Daar gaan we weer. Afgelopen zondag in Studio Voetbal ging het weer over de arbitrage. De dag erna verscheen van Huub Bellemakers het volgende op the Post Online en in de Volkskrant. Op dinsdag werd door dezelfde Bellemakers dit stuk op “Voetblah” over de beoordeling van scheidsrechters geretweet.
Voetbal lijkt mij een leuke sport om te fluiten. Probleem voor mij is dat ik nooit heb gevoetbald. Niet bij een club tenminste. Ik heb, bij wijze van hoge uitzondering, wel eens tegen een bal geschopt, maar met een bal moet je in mijn beleving dribbelen. Kortom, lijkt leuk, maar geen ervaring. Bellemakers heeft gelijk wanneer hij schrijft dat de weken van respect alweer voorbij zijn.
Wie ook maar iets heeft meegekregen van de discussie heeft gehoord dat de KNVB richtlijnen heeft opgesteld voor de scheidsrechters. Richtlijnen die met ingang van de tweede seizoenshelft toegepast moesten worden. Nu begon die helft al in december, maar de spelers werd enige tijd gegund om zich bekend te maken met deze richtlijnen. Dus in januari konden we een hoop geel verwachten gevolgd door 4 maanden van respectvol voetbal zonder opzettelijk ernstige overtredingen. U proeft het sarcasme mag ik hopen. Een speler die na de wedstrijd toe durft te geven dat hij de situatie verkeerd inschatte, geen verkeerde bedoeling had, maar zijn rood wel terecht vindt is een held. En zoals Jan Mulder het zou zeggen: dat is flauwekul. Natuurlijk is het netjes dat de speler het toegeeft, maar waarom het goede belonen en het slechte laten lopen? Het is letterlijk in de eerste wedstrijd na de winterstop dat die richtlijnen alweer overboord kunnen.
PSV ontvangt Zwolle en speelt geen al te beste wedstrijd. PSV verliest met 1-3 (Een samenvatting is hier te vinden). Het is de 67e minuut wanneer Erik Pieters in mijn ogen direct rood krijgt. Meteen wordt scheidsrechter Higler aan zijn schouder getrokken door Strootman die komt protesteren. Strootman is op dat moment geen aanvoerder en mag dus volgens de richtlijnen niet met de scheidsrechter praten. Die sjor aan de schouder lijkt mij helemaal ongepast. Een seconde of twintig later staan er 4 spelers van PSV om de scheidsrechter heen. Aanvoerder Van Bommel staat daar nog bij, maar heeft dus wel het recht om met de scheidsrechter te praten. Dat Pieters even verhaal komt halen wil ik hem nog wel vergeven, hij lijkt dat nog best fatsoenlijk te doen, maar die andere 3 spelers hebben daar niets te zoeken. De richtlijnen hebben dus 66 minuten stand gehouden. Overigens, en dat wil ik ook zeker niet onvermeld laten, heb ik het idee dat alleen Sedar Gözübüyük actief de richtlijnen wilde toepassen, maar daar tijdens FC Groningen – VVV, nog in 2012, al problemen mee kreeg.
Uiteraard is wangedrag niet alleen te vinden bij de spelers of trainers. Supporters kunnen er ook wat van zoals bleek afgelopen weekend bij PSV – FC Utrecht. De supporters van PSV vonden het klaarblijkelijk nodig hun ongenoegen richting scheidsrechter Vink te uiten door middel van de altijd originele spreekkoren. Spreekkoren die overigens niet eens de scheidsrechter zelf als onderwerp hadden. Nee, het gezang was niet aan het adres van scheidsrechter Vink maar aan dat van zijn pas overleden moeder. Aanvoerder Van Bommel werd aangewezen om er iets aan te doen, een ondankbare taak, daar is geen twijfel over mogelijk. Van Bommel werd direct zelf onderwerp van de spreekkoren. Er is veel mis in het voetbal. Financiën, sportiviteit, scheidsrechters, KNVB en spelers, overal zijn aanmerkingen mogelijk. Spelers mogen best eens in de spiegel kijken, maar het blijkt eens te meer dat de “supporters” die spiegel ook hard nodig hebben.
[Meer van Woolridge op doorzichtigeeenheid.wordpress.com]
