Ik wil een last minute vakantie naar Lalaland boeken. Daar waar de Merci kerstcommercial wordt opgenomen, waar de Coca Cola kersttruck langs komt en waar vrienden spontaan geld aan je overmaken, zodat je er bij kunt zijn, ook al heb je geen cent.
Ik zie het al helemaal voor me. In mijn waanzinnig mooi versierde vakantiehuisje klopt Robbie Williams op kerstavond aan de deur. Marco Borsato en Ilse de Lange, die om één of andere reden een dubbelboeking op mijn huisje blijken te hebben, werk ik snel door de achterdeur naar buiten. Ze passen ook veel beter bij de buren, het zelfsturende multicultureel verkoopteam van de Plus supermarkt. Die collega’s zijn zo dol op elkaar dat ze zelfs samen kerst vieren. De ietwat gezette verkoopster werkt in de avonduren als non, en zingt na het diner een paar gospels waar Marco en Ilse’s stoelen spontaan van zullen omdraaien. Zo ontzettend kerstig.
In ons eigen huisje wachten Robbie en ik aan de perfect gedekte tafel met perfect gelukte gerechten op George, Andrew en rest van onze vrienden. Al gauw komen ze helemaal besneeuwd aangerend. Tijdens het diner mijmeren we wat over de kerst van vorig jaar, toen ze allebei nog dachten dat ze hetero waren en verliefd op dezelfde vrouw. We zingen en we lachen.
Kerstidylle.
Ondertussen, ergens in het zuiden van Nederland, worstelt een vrouwke zich door de Allerhandes van afgelopen jaren om uiteindelijk toch maar weer hetzelfde te koken, klaagt een moeder dat ze niet lang genoeg mag komen en een schoonmoeder dat ze altijd op tweede kerstdag pas aan de beurt is. De laagstaande zon schijnt fel door de overduidelijk niet streeploos gelapte ramen op de licht stoffige boekenkasten. Oma zal wel weer fronsend met de stofdoek aan de gang gaan op kerstochtend.
Het boodschappenlijstje wordt aangevuld met ‘Champagne’. Het mag wat kosten, ja. Want dit jaar wil ik hoe dan ook in Lalaland zijn met kerst.
Wat een geluk dat ik niet aan kerst doe..
Dat is gewoon laf. Een echte vent gaat er doorheen.
Beh [*****].