Doldwaze avonturiers

Het grote avontuur is niets voor mij. Nee, ik ben meer het type dat als student, verzekeringsrecht één van de leukste vakken vond. Ik leef mijn leven bij voorkeur zoveel mogelijk vanuit mijn luie stoel en het spannendste in mijn leven is dat ik diezelfde luie stoel met enige regelmaat naar een ander -democratisch en overzichtelijk – land verhuis. In een land als  Jemen zult u mij dus nooit aantreffen. Dat freelancecorrespondente Spiegel en haar partner Berendsen na een bijna zes maanden durende ontvoering in dat land (“Onze grootste angst was om aan Al Qaida te worden doorverkocht want dan kan je worden ingezet als zelfmoordbom”), vastbesloten zijn om weer terug te gaan, wekt mijn oprechte verwondering. In dezelfde categorie “het noodlot op de spits drijven” valt de heer Harder die off piste onder een zelf veroorzaakte lawine kwam (“Dit kan toch niet het einde zijn. Ik heb een dochter van vijf maanden en een vriendin“). Hij heeft zich voorgenomen later te beslissen of hij ooít nog off-piste gaat skiën! Als ik zoiets lees val ik dus bijna letterlijk uit mijn luie stoel van verbazing. Hoe diep moet je (onder de sneeuw) zinken om tot de voor mij logische conclusie te komen “been there, done that, never again” te komen? Dat uw reisverzekeraar het aanvraagformulier zal uitbreiden met vragen als “is er ooit losgeld voor u betaald?” of “bent u weleens van buiten de piste met een traumahelicopter vervoerd?”, kan ik u echter nu al verzekeren.

2 Reacties

  1. Ik deel je verbazing maar weet dat het bij adrenaline-junks heel gewoon is. Autocoureurs die met 27 botbreuken in het ziekenhuis liggen zeggen ook altijd dat ze popelen om weer in een raceauto te stappen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *