Beste Comte,
In je laatste brief beschrijf je een scène als uit een schilderij van Hieronymus Bosch. Een oude man met een blaasinstrument als been, gevolgd en getergd door een waarlijk narrig monstertje. Het verbaasde me dat de ouwe knar geen trechter op zijn hoofd droeg en dat zijn gladgepoetste reet op geen enkele wijze misbruikt werd. Vlogen er misschien vogels uit?
Nee echt, Pompertje, ik begin me zorgen te maken. Ik vrees voor je gezondheid. Wat bezielt je toch? Je lijkt wel door een demon bezeten.
Wist je dat de meerkat een kutaap is? Eieren eten ze, van jonge vogeltjes.
En wist je dat het woord demonstratie ‘demon’ in zich verschuilt?
Wist je dat ik je mis?
Waar in godsnaam, want een God heb je nodig, ben je toch?
Ik kan slechts hopen dat je in goed gezelschap verkeert, want in deze toestand ben je een gevaar voor je omgeving, maar vooral ook voor jezelf.
Ik weet hoe fijn je het altijd vond als ik voor je zong. De rustige klanken uit mijn strottenhoofd deden je kalmeren en susten je in een zoete slaap. Het kwijl dat uit je mondhoeken droop.
Hier een liedje, ik hoop dat je er wat aan hebt:
“La laaaa la laaa
La laaa la laaa
La leee la laaa
La leee la looo
Oh oooh, Pompooh
Ojeee, hoezeee
Kijk nou eens meee
Hoe ik door de sneeuw heen slee
Ojeee Ojeee, Ojaa Ojaa
Hopsa, sa sa, la laa la laa”
Als de woorden je niet helpen en hopeloos wegzinken in het papier dat je in je kladden houdt, neurie ze dan mee. Laat je neus en je lippen vibreren, word één met jezelf. Sla jezelf in je gezicht en scheld de duivel uit voor rotte vis. Of voor querulant, lanterfant, fazant.
Laat los, Pompeaux, laat die kwade zijde los en vergezel me. Snap out of it, man! Sla het pad in dat leidt tot de verlichting.
Ik geloof in je,
De uil die het land verkent,
Landt op zijn nest en ballen braakt,
Tongzoent met windvlagen,
Uilander
Post scriptum: ik krijg nog vijftig gulden van je.
[Uit Minotaurus: Stunde 12]
