Melk

Er is een hetze tegen melk gaande. Was het motto in de 20ste eeuw: melk de witte motor, en werden wij door het voedingscentrum aangespoord om minimaal een halve liter per dag binnen te werken, anno 2013 is dit omgeslagen in een collectieve ban op melk.

Melk mag niet meer.

Het witte goedje is niet meer goed voor je, nee, het is juist slecht. Je krijgt er kanker van. “Ja maar de kalk?” zult u vertwijfeld roepen. Hoe komen we aan kalk? Wel, beste lezer, onze huidige lichamen blijken de kalk niet meer uit melk te kunnen opnemen. Bovendien drinken koeien geen melk – melk is immers voor de kalf, niet voor de koe – en hebben toch sterke botten. Eieren zijn er voor kippefoetussen, niet voor de kip, maar toch horen we dat (nog) niet, als argument tegen eieren. Ondertussen moeten we kalk dus, net als koeien, uit groente halen.

Toen ik in de jaren ’80 in Amsterdam landde, heerste hier een verwoede mode van de macrobiotiek. Macrobiotiek, dat is voornamelijk de leer van het niet eten. Werd je uitgenodigd om bij iemand thuis te dineren, deed je er goed aan om geld mee te nemen voor een patatje op de weg terug. Want bij je gastheer of -dame kreeg je een dun plakje aubergine, een hoopje daikonraapsel, een sliert wortel, een kwart forel, en dat was het dan. We waren dan ook collectief graatmager.

In die jaren was melk in mijn hippe Amsterdamse kringen ook taboe. Macrobiotiek kwam uit Japan, werd mij gezegd als ik twijfels uitte, en daar leefde men tot 120 jaar. Maar ikzelf was toevallig net uit Tokio gekomen, alwaar melk (en kaas en vlees) pas in de jaren ’90 op het menu verscheen, en was gewaarschuwd. Ik ben gezegend met ijzersterke tanden, doch na maanden in Tokio verloor ik een halve kies. Die viel er spontaan uit. Ik keek er beteuterd naar en bracht het geval naar de dichtstbijzijnde tandarts. In zijn hightech praktijk bedolf hij me onder het lachgas en mat hij me een pracht van een kroon aan.

Waarmee ik vaststelde dat het meeviel met het niveau van de Japanse tandheelkunde. Iets waar ik tot dan toe ernstig aan had getwijfeld, gezien de staat van elke willekeurige mond. Ze waren niet om aan te zien! Zelfs welgestelde jonge gasten liepen rond met een mond vol ruïnes. Ook veelvuldig aanwezig in het straatbeeld: vrouwen die zo krom liepen dat hun hoofd de grond raakte. Blijkbaar zakte het skelet na hun vijftigste in elkaar. En ze waren allemaal zo minuscuul… Ik, een Zuid-Franse lilliputter in Nederland, stak daar met dik een kop boven de menigte.

Vergeleek je de Japanse bevolking met de Nederlandse, dan sprong het in het oog: Nederlanders liepen tot op hoge leeftijd fier rechtop, met stevige poten, dito ruggengraten en tanden die op mij overkwamen als paardenbekken. Toen ik in de jaren ’90 weer eens in Tokio was zag ik tot mijn stomste verbazing dat het wat de kalkhuishouding betrof stukken beter ging. Bij mijn volgende bezoeken in de 21ste eeuw was het verschil onvoorstelbaar. Boomlange jongeren met brede glimlachen vol blinkende, sterke tanden. Ouderen die gewoon rechtop liepen. Maar ook dikkerts. Gewone mensjes, geen sumoworstelaars, die dik waren. Een volkomen nieuw verschijnsel. In weerwil van de in Nederland gangbare opvatting dat ze daar helemaal niet tegen kunnen waren Japanners melk gaan drinken. En kaas gaan eten.

Eén plus één optellend maakte ik voor mezelf de conclusie dat de Japanners tot de jaren ’90 NIET GENOEG MELK dronken. Een ijzersterk besef maakte zich van me meester, dat mij nog niet heeft verlaten. Trouw drink ik elke dag mijn verplichte portie melk en dwing ik mijn kinderen dat ook te doen. Ze kunnen roepen wat ze willen, de nieuwe gezondheidsfanaten, ze kunnen zwaaien met koeien wat ze willen, het beeld van de kromme tandeloze japanners flitst nog elke dag dreigend voor mijn geestesoog.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

8 Reacties

  1. En weet je wat er met de kalfjes gebeurt die de koemelk niet krijgen?
    Een tip: ze krijgen geen ander voedsel.

    (Waarbij ik moet bekennen dat ik zelf nog steeds melkprodukten nuttig.)

        1. Deel 1:

          Melk, een wrede voedsel.

          Weinig mensen zijn zich ervan bewust, producten die deel uitmaken van een aanzienlijk deel van het dieet van lacto-vegetariërs en vleeseters in het duidelijke feit dat de koeien drachtig zijn gemaakt elk jaar, dus melk, kaas en room kunnen worden geproduceerd. Velen denken dat de koe alleen de overmaat melk wordt verwijderd nadat haar kalf is verzadigd, maar het is vrijwel geen koeien bij melkkoeien, hun kalveren langer dan drie dagen, of helemaal te zogen. “De kalveren van melkkoeien nu bijna altijd verhoogd door mensen, zodat de melk die de moeder produceert, kan worden verkocht.” “De scheiding van het kalf van de moeder kort na de geboorte veroorzaakt ongetwijfeld pijn aan beide zijden uit. Runderen zijn zeer intelligent en de band tussen het kalf en de moeder is bijzonder sterk. ”

          De kalveren, het onvermijdelijke bijproduct van deze onophoudelijke zwangerschappen gaan naar vijf mogelijke lot voldoen:

          1
          Ze komen bijna onmiddellijk naar de slager – waarschijnlijk om het vlees te leveren voor kalfskoteletten en ham taarten. Het Lab, die nodig is voor de productie van de meest voorkomende vormen van kaas, moet de maag van een pasgeboren kalf verwijderd.

          2
          Je kunt veel meer ongelukkig af zijn als ze naar een productiefaciliteit voor blank kalfsvlees, waar ze moeten hun hele leven opgesloten in smalle houten kratten te brengen komen. Na de eerste paar weken hebben ze zelfs geen plaats om te draaien. Ze worden gevoed met een speciale vloeistof die is geformuleerd waarmee maximale groei in een zeer korte tijd, en wit vlees wordt verkregen. Grof voedsel, omdat het vereist het spijsverteringssysteem van een herkauwer wordt hen onthouden, daarom worden ze vaak gedwongen om haar eigen haar eten en eten weg bij hun kisten. Je geeft ze geen verstrooiing als basis, omdat hun verlangen naar vast voedsel zou leiden tot hen om hen te verslinden. De oude praktijk van Blutabzapfens om het vlees te maken is wit, nu verboden, maar hun opname van ijzer, die nodig is om klinische bloedarmoede in diervoeder te voorkomen is beperkt tot het minimum, en dat alles alleen maar om het vlees rode verkleuring zorgen accepteert. Veel aan het eind van hun vier tien weken leven met maagzweren en abcessen van de kratten en benen die te zwak zijn om ze uit te voeren wanneer zij gedreven in het slachthuis auto. De Brambell verslag staat:
          “Kalveren zijn meestal actief en speelse dieren.”

          3
          Het staatsbedrijf (Britse) rundvleesproductie sinds de oorlog tot 50% gestiegen3, en “een nieuwe rapport heeft aangetoond dat 80% van het geproduceerde rundvlees is een bijproduct van de zuivelindustrie,” 4 kalveren uit rundvlees kuddes hebben vaak een relatief aanvaardbaar lot door te worden verleend om hen te zogen bij de dammen te dartel met hun moeders en grazen op de weiden, totdat de tijd voor de Mastbox en het slachthuis is gekomen. echter overbodig kalveren van melkvee Economische kuddes zijn vaak slechts ongeveer een oude stuurde wekelijks naar de veemarkt en kocht voor het fokken in de intensieve veehouderij. “Friesian kalveren zijn ideaal voor extreem intensieve-systemen.” 5 Toen ze 12 weken voornamelijk gevoed op basis van granen, u hen aanmoedigen om te veel te eten en beperkte hun vermogen om krappe ruimte oefenen, waardoor de kleinst mogelijke gedeelte van de voeding wordt verbruikt voor de fysische eigenschappen. “Het risico van vergiftiging ten gevolge van piekeren over.”
          4
          In de huidige tijd van kunstmatige inseminatie paar kalveren worden grootgebracht als stieren. Een kalf dat werd gekozen voor dit lot kan, voor een tijdje zogen de moederkoe. Er wordt zorgvuldig beheerd om ervoor te zorgen het verkrijgt de lichaamssamenstelling van een goede voorouder met maximale vruchtbaarheid. Nog steeds het spelen van zijn fysieke krachten, zo knap ze ook mogen zijn, geen grote rol in het leven aan hem gegeven.

          Tussen de 10 en 12 Maand van het leven hij is op koeien wekelijks geplaatst en misschien dan besteedt de rest van zijn leven in eenzame opsluiting. Maar waarschijnlijker is dat dan wordt hij gevraagd om als schoonmaak leer of rubber slang. Een circulaire van het ministerie van Landbouw over de verzorging van de politie is vastbesloten dat de stier kennel grenst aan een binnenplaats met een gevarieerd leven en moeten worden voorzien van transparante wanden, omdat “Verveling kan leiden tot geweld”, een concessie dat dieren bepaalde hebben denkvaardigheden evenals een geest en gevoel leven! ouderen stieren worden vaak gecastreerd voordat ze werden opgesloten, om op de dikke slager.

  2. Moet je helemaal niet lezen, al die ellende. Als je te veel weet krijg je geen hap meer door je keel..

    1. Het leven is sowieso al een pot natte ellende. Je staat versteld dat zovelen zich er doorheen slaan zonder zelfmoord te plegen. Dat dagelijkse gehannes om een stukkie nutteloos. De sloebers.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *