Change

Vier jaar geleden liep ik over straat naar een café bij mij in de buurt. Wij gingen daar een stukkie presidentsverkiezingen meepikken. Heel Amsterdam was opgelaten. Er hing iets in de lucht. De eerste zwarte president van Amerika zou worden verkozen. Het voelde alsof het Oud & Nieuw was. De volgende dag, toen ik naar m’n werk fietste, waren er hier en daar nog feestjes gaande in studentenhuizen. Het tijdperk Obama was begonnen. A brand new day. Alles zou anders worden.

Dat kon natuurlijk alleen maar op teleurstellingen uitlopen. Een paar maanden eerder had ik iemand gesproken die graag in complotten denkt. Hij voorspelde dat de verkiezingen of door Hilary Clinton of door Barack Obama zouden worden gewonnen. Degenen die de touwtjes werkelijk in handen hadden zouden de economische crisis uitstellen tot na de presidentsverkiezingen, zodat de mensen zouden zeggen: kijk, dat gebeurt er nu als je een vrouw of en zwarte aan het roer zet.

Dat lukte net niet. Vlak voor de verkiezingen brak de pleuris uit en begonnen de banken om te vallen. Obama, zo herinner ik me, reageerde adequaat. John McCain niet. John McCain wilde de campagne stopzetten om in Washington de bailout te bespreken. Obama wilde juist dat de campagne wel zou doorgaan, zodat de mensen de kans kregen om ook tijdens dit soort moeilijke tijden hun toekomstige president te leren kennen: ‘It is going to be part of the president’s job to deal with more than one thing at once. It’s more important than ever to present ourselves to the American people.’

Het Amerikaanse volk koos. De eerste gekleurde president van Amerika was een feit. De crisis was niet zijn schuld, maar hij kreeg ’m wel op z’n bordje. Net zoals Guantánamo Bay, oorlog in Afghanistan, een ziek zorgstelsel, stijgende werkloosheid, eeuwig gedoe in het Midden-Oosten, een gigantische staatsschuld en een tot op het bot verdeeld land.

Na acht jaar George W. snakte de wereld naar een radicaal ander geluid. Dat andere geluid kreeg het. Maar daar bleef het bij. Nadat hij de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, heeft Obama in vier jaar tijd ongeveer zes keer meer drones op pad gestuurd dan zijn voorganger in acht jaar tijd. Obama wist het alleen veel aardiger te verkopen. Als Bush bommen dropt dan is dat omdat ie een rechtse oorlogshitser is. Als Obama bommen dropt dan is dat omdat president van Amerika een heel complexe job is, waarin je geregeld beslissingen moet nemen die je niet graag neemt. Een havik in duifskleren.

Toen ik vanochtend wakker werd zag alles er precies hetzelfde uit als gisteren. Obama had gewonnen. Het overgrote merendeel van de wereld haalde opgelucht adem. De verwachtingen zijn bijgesteld. De haast evangelische hoop heeft plaatsgemaakt voor een meer realistische hoop. Hij hoeft niet meer afgerekend te worden op gigantische beloftes. Obama is niet langer de Messias die de wereld komt redden, maar gewoon de zoveelste president van Amerika.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. Met oboma dacht ik nog dat het nobelprijs committee knettergek was, maar nu ze dat ding aan de EU hebben gegeven denk ik meer dat het een soort sarcastisch statement is. Als ik die lijn doortrek naar de nobelprijs voor de literatuur, en het feit dat ik die nog steeds niet heb, lijkt me de stelling bewezen. Bedankt, nobelgasten!

Laat een antwoord achter aan Kippfest Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *