De ondraaglijke uitzichtloosheid van een leven zonder betaalde baan Deel 3

[vervolg van Deel 1 en 2]

Hoi George,
Weet te weinig van Asperger, maar je kunt het zo opzoeken op internet.
Ben je tevreden met je leven?
Groetjes,
Jolynde

Lieve Jolynde,
Wat een vraag, ik denk dat voor mij net als voor bijna iedereen geldt dat ik redelijk tevreden ben over bepaalde aspecten van mijn leven en over andere iets minder.
Ik zit stilaan al weer ruim negen weken in het werkervaringstraject. Heb de boekenkast daar al half uit. Nu en dan hebben ze iets voor me te doen. o heb ik m.b.v. Excel een adreslijst van bibliotheken, uitzendbureaus, sportscholen etc. gemaakt en de week daarop mocht ik plattegronden maken waar met pijltjes werd aangegeven waar die adressen zich bevonden. Nadat ik aan het eind van de eerste ochtend eindelijk had uitgevonden hoe je een Google-map via Paint naar Word kon copy- en pasten was de rest tamelijk simpel.
Het ging alleen nog even mis met de kaart van Amsterdam-Noord.
Ik vond het resultaat op A4-formaat eigenlijk net iets te priegelig, had toen voor A3 gekozen, maar toen ik dat later weer naar A4 transformeerde bleken alle pijltjes die ik met uiterste precisie had gepositioneerd ineens naar het midden van het IJ te zijn verschoven.
Een paar dagen later kwam een van de werkbegeleiders ineens met een ordner aanzetten.
Ik schrok me rot toen hij die opensloeg en ik lijsten met allerlei werkopdrachten zag, omdat ik dacht dat ik groenwerkzaamheden of zo zou moeten gaan verrichten. Maar het ging gelukkig alleen om de urenadministratie waar met Excel kwartaalstaten en grafiekjes van moesten worden gemaakt. Ik had eerst nog even het idee dat het een soort test betrof om op deze manier te kunnen beoordelen of ik er zonder hulp uit zou komen. Dat het een en ander natuurlijk al lang gedigitaliseerd was.
Maar dit bleek toch niet het geval te zijn.

Leuk werk en zo leer ik in ieder geval hoe in de praktijk met Excel om te gaan. Toch een stuk lastiger dan stap voor stap uit een oefenboek werken, maar als je zelf dingen moet uitzoeken en fouten maakt die je weer moet oplossen blijft het ook langer in het geheugen hangen. Er ging behoorlijk veel tijd in de opmaak en het controleren van de gegevens van die urenstaten zitten. De ene week werd een bepaalde taak wel bij het totaal meegeteld en de daarop volgende week weer niet en er waren ook vaak nieuwe projecten aan de kolom werkzaamheden toegevoegd.

Een van de andere deelnemers aan het werkervaringstraject was bezig zich voor te bereiden op de inburgeringstoets en toen hebben we met zijn allen de Nationale Inburgeringstest 2005 online zitten maken. Die vragen zijn dom!!!! http://educatie.ntr.nl/nationaleinburgeringtest/over.html Zelfs als je de antwoorden geeft die je het meest sociaal aanvaardbaar voorkomen heb je nog maar net een voldoende.

En oh ja, we hebben ook een ochtendje geflyerd, uitnodigingen voor een lokaal festival in brievenbussen gepropt.
We kregen twee vage kopietjes van Google-maps mee en het was me niet geheel duidelijk waar we wel folders in de bus moesten stoppen en wat de ‘No-Flyer-Zone’ was. De onderlinge communicatie via mobiele telefoon verliep ook niet optimaal, een van mijn collega’s is half dyslectisch en voegde bij het doorgeven van haar globale positie lettergrepen aan straatnamen toe of verbasterde ze totaal. Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat er in die buurt een augurkenstraat is. Ze zal de Aurikelstraat wel hebben bedoeld.

Af en toe kwam ik in straten waar ik aan het eind gekomen een circulaire uit de bus zag hangen, dus volgens mij hebben we sommige adressen dubbel gedaan. Misschien een idee om bij een volgende gelegenheid krijtjes mee te nemen om op straathoeken met tekens aan te kunnen geven waar je reeds bent geweest of bij welke brievenbussen je uit moet kijken voor bijtgrage honden. Later die ochtend kwamen we in de buurt van mijn vroegere lagere school. Hoop maar dat niemand me herkend heeft als dat jochie dat altijd belletje trok.

Omdat ik niet volledig overtuigd was dat alle straatnamen goed waren genoteerd heb ik later toen ik thuis kwam toch nog maar even een duidelijker kaartje m.b.v. Google-maps gemaakt.
Nou Kurkje, tot volgende keer maar weer, groetjes.

George
P.S. Je zult het met me eens zijn dat jouw belastinggeld best redelijk wordt besteed.

Lieve Jolynde,
Weinig van je gehoord de laatste tijd.
Las op Twitter dat je met vakantie bent geweest. De tweede keer dit jaar toch alweer? Waar doe je het van???? Het leven van een ZZP-er valt dus toch nog wel enigszins mee. Het is je gegund hoor en ik ben blij dat je terug bent want ik was even bang dat je vanwege de nimmer aflatende belastingdruk voorgoed naar het buitenland was uitgeweken.

Mijn drie maanden bij het werkervaringsbedrijf zitten er bijna op en ik neem aan dat het traject niet wegens succes verlengd zal gaan worden. Heb de boekenkast bijna uit. Er waren ook weer wat andere klusjes te klaren. Zo heb ik een plaatje dat in een pdf-je stond omgezet in een voor een advertentie bruikbare afbeelding. Heb ik toch nog iets aan de kennis die ik heb opgedaan in dat jaartje dat ik bij een grafisch ontwerpbureau heb gewerkt.

We hebben ook nog een ochtend Kerstkaarten in enveloppen gedaan. Én dichtgeplakt! De etiketten met adressen werden er later door anderen opgeplakt. Toen een week later werd ontdekt dat voor een gedeelte van het bestand foute postcodes waren doorgegeven moesten uit de honderden enveloppen de foute exemplaren worden gezocht.

Het gaf me weer een ochtend wat te doen.

Gisteren heb ik een dag als parkeerwacht bij een horecabeurs gestaan. Er werden vooraf nauwelijks instructies gegeven en de coördinatie was niet 100 procent. Eerst stond ik bij een enigszins onoverzichtelijk kruispunt waar geen borden met P Horecabeurs waren geplaatst met veel afbuigend doorgaand verkeer dat waarschijnlijk naar het lokale bedrijventerrein of de veerpont moest. Daar reden de meeste auto’s hard langs me heen, ik geloof dat er die eerste vier uur maar een stuk of twintig mensen op het idee zijn gekomen dat die man in dat groene fluorescerende hesje met een portofoon tussen zijn verkleumde vingers wel eens de weg naar de beurs zou kunnen weten. Gelukkig ken ik die buurt een beetje, dus heb ik hen dan toch maar mooi de goede kant op kunnen sturen.

Op de plek waar ik ’s middags was geplaatst viel de chaos nog best mee. Het verkeer kwam daar van een kruispunt met stoplichten en kon nog geen vaart maken omdat er gelijk daarna een flauwe bocht kwam. Dus kon ik half op de weg gaan staan gesticuleren met mijn portofoon zonder van de sokken te worden gereden. In die bocht stond trouwens wel een bord om de weg naar het parkeerterrein te wijzen. Dat maakte alles een stuk eenvoudiger, de auto’s die stopten en waarvan het portierraampje werd opengedraaid moesten bij de beurs zijn en die rechtdoor reden klaarblijkelijk niet. Bovendien stond ik daar binnen gezichts- en gehoorafstand van collega’s die me konden vertellen hoeveel plaatsen er weer waren vrijgekomen en/of naar kon doorverwijzen.

De bezoekers aan de beurs voldeden merendeels aan het clichébeeld van uitbaters van restaurants, de buiken half over het stuurwiel van hun Audi ’s, BMW ’s en Mercedessen gepuild, veelal met een geblondeerde 40+vrouw naast zich. Er was ons van tevoren beloofd dat we een maaltijd zouden krijgen, al met al werden er welgeteld twee kopjes koffie en een broodje jam langs gebracht. Als je daar bij optelt dat er constant pakketten wijn en zo in kofferbakken werden geladen kan je je voorstellen dat sommigen van ons er behoorlijk de pest in hadden. Er zal indirect behoorlijk verdiend zijn en als je daar dan voor nop staat te werken…

Nou Kurkje, dat was het voorlopig weer, groetjes.

George

P.S. Misschien ga ik vanmiddag nog wel even kijken wie ze vandaag zo gek hebben gekregen om bij de verkeersbegeleiding te helpen. Er was overigens een klein Surinaams collegaatje dat erg veel geluk had gisteren. Toen zij zich ’s morgens bibberend bij het verzamelpunt meldde kreeg ze te horen dat degene die achter de receptie bij een woningbouwvereniging waar het werkervaringsbedrijf voor werkt zou zitten zich ziek had gemeld en ze die dienst mocht gaan overnemen.

Hoi George,
Sorry hoor, dat ik een beetje moet lachen, jij bij die horecabeurs, waar ze binnen gratis drank en eten uitdelen en dan sta jij buiten het verkeer te regelen! Zal een goede puinhoop zijn geweest.
Groetjes,
Jolynde
P.S. Het lijkt mij wel goed, dat je een keertje voor je uitkering moet werken!

Lieve Jolynde,
Dat ik een dagje als parkeerontregelaar moest werken was niet het probleem. Dat er geld mee verdiend werd en wij niet betaald kregen, of iets hebben kunnen doen waardoor de kans op een baan toe zou nemen wel. Het ware wellicht beter geweest als het werkervaringsbedrijf gewoon een commercieel bedrijf zou zijn waar je na een oriënterende fase en eventuele training voor zou kunnen werken. Dan zouden mensen die er werken uit de winst die wordt gegenereerd boven de uitkering iets extra’s kunnen ontvangen. Nou ja, zoveel werk is er op dit ogenblik niet, de werkloosheid is inmiddels weer bijna tot 600.000 gestegen.

Vorige week was een vrouw die zes maanden werkervaring heeft doorstaan voor het laatst. Ze heeft nu een baantje bij een vrijwilligerscentrale. Ach ja, ze doet iets nuttigs, maar is er dus verder geen zak mee opgeschoten. Gisteren ben ik nog even gaan kijken hoe het parkeren op de tweede dag van de horecabeurs verliep. Ze hadden nu wel pionnen, van die plastic afzetkegels om straten (gedeeltelijk) mee af te kunnen zetten!

Ik heb daar nog anderen die werkervaring hebben opgelopen gesproken, o.a. met een timmerman die het liefst in zijn eigen stiel aan de slag wil. Vreselijk als mensen die over kennis of vaardigheden beschikken daarmee niet aan de bak komen. Doet me denken aan de tijd dat ik op Schiphol werkte, eind jaren ’80. Daar waren ook mensen die rechten en zo hadden gestudeerd met koffers aan het slepen. Belachelijk toch, die studies hebben de belastingbetaler veel geld gekost en als je er dan niets mee kan doen wordt het later alleen maar moeilijker om een baan in die richting te krijgen.

En als je dan eenmaal de veertig bent gepasseerd en door eigen schuld of de economische malaise geen baan (meer) hebt kom je alsnog in een werkervaringstraject waar je niet echt iets mee opschiet.

Mijn dagen bij het werkervaringsbedrijf zijn onderhand geteld. Ben ik er net voor Kerst weg. Weer geen kerstpakket dit jaar.

Over Kerstmis gesproken, vorige week moesten er ook nog Kerstpakketten voor een opdrachtgever van het werkervaringsbedrijf worden ingepakt. Ik was er die dag niet, misschien maar beter ook, dat is echt zo’n klusje waar ik niks van bak.

Deze week zou mijn driemaandengesprek met de trajectbegeleider en de consulente van Pantar plaatsvinden, maar er bleek sprake te zijn van een misverstand. De consulente die deze week langs komt is een ander dan degene die bij mijn intake aanwezig was, die komt pas volgende week. Niet dat ik denk dat het veel uitmaakt…

Heb een paar weken geleden mijn CV aangevuld met wat ik in het werkervaringstraject aan kennis en ervaring heb opgedaan. Het kwam in dit geval eigenlijk wel goed uit dat het niet erg veel was, nu past alles nog steeds op een dubbel A4-tje. De opstapeling van alle banen en dito ongelukken is toch al nauwelijks onder de noemer Curriculum Vitae onder te brengen. Hier is duidelijk veel meer sprake van een periculum vitae.

Nou Kurkje, tot de volgende keer, groetjes.
George
P.S. Je zult dit ook wel hebben gelezen: http://www.nrc.nl/carriere/2012/11/29/kabinet-wil-gelijke-arbeidskansen-55-plussers-en-minners/ Het kabinet wil dat 55-plussers in 2020 evenveel kans hebben op een baan als jongeren. Komt dat even mooi uit, in 2020 ben ik 57.

Hoi George,
Ja, je hebt wel gelijk, het lijkt me ook geen sinecure om iemand met jouw verleden in deze tijd aan een passende baan te helpen.

Veel suc6, groetjes,
Jolynde

Hier eindigt het verhaal…voorlopig. De bedoeling was om hierna over mijn laatste dag bij het werkervaringsbedrijf te schrijven. Ik ging er vooralsnog vanuit dat het werkervaringstraject niet zou worden voortgezet.

De tekst voor het slot was al gereed (die staat hieronder) op een stukje over het driemaandengesprek met de consulent en de trajectbegeleider na. Maar het liep anders, het traject werd met drie maanden verlengd en het verhaal wordt vervolgd.

Lieve Jolynde,
Het zit erop, ik ben vandaag voor het laatst bij het werkervaringsbedrijf geweest.

Stukje tekst

Gesprek met trajectbegeleider en consulent.

Ik ben door eigen stommiteiten werkloos geworden en voel mij best wel schuldig dat ik uit de staatsruif vreet en op dit moment niet veel bijdraag aan ’s lands economie. Maar de banen liggen niet voor het opscheppen, zeker de leuke niet en ik heb geen zin om werk te moeten gaan verrichten waar ik doodongelukkig van word. Te moeten controleren of de deksels van potten augurken goed gesloten zijn of bloembollen uit de grond te gaan rukken lijkt me een gruwel. Daar komt bij dat een baantje tijd kost en dat ten koste gaat van de uren die ik ook aan schrijven kan besteden. Het klinkt arrogant, maar ik denk dat ik redelijk goed kan schrijven. Daar pleeg ik me zeven dagen per week druk mee bezig te houden. Wil er het liefst iets mee gaan bereiken c.q. verdienen. Een baan waar je suf gewerkt van thuis komt zou dat plan doorkruisen en zo win ik in ieder geval nooit de Nobelprijs voor de Literatuur. Dus dan denk ik soms wel eens: “laat de anderen, die helemaal niks met hun leven weten aan te vangen die karweitjes maar opknappen en mij maar rustig doorschrijven!”
Nou ja Kurkje, het is volbracht en we zullen wel weer zien wat de toekomst ons brengt, groetjes,
George
P.S. Dit was voorlopig het laatste briefje dat je van me krijgt. Hoop dat je het niet al te erg hebt gevonden dat ik je zo veel schreef en het me niet kwalijk neem dat ik daarbij een te pathetische, cynische en vileine toon aansloeg. Wellicht probeerde ik toch ietsje teveel te getuigen van intellectuele superioriteit?
Alvast prettige kerst en een gelukkig nieuw belastingjaar gewenst.

1 reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *