Lance a lot

Vraag me wie de laatste winnaar van de Tour de France is en ik beken meteen dat ik geen idee heb. De wielersport interesseert mij totaal niet. Des te verbazingwekkender is het dan ook dat ik me zo verheug op het interview van Lance door Oprah. Ik zie enorm uit naar Lance’s bekentenis. Hoe redt hij zich eruit, wie sleurt hij mee in zijn val en is het voldoende voor een wederopstanding als sportman? Na het interview volgen heerlijke dagen met meer struikelende kopstukken en eindeloze analyses in binnen- en buitenlandse media.

Ik denk dat Lance een narcistische nare man is, die al liggend op zijn immens grote sofa in zijn immens grote woonkamer, naar zijn immense hoeveelheid ingelijste gele truien kijkt en denkt dat de wereld gek is geworden om hem, halfgod van de sport, koene ridder van de strijd tegen kanker, van zijn voetstuk af te stoten. Hij kan echter niet langer blijven zwijgen. Zijn leven staat al maanden in de pauze stand.

Oprah doet qua narcisme en heiligheid niet voor Lance onder en ook haar positie kan wel een boost gebruiken. Dus zal het emotioneel worden, want de kijkers willen tranen zien van Lance. En Oprah huilt mee, vanwege haar grote inlevingsvermogen en het verlangen ook wel weer eens een kijkcijferhit te hebben.

Ik zit niet speciaal op die emoties te wachten. Dit interview is tenslotte -ondanks Oprah’s ontkenning- van begint tot eind gescript, inclusief pauzes, peinzende blikken en tranen. Dat kan ook niet anders, gezien de claims die Lance mag verwachten. Elk woord dat hij spreekt is doorgenomen met juristen.

Ik schaam me eerlijk te bekennen dat het mij vooral gaat om het pure leedvermaak. Een arrogante man die zijn leven bij elkaar liegt, te zien zweten op die grote bank in plaats van een hoge berg in Frankrijk. Het wordt zwoegen dat interview. De belangen zijn enorm en het faken van een open en spontaan gesprek is zwaar. Maar hee, het is Lance en die kan a lot.