Baren moeten ze en baren zullen ze
Die wijven
Om jou te plezieren maken ze je zaad kapot
In hunne lijven

Die venten, het zijn net grote kinderen
Onverzorgd en ontheemd
Nooit kunnen ze alles delen
En voor je ’t weet gaan ze vreemd

Uit deze ongerijmdheid komt dan zo’n monster voort
Janken, schijten, beven
En in plaats van dat de schrik de waanzin stopt
Noemen we dat ‘nieuw leven’.

In Gent organiseren de Wolven van la Mancha maandelijks een gratis filmvertoning. Ik schrijf bij elke film een gedicht. Dit gedicht werd gelezen bij de vertoning van Eraserhead.