Ik weet natuurlijk niet of u zich wel eens heeft laten verleiden om op een Facebook-ad te klikken. Of op zo’n banner van een of andere online winkel die jou, als een soort über-Turk, het hele internet achterna loopt om jou op de nieuwste antizweetslippers te attenderen, omdat je daar toevallig op hebt gezocht toen je in een wat verveelde bui de analisten van de Otto aan het pesten was. Ikzelf niet namelijk. Als ik een blog bezoek of een mail schrijf, kunnen Google Ads en consorten schreeuwen wat ze willen, mij verleiden ze niet om op de bundel aanbiedingen te klikken.
De kroon van de tang-op-dirk-reclame wordt wat mij betreft gespannen door Youtube. Ik ben volgens mij nog nooit een commercial tegengekomen die mij ook maar een fractie van een seconde heeft doen aarzelen om het filmpje in de wacht te zetten en dan maar snel even naar de adverteerder te gaan om daar de tent leeg te kopen.
Nu wil niet elke Youtube-commercial mij verleiden om meteen te klikken. De meeste reclames willen ouderwets conditioneren. Ze proberen, zoals dat in vaktermen schijnt te heten, top of mind te komen. Zodat ik, de eerstvolgende keer dat ik een auto koop, bij me eigen denk “Hey! Renault! Createurs d’Automobiles! Dat moet goed wezen!” Waarna ik overga tot de aanschaf van een Renault.
Maar ook met dat conditioneren wil het niet zo lukken, omdat Youtube mij zelden iets voorschotelt wat mij interesseert. Terwijl ze toch, met dank aan Google, zo ongeveer alles van mij weten wat ze daarvoor zouden moeten weten.
Nu gebruik ik Youtube vooral om mijn kinderen naar filmpjes te laten kijken. Brandweerman Sam, Bob de Bouwer, Buurman en Buurman, dat soort lui. Je zou denken dat ik daardoor voornamelijk wordt volgestouwd met reclames voor speelgoed, pretparken en zakjes Haribo. Maar ook wat dat betreft is niets minder waar. Als ik Brandweerman Sam voor ze opzet, krijg ik negen van de tien keer een vijf minuten durende infomercial van Mabeline NY over de laatste trends op nagel- en haargebied. Hoe ik m’n teennagels een oceaankleurig dip-dye spray kan geven zodat ik helemaal klaar ben voor een fashionable dagje naar het strand. Dat soort dingen.
Ik weet niet wat het adverentiebeleid is van Youtube, maar het lijkt er verdacht veel op dat Youtube cum suis denkt dat mijn vrouw de enige is die onze computer gebruikt. Wellicht staat zij standaard ingelogd met haar Gmail-account. Waardoor ze bij Google denken dat het mijn vrouw is die nu alweer meer dan 240 keer Brandweerman Sam heeft gezien de laatste weken. Wij doen niet zo moeilijk over de mogelijkheid om elkaars e-mail te bekijken, maar het lijkt erop dat Google met die mogelijkheid geen rekening houdt.
Zou PRISM hetzelfde werken, vroeg ik me af. Zou ik het hele internet af kunnen struinen naar kunstmest, filmpjes van rituele onthoofdingen, met Google Translate vertaalde teksten van obscure Korangeleerden, tips & tricks van Al Qaeda-ideologen, blueprints van Het Mediapark en adresjes waar ik semtexgordels kan kopen, met als gevolg dat mijn vrouw over twee maanden door Fredje Teeven in de kraag wordt gevat en een enkeltje Staatsgevangenis krijg?
[Dit stukkie verscheen op Sargasso]
Nee, zelfs dan is het onlogisch. Als jij (ingelogd als je vrouw) naar brandweermannen en buurmannen zoekt, dan moet jij ook (ingelogd als je vrouw) de reclames voor brandweermannen en buurmannen krijgen.
Wacht even, brandweermannen en buurmannen, wie interesseert zich eigenlijk voor die 2 begrippen?
Ik vind advertenties sowieso irritant, als ik onthoofdingsfilmpjes aan het bekijken ben.