huisstijl voor het keizerrijk te bedenken, wist ik meteen wat mij te doen stond.”
Hij opent een portfolio map, met enkele lege blaadjes erin. Bladerend door niet bestaande bladeren en af en toe een echte bladzijde, vertelt hij verder:
“Kunst is vrijheid. Design is doelgericht. Ik moest een manier vinden om de essentie van mijn kunst te pakken, en dat samen te proppen, te kneden in een vorm waarmee ik op de een of andere manier de behoeftes van de klant kon bevredigen.”
Hij bladert nog wat verder, en na een paar onzichtbare blaadjes komt er een blad met daarop dit:
“Dit was mijn eerste schets. Ik dacht: wat is een keizerrijk? Een keizerrijk is bureaucratie. Dingen regelen, oorlog voeren. De klanten van een keizerrijk, de inwoners, willen dat niet. Bureaucratie. Nee, zij willen gewoon dat dingen geregeld worden. Door hun keizerrijk.
Met mijn design wilde ik een soort geruststelling teweeg brengen bij de klanten: door het wegnemen van symbolen het wegnemen van de associatie met bureaucratie bereiken. En ook: door het gebrek aan symbool als symbool te nemen, bereik je dat iedereen zich thuis voelt in dit keizerrijk. Niemand wordt buitengesloten! Een briljant symbool, al zeg ik het zelf.”
Hij gaat verder: “In eerste instantie had ik een rood kader om mijn design gezet. Je weet hoe dat gaat met bureaucraten: je levert een design in en ze steken hun kop onder het bureau en zoeken over de vloer en roepen “Huh waar is het design nou.” Geen verstand van design, alleen van bureaucratie. Dat wilde ik voorkomen. Afkaderen. Kijk, zeggen: daar is het design. Misschien een pijltje ernaartoe, wijzend. Maar voorkomen is tegenhouden. Tegenhouden is defensief, conservatief, terughoudend. Wilde ik dat soms uitstralen? Wilde ik met mijn design soms zeggen “Hee bureaucratie is kut, maar wat doe je eraan”? Nee. Ik wilde verder gaan. Ik wilde bijdragen aan de oplossing van het probleem: bureaucratie tegenhouden. Tegenhouden is voorkomen dat alles blijft zoals het is. Tegenhouden is aanvallend, progressief, terugduwend.”
Hij slaat de bladzijde om, en wijst naar een lege pagina: “Daar. Het eindresultaat. Uiteraard was het precies zoals ik voorspelde: niemand daar snapte het. Ik moest het wel duizend keer uitleggen. En dan zouden kunstenaars de apen en driejarige kinderen zijn! Jaja!”
En de eindsom? “Ik heb een factuur ingediend van ook 100.000 euro. Dat is het gangbare tarief. En ja, bij mij riep iedereen ook: “Wat, hij krijgt een ton voor een niet bestaand design, hoe zit dat, blablabla, jankjankjank.” Maar zo simpel ligt het natuurlijk niet. Ik heb niet alleen het design aangepast. Voor dat geld heb ik ook alle oude designs overbodig gemaakt. Met één huisstijl kan de regering goedkoop in bulk inkopen. Goedkoper dan de Gemeente Amsterdam zelft,” vertelt hij toch een beetje trots, “Want mijn design is, door niet te bestaan, extreem goedkoop te drukken. Mijn design is, door niet te bestaan, altijd bij de tijd. Altijd modern. Het is ook heel herkenbaar, want iedereen weet nu als ze een design zien: “Oh. Dat is dus niet van het Duitse Keizerrijk. Want dat heeft geen design.” 100.000 euro? Dat is niets. Dat heeft zich nu al terugverdiend. Graag gedaan, zeg ik tegen de belastingbetaler. En die bedanken design-guru’s zoals mij door ze in het gezicht te spugen. Bedankt, belastingbetaler. Ik zal nog eens jullie geld besparen.”
