Vannacht een rare droom gehad. Ergens eind 2015 treft de politie een man in verwarde toestand aan langs de rand van provinciale weg in Laren. De onverzorgde man van middelbare leeftijd is duidelijk van het padje. Hij mompelt dat ie is ontsnapt uit Utopia en dat er nog meer mensen zijn, daar waar hij vandaan komt.
Hij wordt meegenomen en ter observatie opgenomen op de psychiatrische afdeling van het lokale ziekenhuis. De man blijkt geen enkel tijdsbesef te hebben: hij lijkt gefixeerd op oudejaarsavond 2014. “dan mag ik weg zonder mijn borg van 20.000 euro te verliezen”. Hij weigert te geloven dat het al bijna wéér oudejaarsavond is. “Dat kan niet, dat zou John nooit doen”. Hij blijft die zin eindeloos herhalen. Niemand weet waar de man het over heeft. De zuster vult het spuitje.
Zou de droom niet waarheid kunnen zijn? Stel dat de kijkcijfers van Utopia zo tegenvallen, dat John de Mol in augustus 2014 geruisloos de stekker eruit trekt. Omdat er toch al maanden niemand meer naar het programma kijkt, vraagt ook niemand zich af wat er met de mensen in Utopia gebeurt. Ze zijn vergeten. Het makkelijkst is het om de inwoners van Utopia ook niet te informeren. Laat ze maar eeuwig doorleven daar in hun zelf geschapen, met hekken omsloten samenleving. De laatste instructie van de regie luidt: “Jullie gaan vanaf nu echt volledig autarkisch en we verbreken het contact. Dit is de volgende fase in ons experiment”.
Wie zou er wakker liggen van zo’n besluit? Niet de echtgenote van de man die haar en hun vier kinderen achterliet. Zij besloot immers al direct haar eigen leven weer op te pakken toen ze zag dat hij op dag 1 nog huilend met een koe knuffelde, maar op dag 4 al naakt onder de douche stond te tongen met een levenskunstenares. Het enige verwijt dat ze zichzelf maakt is dat ze de scheiding er niet meteen doordrukte toen hij aangaf ‘een nieuwe samenleving op te gaan zetten’. Nu loopt ze nog een jaar het risico om de helft van die 20.000 euro borg mee te moeten ophoesten als ie er eerder uitstapt. Nee, laat ‘m daar lekker blijven zeg.
Ook de achterblijvers van de andere kandidaten zullen vrede hebben met de eeuwigheid van Utopia. Ze zijn immers allemaal stuk voor stuk verlaten. Het duurde even voor ze dat door hadden, er werden tenslotte heel wat tranen geplengd bij het afscheid. Maar al gauw bleek de relativiteit van die nattigheid. Ook voor hen het signaal om hun leven weer in eigen hand te nemen en te investeren in nieuwe vrienden, relaties. Zo bouwen de achterblijvers aan hun eigen, andere Utopia. Een fijne wereld zonder egocentristen, want die zwaaiden ze op oudejaarsdag 2013 uit.
Alleen voor het verdriet van de verlaten kinderen moeten de achterblijvers nog een oplossing vinden. Dat is lastiger. Ik gok op een gezamenlijke claim voor John de Mol, om de te verwachten kosten voor toekomstige psychologische hulp voor hen te financieren. En o ja, ook voor dat ene achter gebleven hondje. Ach gut, de stakkerd! De enige die echt nooit zal begrijpen waarom z’n baasje niet meer terugkomt.
