Sedert enkele jaren koop ik opnieuw tickets voor de carrousel van de zomerfestivals: van het Mainsquarefestival in Arras (FR) over Rock-a Field in Herchesfeld (LU) tot Pukkelpop in Hasselt (BE). Ik dateer overigens uit de tijd dat een rit op een echte carrousel hoogstens 20 fr kostte. Voor de zomerse festivalrit mag je dat bedrag in euro omzetten en vervijfvoudigen. Mijn eerste pukkelpopticket, editie 1990: 650 fr of 16.11 €. Een dagticket, editie 2013: 89 € (incl. servicekosten enz.). 23 jaar geleden had ik er een gezinsuitstap van kunnen maken. Voorlopig blijft de carrousel beperkt tot mezelf en schoonbroer.
29 en 30 juni trokken we voor de eerste keer naar Rock-a Field in Luxemburg. Een relatief klein festival, met Queens of the stone age als ultieme headliner. Geen camping meer voor ons – kwaaltjes als artroseknieën, hernia’s, reuma, allergische reacties op de geur van bruine afghaan, skunk of wiet maken dit onmogelijk. De gemiddelde leeftijd op zo’n camping is ongeveer 14. U kan zich dan ook ongetwijfeld de twijfelachtige en angstaanjagende blikken voorstellen, die mijn borsthaar en ik moeten doorstaan op weg van tent naar douche en omgekeerd. Ik voel me net Christus tijdens de kruisweg: niemand die gelooft dat borsthaar ooit “in” was en moegetergd tors je handdoek en douchegel mee als een kruis.
We boekten een “rustiek” hotel op ca. 30 minuten wandelen van het festivalterrein. Rustiek betekent eigenlijk landelijk, maar hier leek elke verdieping een wereld op zich. In de lobby en de eetruimte verwachtte je elk moment Manuel van Fawlty Towers. De eerste verdieping was een depot vol grootoudermeubilair -eiken kasten, staande klokken,… – ranzige geur van koteletten en reuzel incluis. Verdieping twee trakteerde je op het interieur van een Chinees restaurant. De liftdeur opende en je keek recht in de ogen van een Chinese krijger, omringd door een hoop andere chinoiserie.
Om het festivalterrein te bereiken moet je ca. 30 min door bos en veld – vandaar Rock-a-field – wandelen. Terwijl je hier tijdens de rest van het jaar allerlei dierengeluiden hoort die je niet altijd kan thuisbrengen, moeten de dieren hier één weekend per jaar ongeveer hetzelfde denken.
Eens binnen, waan ik me als leerkracht onmiddellijk terug op school: rondom zoemen zwermen tieners. In naam van de – weliswaar ongeschreven – universele lerarencode krijg ik zin om ze per twee in de rij te zetten en hun middagpasje op te vragen. Leerkrachten aller landen, verenigt U… Het gros zijn jonge bakvissen, met in verhouding evenveel textiel rond hun hele lijf als er in mijn linkersok zit. Als veertiger durf je dan nauwelijks langer dan 2 sec in dezelfde richting staren om niet als ouwe vieze man via de festivalcam op het grote scherm te verschijnen.Volgend jaar doe ik een boerka aan als symbool van omgekeerde onderdrukking. Mijn schoonbroer, vader van een dochter van 6, ziet zijn hele leven al voorbij flitsen en meerbepaald het beeld waarop diezelfde dochter, getooid in een eng jeansshortje en gummilaarzen, klaar staat om naar haar eerste festival te vertrekken. Je wordt ouder papa, zong Peter Koelewijn ooit. Alhoewel ik betwijfel of ze die gaat citeren…
Koele wijn. Wijn op festivals. Vroeger had je de keuze tussen bier, bier en bier. Ik kies dan ook bier. Wijn uit een plastic bekertje in de volle zon nuttigen, is een one way ticket naar het toilettencomplex en daar wil je op een festival zo min mogelijk vertoeven: een burcht van prefab torens, die tegen het einde van de avond omringd worden door een slotgracht van pis en kots. Op elke toiletdeur staat in het groot een telefoonnummer gedrukt. Waarom? Om met je broek op de knieën naar buiten te wandelen en te bellen dat het toilet verstopt is of het toiletpapier ondermaats is? Festivalcammoment 2.
Het What am I doing here gevoel sluipt langzaam binnen. Zeker als ik voor het optreden van Macklemore & Lewis zo dicht mogelijk bij het podium wil raken. Ok, ik kan enkele nummers best pruimen, daar gaan we niet flauw over doen, maar mijn zonen van 8 en 10 hadden gevraagd of ik het nummer Thrift shop wou filmen. Daar sta je dan, tussen huppelende tieners met op en neer gaande arm, die luid Walk into the club like what’s up, I got a big cock zingen. Voor me staat zelfs een gast met een t-shirt van Kreator – een legendarische Duitse thrashmetalband – lustig mee te doen. Er zijn geen zekerheden meer… Missie volbracht en thuis laat ik trots het filmpje zien: Cool! Super! Gaaf! Maar ook even met angstige stem: Euh, papa, ben jij hier aan het meezingen en is dat jouw arm die op en neer gaat? Nee, gevolgd door een zucht van opluchting. Je wordt ouder papa, zong Peter Koelewijn ooit…
Ouderdom zit tussen je oren, ook op festivals. Maar die oren raken meer en meer ingesloten door grijze slapen en hebben nood aan oordopjes. Kwestie van nog ettelijke jaren van muziek te kunnen genieten. Het inbrengen van die gehoorbescherming heeft iets ritueels. Vroeger waren festivalrituelen: 3 ad fundums na mekaar drinken of om ter langst pogoën in de snakepit tijdens Metallica. Nu sta je quasi homo-erotisch naast mekaar partyplugs in te brengen met een speciaal staafje. Vervang party door butt en het homo-erotisch plaatje is compleet…
Gelukkig kan het nog erger. Bewijsmateriaal is een bejaard koppel tijdens het optreden van de Deense metalband Volbeat. Een groep waarbij je oordopjes wil die geen enkel geluid doorlaten. De vrouw, een doorsnee Duitse huismoeder met een Jean Marie Pfaff permanent en de man, met grijs uitpuilend borsthaar dat in een woeste strijd verwikkeld is met zijn marcelleke, zitten gezapig naast mekaar in twee opblaasbare zeteltjes. De frigobox staat in het midden. Ongetwijfeld vol sandwiches met bockworst en heumilchkäse. Go with the flow, zingt Josh Homme een uur later, maar ergens bij één of andere samenvloeiing heeft hun bootje de verkeerde afvaart genomen.
Maar daar doe je het uiteindelijk allemaal voor: een groep als Queens of the stone age live aan het werk kunnen zien. Homme, even oud als mij en een boom van een kerel (niet zoals mij), toornt over het veld uit. Het beste anderhalf uur van het weekend, maar tegelijkertijd ook intens kort en confronterend mooi:
Holding on too long is just fear of letting go
Because not everything that goes around comes back around you know
One thing that is clear it’s all down hill from here
Queens of the stone age, Like Clockwork
Meer op Caravaggesk.wordpress.com
Je bent er al veels te oud voor. Accepteer het.
Maar wel leuk dat zo’n bejaarde het waagt om daar te verschijnen anders hadden wij dit verslag gemist!