Tijdens de jaarlijkse receptie ter ere van het begin van het nieuwe schooljaar komen de ouders van een vriend van mijn zoon naar mij toe. Ze zijn Japans, maar weinig traditioneel. Ze hebben overal ter wereld gewoond en terwijl ze van land naar land verhuisden hebben ze telkens een deel van de aangeboren Japanse gereserveerdheid overboord gegooid. Ze zijn dus, zeker voor Japanners, behoorlijk losjes van aard.
De man zegt tegen me hoe geweldig leuk het was dat mijn zoon bij hun logeerde. Er volgt wat complimenteus heen en weer gepraat tot hij zegt dat zijn schoonouders (die ook logeerden) het erg grappig vonden om mijn zoon te leren kennen. Zeker omdat de oude schoonvader een paar Nederlandse woorden kent. Het probleem was altijd dat niemand de oude man geloofde, zelfs zijn eigen vrouw niet. Mijn zoon kon eindelijk bevestigen wat de man al jaren zei.
“Welke woorden zijn dat dan?” vroeg ik. Hij komt maar tot één woord, welke er nog meer waren… ik kan er alleen naar gissen. We kwamen namelijk niet verder dan het Nederlandse woord voor (in het Engels) ‘Pumpkin’. “Ahhh…. ‘pompoen’”, zeg ik. “Nee”, zegt hij… “Nee… het Nederlandse woord voor ‘pumpkin’ is ‘kapotsje’. En dankzij je zoon weten we nu eindelijk hoe we het moeten uitspreken. We hebben het allemaal samen een keer of drie herhaald aan tafel: ‘kapotsje, kapotsje, kapotsje’”.
‘Kapotsje’… het duurt even tot het tot me doordringt, maar niet heel lang. Ik kijk om me heen, zie de setting (chique receptie in ambassade) en begin te gillen van het lachen.
“It’s not true? Your son confirmed it really was the word for ‘pumpkin’. My father in law actually said: “see… I told you so!”
Ik volsta met te zeggen, dat ik geen idee heb waarom mijn zoon het bevestigde, maar dat ze van mij mogen aannemen dat ‘pumpkin’ echt ‘pompoen’ is in het Nederlands.
Zojuist vertelde mijn 11 jarige zoon me dat hij geen idee had van de betekenis van het woord, maar dat het hem erg onbeleefd leek de aardige oude man tegen te spreken.
Ergens in de geschiedenis (en ik denk te weten wanneer ongeveer) heeft een Nederlander een Japanner iets op de mouw gespeld en hier, in een ambassade in Parijs, komt het weer terug bij een Nederlandse.
