Bram Moszkowicz

Bram Moszkowicz. Hij heeft het zelf nog niet door, maar hij valt uit elkaar. Desintegreert. Je ziet het gebeuren. Hij zit tegenover Jeroen Pauw. In het tv-programma ‘Vijf jaar later’. Hij is magerder geworden. Het is weg, die pafferige arrogantie. Hij doet nog wel z’n best om de schijn op te houden. Om net zo arrogant te doen als altijd. Om even eloquent, deftig en met overdreven zorg te formuleren.

Hij vertrouwt nog steeds op alles waarop hij al die jaren kon vertrouwen. Zijn vermogen om overal onderuit te komen, om overal tussendoor te glippen, om zich met superieure retoriek overal uit te lullen, hij vertrouwt op zijn intellect en zijn fluwelen tong. Maar zijn lichaamstaal vertoont barstjes, het lichaam hapert. Als een verouderde robot waarvan een paar draadjes los zitten. Hij knippert heel veel met zijn ogen, zijn mond maakt vreemde samentrekkingen, alsof hij een nooit kleiner wordend zuurtje in zijn mond laat ronddwalen. Je ziet slapeloze nachten en je voelt het soort verborgen radeloosheid van iemand die niet wil beseffen wat hem overkomt.

Hij doet wat hij al jaren doet, maar zijn lichaam kan niet verbergen dat hij niet meer zeker is van zijn zaak. Zijn lichaam gelooft niet meer in de retoriek. Hij valt nog steeds niet op zijn woorden te pakken, maar zijn tics verraden hem: Bram Moszkowicz gelooft er zelf ook niet meer in. Of hij dat nu weet of niet.

Het is een klassieke tragedie die zich hier aan het voltrekken is. De tragische held heeft zich tot grote hoogten weten op te werken. Hij danste met de groten der aarde, vergaarde roem en rijkdom, maakte zich niet overal even geliefd, maar bleef ongrijpbaar voor iedereen die hem wilde pakken. Hij kwam overal mee weg, totdat het net zich begon te sluiten.

Moszkowicz wilde zelf niet zeggen dat hij een samenzwering ziet. Hij haalde anderen aan. Hij beweerde dat hij duizenden mails had gekregen van mensen die vonden dat hij juist nu moest doorgaan, dat hij moest blijven vechten, nu ze hem probeerden te stoppen. Het meisje van de bakker, de man op de straat, ze riepen allemaal dat hij niet op moest geven. Wie ze waren wilde Moszkowicz niet zeggen. Maar dat was ongetwijfeld de zillionpartite kongsi bestaande uit de media, het OM, de familie Endstra, de politiek, de rechterlijke macht, Jort Kelder, diverse eetclubjes en de ouders van Eva Jinek.

Moszkowicz leek zichzelf als een Don Quichotte neer te zetten. Ik moest denken aan The Wire, waarin het net zich sluit rond senator Clay ‘Sheeeeeit’ Davis. Die haalt, op de dag dat hij terecht staat, een boek uit zijn binnenzak. Over Prometheus: ‘A simple man who was horrifically punished by the powers that be for the terrible crime of trying to bring light to the common people.’ Senator Davis gaat als beklaagde naar binnen, weet in een emotioneel betoog het tij te keren en wandelt als held naar buiten. Zoiets ziet Moszkowicz volgens mij ook voor zich. Maar de verdediging van topcriminelen en wat optredens bij RTL Boulevard, halen het qua onbaatzuchtige misdaad niet bij het stelen van het licht.

[Dit stukkie verscheen op Sargasso.]

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

3 Reacties

    1. Eva Jinek wordt genoemd, en godallemejezuschristusbovenopzijnheiligemoedermaria, wat zitten daar een glorieus stel tieten op.

      1. heeft ouwe Moszko niet een buikje? Heeft vast dan ook tieten. Vast meer dan Eva zelfs. Veel mannen hebben tieten hoor! Waar sommige vrouwen een moord voor zouden doen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *