De ondraaglijkheid van de passé composé

caravaggesk 1

Door omstandigheden zit ik op café op een doordeweekse namiddag. Het gaat goed met mij. Maak U geen zorgen. Wees niet bevreesd: geen bruine enveloppe vol schokkend medisch nieuws of scheidingspapieren onder de arm. Ik ben gewoon een kluns die zijn huis moet laten verven en vrijwillig de verbanning opzoekt. Zelfs als ik naar een muur kijk, krijg je kleurverschil. Erg, maar niet dodelijk.

Het is een buitenkans voor het onverwachte. De verwachting on hold. Het is ironisch dat je vaak zelfs het onverwachte voorbereidt. Honderden scenario’s wachten in je hoofd op acteurs en actrices. Vooral actrices. Vooral met zwart haar.

Nergens is het onverwachte echter zo mooi als in het nummer Somewhere down the crazy river van Robbie Robertson.

She says“Why do you always end up down at Nick’s Cafe? I said: “I don’t know…, the wind just kind of pushed me this way.”

De naam alleen al: Nick’s cafe. Je stelt je onmiddellijk een groezelige kroeg voor met een gezapige Nick, leunend op de tapkraan. Achter de toog hangt een ingelijste platenhoes van Tom Waits’The heart of saturday night , naast een foto van Nick met een 250kg zware zwaardvis. Onder de foto’s een geplastificeerd bierviltje met de tekst “Fishing for a good time starts with throwing in your line”. Een stukje uit openingsnummer New coat of paint van The heart of saturday night.

Geen beklijvende openingszin in mijn café. Why do you always end up down at het CC Hasselt zou vrij belachelijk klinken uit de mond van een serveerster. I don’t know, the wind just kind of pushed me this way uit mijn mond nog erger. Ook al omdat het buiten windstil is. De gezellige kakofonie heeft plaatsgemaakt voor een strakke, sobere en bovenal functionele inrichting: zo veel mogelijk tafels voor zo veel mogelijk klanten. Als pinguïns uitgedoste obers trippelen tussen de tafels, minicomputer in de handpalm. Een eenvoudige bestelling, een dagsoep en een glas witte wijn, verandert in een 14 en een 26. De verchinisering van de Vlaamse horeca. Alles krijgt een nummer. Discussies over foutieve bestellingen krijgen het karakter van een wiskunde olympiade. Mijn serveerster is ook duidelijk een kind van de GSM-generatie: ze kijkt me doordringend aan terwijl haar vingers vliegensvlug over over de toetsen razen. Op die tijd kan ik nauwelijks mijn GSM aanzetten. Zij heeft nog tijd over om “Laptoploser tafel 60″ naar alle collega’s te sms’en.

Geen Tom Waits hier. Geen greintje muziek. Alleen het gekwetter van trosjes bejaarden en een kort intermezzo van een luide misthoorn om het einde van de pauze aan te kondigen. Deel 2 van het seniorenmatinee in de schouwburg begint. Zo vlug als ze gekomen zijn om hun obligatoire tas koffie te drinken, zwermen ze weer de gangen van het CC in. Net een klas leerlingen die tijdens de speeltijd even kan ontsnappen aan Attila de Hun, platentektoniek en de passé composé.

Het café is nu een slagveld van lege tassen, besmeurde lepels en half opengereten speculaasverpakkingen. Op een enkele tafel staat een verdwaald Duvelglas, het wapen van de oude krijger, die bewust tegen de koffiestroom inzwemt. De obers zijn nu ontspannen en lopen lachend de tafels af te ruimen. Het gerinkel van rakend glas is het enige geluid.

Naast me zit nog een oude dame. Haar glas was al leeg toen ik aankwam; ruim een halfuur voor de pauze van het matinee. Al die tijd laat ze de gescheurde rekening door haar hand glijden en kijkt ze nerveus rond. Alsof ze wacht. Opeens staat ze op. Ze moet naar het toilet en vraagt of ik haar plaats bezet wil houden. Ze zit aan een tafel van vier. De misthoorn galmt. Minstens 5 koppels moet ik vriendelijk vragen andere oorden op te zoeken. Het zesde koppel heeft geluk: de dame is terug en ze maakt er geen probleem van dat ze aan haar tafel willen plaatsnemen. Ze nodigt ze quasi uit en praat… Nu begint haar matinee. De pauze van het matinee doorbreekt een eeuwige pauze: haar leven. Enkel door hier op tijd te zijn en te wachten op de drukte kan ze die doorbreken. Wachtend op een pauze. Iets om de passé composé van het être  om te zetten naar de présent. Niet langer een tu as été te zijn, maar een tu es….

 

[Meer van Caravaggesk op caravaggesk.wordpress.com]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *